ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 631

กลุ่มคนทั้งหมดเลยหน้าขึ้นมองทันควัน

ก่อนจะเห็นเงาของคนสองเข้าที่พุ่งเข้ามาดั่งสายลมโดยใช้กระบี่เล่มยาวเป็นยานพาหนะ

คนที่อยู่ข้างหน้าแต่งกายด้วยชุดคลุมสีดำ ผมสีดำยาวปลิวไสว ใบหน้างามแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอันเจิดจ้า

คนผู้นั้นคือ ฉู่หลิวเยว่!

และคนที่อยู่ข้างหลังนาง ก็คือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผู้สวมชุดผ้าลินินสีเทา ผิวของเขาขาวใสจนดูเหมือนโปร่งแสงได้ก็มิปาน ใบหน้าของเขางดงามน่ามอง อีกทั้งผมสีทองนุ่มสลวยที่พลิ้วไหวไปตามสายลม แม้สีหน้าของเขาจะดูเย็นชาเพราะคิ้วที่ขมวดมุ่นตลอดเวลา แต่ก็ยังคงมีเอกลักษณ์ความอ่อนเยาว์ และความกระฉับกระเฉงของวัยแรกแย้ม

ซึ่งเขาก็คือ เชียงหว่านโจว!

ใต้ฝ่าเท้าของทั้งสองคน พวกเขาเหยียบกระบี่นกยูงสีฟ้าที่มีแสงจางๆ บินเข้ามา ราวกับกระบี่เล่มนั้นเป็นทางช้างเผือกที่พาดผ่านท้องฟ้ายามค่ำ

พวกเขาบินผ่านพื้นที่ต่างๆ เข้ามาอย่างโดยไร้เสียงรบกวน และทิ้งเพียงรอยแยกสีดำไว้ในอวกาศ ช่างเป็นพลังปราณที่น่าทึ่งจริงๆ

พวกแต่งตัวเสมือนคนธรรมดา แต่ชุดเหล่านั้นกลับไม่สามารถปกปิดรูปลักษณ์ และลมปราณที่โดดเด่นของพวกเขาได้

ทันทีที่สองร่างปรากฏขึ้น ก็ดึงดูดสายตานับไม่ถ้วนได้ทันที

อวี้ฉือซงถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลันรอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา

เหล่าศิษย์น้อยใหญ่ของชงซูเก๋อเองก็ตื่นเต้นดีใจเช่นกัน

ลู่จือเหยากระโดดไปมาอย่างตื่นเต้นและโบกมือให้ทั้งสองคน

“ศิษย์น้องหญิง! ศิษย์น้องชาย! พวกเราอยู่ทางนี้! โอ๊ย…เจ็บโว้ย!”

แต่เพราะเขาตื่นเต้นเกินไป บาดแผลที่เพิ่งปิดจึงเปิดออกอีกครั้ง จนเขาต้องกัดฟันยิ้มด้วยความเจ็บปวด

เย่หรานหร่านรีบเข้าไปเอ็ดอย่างไว

“ศิษย์พี่ลู่ ระวังหน่อยปะไร!”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! พวกนั้นอยู่ที่นี่แล้ว ข้าเองก็โล่งใจ! บาดแผลแค่นี้ไม่เห็นจะเจ็บตรงไหนเลย?”

ลู่จือเหยายิ้มกว้างราวไม่ใส่ใจ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขาเห็นฉู่หลิวเยว่ หัวใจที่กระสับกระส่ายของเขา ก็ดูเหมือนจะสงบลงทันที

ราวกับว่ามีพลังที่มองไม่เห็นอยู่ในตัวของนาง ซึ่งสามารถทำให้ผู้คนเชื่อมั่นในตัวนางโดยไม่มีเงื่อนไข

มิหนำซ้ำ ตราบใดที่นางอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว

เย่หรานหร่านหยุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ใช่แล้ว! พวกเขามาแล้ว เช่นนั้นพวกเราต้องชนะแน่นอน”

ฉู่หลิวเยว่และเชียงหว่านโจวกระโดดลงมายืนบนพื้น

ฝูงชนรอบข้างหลีกทางให้โดยอัตโนมัติ

ทั้งสองเดินตรงไปยังบริเวณที่ทุกคนในชงซูเก๋อยืนอยู่

“ท่านอาจารย์”

ทั้งสองคนทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“พวกข้ามาช้าไปหรือเปล่า?”

“ไม่ช้าไปหรอก พวกเจ้ามาทันเวลา…”

ในขณะที่อวี้ฉือซงกำลังพูด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ก่อนจะสำรวจตรวจมองฉู่หยิวเยว่อย่างละเอียด พลันขมวดคิ้วและถามอย่างเร่งรีบ

“หลิวเยว่ นี่เจ้าไปทำอันใดมา? เหตุใดจึงมีบาดแผลเต็มตัวเช่นนี้?”

มือทั้งสองข้างของฉู่หลิวเยว่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

และถ้ามองดีๆ ก็จะเห็นว่ามันเป็นแผลที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน

อีกทั้งลมปราณที่เต็มไปด้วยไอโลหิตเข้มข้นบนตัวนางอีก

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มบาง

“ท่านอาจารย์ อย่าเพิ่งสอบปากคำข้าเลย ไว้ข้าจะชี้แจ้งให้ท่านทราบเมื่อจบการประลอง แต่ท่านอย่าได้เป็นกังวลนัก เพราะแผลเหล่านี้เป็นเพียงบาดแผลภายนอก ใช้เวลาไม่นาน เดี๋ยวก็หาย”

ก่อนหน้านี้ นางอาบน้ำ ทายาที่บาดแผลตามร่างกาย และเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่สะอาดก่อนมาแล้ว

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าอวี้ฉือซงจะตาดีเช่นนี้

จริงๆ แล้วภายในของนางไม่ได้รับบาดเจ็บเลย มีเพียงบาดแผลลึกภายนอกเท่านั้นที่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่

แม้จะตกสะเก็ดแล้วบ้าง แต่มันก็ยังดูน่าตกใจอยู่ดี

โชคดีที่นางเปลี่ยนใส่ชุดสีดำ ซึ่งสามารถปกปิดบาดแผลได้เกือบทั้งหมด

เพราะถ้าโดนจับได้จริงๆ นางเองก็ไม่รู้จะอธิบายให้ทุกคนฟังอย่างใด

อวี้ฉือซงไม่เชื่อในสิ่งที่นางพูด ในใจเขายังคงเป็นห่วงศิษย์ตัวน้อยอย่างมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน