ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 656

หิมะตกหนัก มีผู้คนอยู่บนท้องถนนน้อยมาก

นางเดินตามคนกลุ่มนั้นไปเรื่อยๆ

สุดท้ายก็พบว่าพวกเขามาที่จวนตระกูลเจียงจริงๆ

เพียงแต่ว่าพวกเขาเข้าทางด้านหลัง

ฉู่หลิวเยว่มองพวกเขาจากที่ไกลๆ

ซุนฉียืนอยู่ที่หน้าประตู ราวกับกำลังรอพวกเขาอยู่

หลังจากคนเหล่านั้นมาถึงแล้ว เขาก็ทำความเคารพซุนฉีทีละคนตามลำดับ

นอกจากคนเหล่านั้นที่ฉู่หลิวเยว่พบระหว่างทาง ยังมีคนอื่นๆ ที่ตามมาสมทบด้วย

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เจียงอวี่เฉิงเรียกให้คนที่ติดตามเขาไปชายแดนใต้มารวมตัวกันที่นี่ใช่หรือไม่?

ดูจากคำพูดของคนเหล่านั้น พวกเขาคงได้รับความลำบากจากที่ชายแดนใต้ไม่น้อยเลยทีเดียว อีกทั้งในระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ เจียงอวี่เฉิงก็ไม่ได้สนใจพวกเขาอีกเลย

แต่วันนี้กลับเรียกพวกเขามาอย่างกะทันหัน

ความคิดของฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปทันที

จริงสิ!

วันนี้อวี้ฉือซงลงเขามาตั้งแต่เช้า เขาบอกว่าเขาจะมาที่จวนตระกูลเจียงนี่นา

หรือว่า…เป็นเพราะเรื่องนี้?

“ไม่รู้จริงๆ ว่าคุณชายใหญ่เรียกพวกเรามาตอนนี้ด้วยเหตุใด…”

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเกียจคร้านดังขึ้นมาจากมุมถนน

ฉู่หลิวเยว่หันหน้ากลับไปมอง จากนั้นก็เห็นว่ามีคนสองคนกำลังเดินเข้าไปในจวนตระกูลเจียง

คนที่กำลังพูดอยู่นั้นเป็นชายฉกรรจ์ท่าทางสกปรก หูซ้ายของเขาเหมือนถูกอันใดบางอย่างตัดออกไป แม้กระทั่งหนังศีรษะยังถูกลอกออกไปด้วย เหลือเพียงรอยแผลเป็นสีแดงเข้มขนาดเท่าชามข้าว ดูน่ากลัวอย่างมาก

ด้านหลังของเขามีชายรูปร่างผอมเดินตามมา ชุดที่เขาสวมอยู่เป็นชุดสีดำทั้งเก่าและขาด ใบหน้ามีหน้ากากเหล็กประดับอยู่ครึ่งหน้า

ถึงอย่างใดก็ตาม นางก็ยังสามารถมองเห็นรอยแผลเป็นที่เล็ดลอดออกมาจากใต้หน้ากากนั้นได้ ดูแล้วเหมือนกับโดนไฟเผามา

ราวกับว่าเขาถูกทำลายใบหน้าให้เสียโฉมไปแล้ว ถึงจะต้องสวมหน้ากากเช่นนี้เอาไว้

เขาก้มหน้ามองพื้นมาตลอดทาง ท่าทางดูเหม่อลอยไม่มีสติ

ทันใดนั้นชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านหน้าก็หันกลับมามองเขา ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเองว่า

“ลำคอของเจ้าโดนพิษจนเป็นใบ้ไปหมดแล้ว ข้าถามเจ้าไปมันก็คงเปล่าประโยชน์! ไม่ว่าอย่างใดพวกเราก็พิการ…ไม่มีค่าพอให้ใช้งาน! ชีวิตนี้อยู่ได้เพราะความเมตตาจากคนอื่นแล้ว!”

หัวใจของฉู่หลิวเยว่กระตุกไปทันที จากนั้นก็รีบหลบซ่อนตัวด้วยความรวดเร็ว

“ดูนั่นสิ ซุนฉียืนอยู่ตรงนั้น! คนอื่นๆ ก็มาด้วยเหมือนกัน…มันจะต้องไม่เป็นเรื่องดีอย่างแน่นอน…”

พรึ่บ! เงาร่างสีแดงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทิ้งรอยข่วนไว้บนมือของเขา! เลือดยังไหลซิบออกมา!

“อันใดกันเนี่ย?!”

ชายฉกรรจ์คนนั้นยกมือขึ้นมาดู จากนั้นก็เห็นว่าเงาร่างสีแดงนั้นกำลังวิ่งไปอีกฝั่งด้วยความรวดเร็ว

“ ข้าจะฆ่ามันให้ได้!”

ในตอนนี้แม้กระทั่งสัตว์เดรัจฉานก็ยังกล้ารังแกเขาเช่นนี้!

ชายฉกรรจ์คนนั้นรู้สึกโมโหอย่างมาก และรีบวิ่งตามไปทันที!

ชายร่างผอมเงยหน้าขึ้นมามอง และกำลังจะวิ่งตามไป แต่ตอนนั้นเองเขากลับรู้สึกถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ขวางเขาไว้จากทางด้านหลัง!

เขารู้สึกตกใจอย่างมาก ตอนที่กำลังจะต่อสู้ขัดขืน เขากลับรู้สึกเย็นวาบขึ้นที่หลังคอ

เลือดอุ่นๆ ไหลทะลักออกมา

ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้น เขาอยากจะบิดลำคอที่แข็งค้างกลับไปมอง แต่กลับถูกคนผู้นั้นตรึงเอาไว้อย่างแน่นหนา

หลังจากนั้นไม่นานขาทั้งสองข้างของเขาก็อ่อนยวบ ลมหายใจก็ดับไปอย่างสงบ

…

“ ไอ้สัตว์เดรัจฉานตัวนั้นมันวิ่งเร็วมาก!”

หลังจากนั้นไม่นาน ชายฉกรรจ์คนนั้นก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว

เดิมทีเขาคิดว่าจะฆ่าไอ้ตัวนั้นให้ตาย แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะวิ่งเร็วขนาดนั้น เขาวิ่งตามไปสักระยะหนึ่ง ก็หมดแรงไปไม่น้อยแล้ว จึงไม่ได้ตามต่อ

สุดท้ายไอ้ตัวนั้นก็กระโดดหายไปต่อหน้าต่อตาเขา

เมื่อคิดได้ว่าทางนี้ยังมีธุระต้องทำ สุดท้ายเขาก็ต้องกัดฟันเดินกลับมา

”ถ้าเป็นหนึ่งปีที่แล้วนะ…ตอนนี้ข้าไม่มีทางตกต่ำถึงขนาดถูกสัตว์เดรัจฉานรังแกเยี่ยงนี้หรอก!”

เขาสบถด่าเสียงต่ำ จากนั้นก็เห็นว่าชายรูปร่างผอมนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม พร้อมก้มหน้าก้มตา

เขาจึงโบกมือไปมาอย่างหงุดหงิด

“รีบไปกันเถิด! ถ้าไปสายแล้วจะถูกลงโทษได้!”

ชายร่างผอมเดินตามเขา เข้าประตูด้านหลังของจวนตระกูลเจียง

…

“ใต้เท้าซุนฉี”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน