ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 632

ในการแข่งขันปรมาจารย์ครั้งสุดท้ายนี้ ไม่มีใครคาดคิดว่าตัวแทนจากชงซูเก๋อจะเป็นฉู่หลิวเยว่

ทุกคนต่างพากันพูดคุยเมื่อเด็กสาวก้าวเท้าลงไปในสนาม

“พวกชงซูเก๋อคิดอะไรกันอยู่ เหตุใดจึงให้ฉู่หลิวเยว่ลงแข่งปรมาจารย์กัน? ถ้าอิงตามทักษะของนาง เลือกแข่งประเภทนักรบหรือไม่ก็เซียนหมอ น่าจะเหมาะกว่ามิใช่หรือ?”

“เหอะ! ไม่เห็นหรือวาชงซูเก๋อไม่มีคนแล้ว? พวกเขามีทางเลือกอื่นเสียที่ไหน”

“ว่าก็ว่าเถอะ พวกเจ้าเห็นหรือไม่? ฉู่หลิวเยว่ยังคงนิ่งเฉยไม่ทุกข์ร้อน…ไม่แน่ว่านางอาจมีแผนสำรองในใจก็เป็นได้?”

“เช่นนั้นแล้วอย่างใด? สำหรับคนที่มีทักษะทั้งสามด้าน โดยพื้นฐานแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่คนคนนั้นจะมีความเชี่ยวชาญในทุกทักษะ นางมีพรสวรรค์ด้านนักรบอย่างมาก แต่กลับเลือกลงแข่งปรมาจารย์… เช่นนั้นฝีมือคงไม่เท่าใด ยิ่งไปกว่านั้น คู่ต่อสู้ของนางคือเหมิงจิง! อัจฉริยะด้านปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงของพันธมิตรเก้าดาราเชียว”

“เห็นว่าปีนี้เหมิงจิงเพิ่งอายุได้ยี่สิบห้าปี และเขาก็เป็นปรมาจารย์ขั้นที่หกแล้ว…แม้แต่ในซีหลิงทั้งหมด เขายังได้ชื่อว่าเป็นปรมาจารย์รุ่นเยาว์ที่เก่งกาจที่สุดด้วย! เกรงว่าคราวนี้ ฉู่หลิวเยว่น่าจะแพ้เสียกระมั้ง…”

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้สนใจเสียงพูดคุยเหล่านั้น นางเดินไปที่ยังสนามประลองและยืนนิ่งๆ

ตรงข้ามกัน ชายหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามา

อีกฝ่ายมีรูปร่างผอมแห้ง โหนกแก้มสูง ใบหน้าของเขาดูซีดเล็กน้อย เนื่องจากไม่ค่อยได้ออกมาเจอแสงแดด

ดูๆ แล้วราวกับพวกนักวิชาการที่ดูอ่อนแอ

ทว่าแสงวูบวาบในแววตาของเขานั้น บ่งบอกได้ว่าเขาไม่ได้อ่อนแอขนาดที่นางจะสามารถจัดการได้ง่ายๆ

เหมิงจิง…

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลง

นางเคยมีความทรงจำเกี่ยวกับคนคนนี้

เขาเติบโตมาจากสภาพแวดล้อมที่น่าสังเวช เขาไม่มีทั้งพ่อและแม่ และในเวลาต่อมา เขาก็ถูกค้นพบว่ามีพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ในฐานะปรมาจารย์ ดังนั้นเขาจึงใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ เพื่อเข้าร่วมกับพันธมิตรเก้าดารา และกลายเป็นหนึ่งศิษย์ที่เก่งกายที่สุดในสำนักของตน

เขามีพรสวรรค์และที่สำคัญกว่านั้นคือ ความขยันหมั่นเพียร

ดูเหมือนว่าสองปีที่แล้ว เขาจะเป็นเพียงปรมาจารย์ขั้นที่ห้า แต่ตอนนี้เขาเลื่อนขึ้นสู่ขั้นที่หกแล้ว

มันคือความแข็งแกร่งที่ไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้ภายในวันเดียว

เบื้องหน้าของพวกเขาทั้งสอง มีแผ่นศิลาสีดำทรงกลมอยู่แผ่นหนึ่ง

บนแผ่นศิลา มีลวดลายอักขระของถ่ายกลถูกวาดไว้ครึ่งแผ่นของแผ่นศิลา ส่วนอีกครึ่งนั้นสะอาดไร้รอยขีดเขียน

“บนแผ่นศิลาสีดำที่อยู่ตรงหน้าพวกเจ้านั้น มีรูปแบบค่ายกลอันลึกซึ้งที่มีระดับและพลังเท่ากัน แต่เนื้อหาต่างกัน! เมื่อใดที่พวกเจ้าก้าวเข้าไป ค่ายกลที่ซ่อนอยู่ทั้งสองอันจะเริ่มทำการโจมตีทันที!”

ผู้ตัดสินที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา ชำเลืองมองทั้งสองคน

“ไม่มีกำหนดเวลาสำหรับการแข่งขันประเภทปรมาจารย์ ใครก็ตามที่สามารถร่างแล้วแสดงรูปแบบค่ายกลได้อย่างสมบูรณ์ก่อน และลบล้างรูปแบบค่ายกลของอีกฝ่ายได้อย่างสมบูรณ์ ก็จะถือว่าสิ้นสุดการแข่งขัน และคนคนนั้นก็จะได้เป็นผู้ชนะ!”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าให้เหมิงจิง

“เชิญ…”

เขาลืมตาที่ปิดอยู่ขึ้นเล็กน้อย พลางชำเลืองมองนางด้วยสายตาว่างเปล่า จากนั้นก็เบนสายตาไปมองผู้ตัดสินที่อยู่ข้างๆ เขา

“เริ่มแข่งเลย! ข้าไม่มีเวลามากขนาดนั้น”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

นี่เขาไม่คิดจะมองนางเลยหรือ…

“บังเอิญดี ข้าเองก็อยากจบการประลองนี่เร็วๆ เหมือนกัน”

ฉู่หลิวเยว่ไม่ถือสาอีกฝ่าย มุมปากของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย พลางเดินไปข้างหน้า และนั่งขัดสมาธิตรงหน้าแผ่นศิลาสีดำ เป็นสัญญาณเริ่มต้นการประลอง

เนื่องจากฝ่ายนั้นเมินนางก่อน เช่นนั้นนางเองก็จะไม่สนใจอันใดอีกแล้ว

เหมิงจิงขมวดคิ้วไม่พอใจอยู่หน่อยๆ

แน่นอนว่าคนไร้หัวนอนปลายเท้าที่มาจากนอกเขตพรมแดนม่านฟ้า คงไม่รู้จักกฎกติกามารยาทเท่าใดนัก และต่อให้โต้เถียงกับคนอย่างนาง คงมีแต่เปลืองน้ำลายเปล่าๆ

อย่างใดเสีย อีกไม่นานการประลองก็คงจะจบแล้ว

หลังจากนั้น เขาก็เดินไปที่ศิลาสีดำ และหลุบตามองลงไป

ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่

ฉู่หลิวเยว่ที่พอสัมผัสได้ถึงการจ้องมอง ก็พลันเงยหน้ามองเขา และรู้สึกขบขันอยู่ในใจ

เหมิงจิงผู้นี้ ดูท่าแล้วคงจะมั่นใจในตัวเองน่าดู

บางทีเขาคงคิดว่าค่ายกลนี้ง่ายเกินไป และสามารถแก้ไขได้อย่างราบรื่นโดยไม่ต้องมานั่งคิดให้เสียเวลา?

แต่ทว่า…ตอนที่นางชำเลืองดูเมื่อครู่ ดูเหมือนว่ารูปแบบของค่ายกลนี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิด…

แน่นอนว่าเหมิงจิงอาจจะไม่ได้คิดเหมือนนาง

แต่สำหรับนางแล้ว…

เหมิงจิงลืมตาขึ้นและมองไปรอบๆ ราวกับสัมผัสได้ถึงสายตาของนาง พลันร่องรอยความรังเกียจ และเหยียดหยามก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มบาง เสมือนไม่สนใจ นางก้มหัวลงและเริ่มศึกษารูปแบบที่ลึกซึ่งของค่ายกลที่ไม่สมบูรณ์นี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน