ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 653

เจียงอวี่เฉิงค่อยๆ นั่งยืดตัวตรง ใบหน้าของเขาเครียดเกร็ง นั่นทำให้สีหน้าของเขาดูแล้วแปลกประหลาดยิ่ง

“เหตุใดเจ้าสำนักอวี้ฉือซงจึงกล่าวเช่นนั้น? ในตอนที่เกิดเรื่ององค์หญิงใหญ่ เกิดการเคลื่อนไหวเสียงดังสนั่น ผู้คนจำนวนไม่น้อยในวังต่างก็เป็นพยานได้ ท่านพูดเช่นนี้…หรือว่าจะสืบพบเจออันใด?”

อวี้ฉือซงชะงักไปเล็กน้อย

“มิใช่ว่าข้าสืบพบเจออันใด เพียงแต่ระยะนี้จู่ๆ ก็คิดถึงเรื่องราวมากมายที่รู้สึกว่าไม่ถูกต้องอยู่บ้าง อย่างเช่น…องค์หญิงใหญ่มักฝึกตนอยู่ในห้องพิเศษของนาง เหตุใดจึงต้องวิ่งเข้าไปขยายขอบเขตพลังปราณในโถงบรรพชนราชวงศ์ อีกทั้งสุดท้ายก็ธาตุไฟเข้าแทรก เผาตัวเองจนถึงแก่ความตายเล่า? ภายในนั้นมีการบูชาแผ่นจารึกวิญญาณของบรรพบุรุษต้นตระกูลราชวงศ์เทียนลิ่งเท่านั้น อยู่ดีๆ เหตุใดองค์หญิงใหญ่จึงต้องเข้าไปข้างในนั้นด้วย?”

เจียงอวี่เฉิงหลุบตาลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

“เรื่องนี้…ข้าไม่ขอปิดบังท่าน ใจข้าเองก็สงสัยอยู่บ้าง ทว่า…ฟังจากที่องค์หญิงสามบอก ก่อนที่องค์หญิงใหญ่จะไปยังโถงบรรพชนราชวงศ์ เคยเอ่ยเรื่องนี้กับนางว่าเรื่องนี้ล้วนถูกตระเตรียมไว้หมดแล้ว ในตอนนั้นองค์หญิงสามก็เคยถามเช่นกัน ทว่าองค์หญิงใหญ่กลับมิได้ตอบอันใด ไม่คิดว่าภายหลัง…จนถึงบัดนี้ เหตุผลของเรื่องนี้ เกรงว่าจะมีเพียงองค์หญิงใหญ่เท่านั้นที่รู้”

อวี้ฉือซงเอ่ยถามต่อ

“ท่านกำลังจะบอกว่า คราแรกองค์หญิงใหญ่เตรียมตัวจะไปยังโถงบรรพชนราชวงศ์อยู่ก่อนแล้ว?”

เจียงอวี่เฉิงผงกศีรษะ ใบหน้าปรากฏความเศร้าโศก

“ถ้าหากรู้แต่แรกว่าภายหลังจะเกิดเรื่องเช่นนี้…ในตอนนั้นข้าควรไปห้ามนางไว้”

นัยน์ตาของอวี้ฉือซงเรืองขึ้นมาวาบหนึ่ง

“…เมื่อเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนว่าข้าจะคิดมากไป”

เจียงอวี่เฉิงมองเขาแวบหนึ่ง

“เจ้าสำนักอวี้ฉือซง ข้ารู้ว่าท่านกับองค์หญิงใหญ่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน การจากไปของนางย่อมเป็นการสูญเสียอันใหญ่หลวงของท่าน ทว่าคนก็จากไปแล้ว ท่านปล่อยวางเสียเถิด หากว่าท่านยังคงจมปลักและทุกข์ใจกับเรื่องนี้ทุกวัน ถ้าวิญญาณขององค์หญิงใหญ่รับรู้แล้วล่ะก็ เกรงว่านางคงเจ็บปวดมากเป็นแน่”

อวี้ฉือซงนวดหัวคิ้วด้วยใบหน้าอันเหนื่อยล้า

“น่าแปลกยิ่งนัก…ถ้าหากองค์หญิงใหญ่มีเรื่องสำคัญต้องทำจริงๆ ปกติก็ไม่หุนหันพลันแล่นเช่นนี้ อีกทั้งยังไม่บอกใคร…ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดว่า นางถูกบังคับให้บุกเข้าไปในโถงบรรพชนราชวงศ์เสียอีก!”

หัวใจของเจียงอวี่เฉิง “พลัน” กระตุกสองครั้ง เขาฉีกยิ้มอย่างยากลำบาก

“เจ้าสำนักอวี้ฉือ ท่านกังวลมากเกินไปแล้ว องค์หญิงใหญ่สถานะสูงส่ง มิมีใครไม่เชื่อฟัง จะมีใครกล้าหาญถึงขนาดนั้นกัน?”

“ถูกต้อง! นางจิตใจงดงาม จะไปมีได้อย่างใด ผู้ที่กล้าหาญและอำมหิตถึงเพียงนั้น…”

อวี้ฉือซงเอ่ยเสียงต่ำ เอ่ยพึมพำทีละคำ

ราวกับว่ากำลังพูดอยู่กับตนเอง และเหมือนกับว่ากำลังตั้งคำถามแก่ใครสักคน

ในใจเจียงอวี่เฉิงเต้นระรัว เลือดทั่วทั้งกายราวกับถูกแช่แข็ง แขนขาต่างก็รู้สึกชาวาบ

เขาหลุบตาลง

“ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจผิดไปเองจริงๆ”

อวี้ฉือซงยืดกายลุกขึ้น ถอนหายใจยาวออกมาคราหนึ่ง

“ในเมื่อเรื่องราวชัดเจนแล้ว เช่นนั้นข้าก็ไม่รบกวนเวลาขององค์ชายเจียงแล้ว ต้องขอตัวก่อน”

เจียงอวี่เฉิงเงยศีรษะขึ้น “ท่านจะไปแล้วหรือ?”

“ใช่แล้ว งานประชุมสำนักเพิ่งจะสิ้นสุด ภายในสำนักซงชูเก๋อยังมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ อีกอย่าง เรื่องของทรายรวมศูนย์ ต้องรบกวนองค์ชายเจียงแล้ว”

เจียงอวี่เฉิงบังคับให้ตนเอ่ยอย่างหนักแน่น

“ท่านโปรดวางใจ ข้าจะกลับไปตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด และข้าจะสอบสวนคนทุกผู้ที่ไปชายแดนใต้กับข้า ข้าย่อมให้คำตอบที่น่าพึงพอใจแก่ท่าน”

อวี้ฉือซงผงกศีรษะอย่างวางใจ จากนั้นก็ขอตัวลาจากไป

เจียงอวี่เฉิงเอ่ยรั้งไว้สองประโยคพอเป็นพิธี จากนั้นก็ไปส่งเขาที่ประตูด้วยตนเอง

หลังจากรอให้ร่างเงาของอวี้ฉือซงหายลับไปจากประตูจวนตระกูลเจียง เจียงอวี่เฉิงก็เลื่อนสายตากลับมา หมุนกายก้าวอย่างฉับไวกลับไปยังห้องหนังสือด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ซุนฉีมองสีหน้าของเขาดูไม่ชอบมาพากล มีความหัวเสียอยู่บ้าง

“องค์ชายใหญ่…”

น้ำเสียงของเจียงอวี่เฉิงเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง

“รีบไปเรียกผู้ที่เคยไปชายแดนใต้เหล่านั้นให้มารวมตัวกันบัดเดี๋ยวนี้ ตัวข้าจะทำการ…สอบสวน!”

นัยน์ตาของซุนฉีปรากฏร่องรอยความประหลาดใจ ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าของเจียงอวี่เฉิงแล้ว เขาก็รีบตอบทันที

“ขอรับ! ข้าน้อยจะรีบไปจัดการ!”

พูดจบ ซุนฉีพลันถอยออกไปจากห้องหนังสือ ไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องหนังสืออย่างระมัดระวัง

เมื่อภายในห้องเหลือเพียงแค่เขาคนเดียว เจียงอวี่เฉิงก็ไม่สามารถกักเก็บโทสะที่สุมไว้ในใจได้อีกต่อไป เขากวาดสิ่งของทุกอย่างบนโต๊ะลงกับพื้น!

ผู้คนด้านนอกดูเหมือนจะได้รับคำเตือนจากซุนฉีแล้วจึงพากันเงียบ มิมีใครกล้าส่งเสียง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน