ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 655

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่มองมาด้วยความแปลกประหลาดของมู่ชิงเห่อ หนังตาของหรงซิวก็กระตุกขึ้น

หลังจากนั้นเขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยพูดขึ้นมาว่า

“เหมือนว่ารองแม่ทัพมู่จะยังใส่ใจเยว่เอ๋อร์อยู่ไม่น้อยเลย”

มู่ชิงเห่อก็สัมผัสได้ว่าเขาสามารถสนทนาต่อไปได้แล้ว

ในเมื่อหรงซิวไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้ ถามไปก็คงเปล่าประโยชน์

เขาไปตรวจสอบมันด้วยตนเองน่าจะดีกว่า

“ท้ายที่สุดแล้วข้าก็เป็นคนพาฉู่หลิวเยว่มาที่ซีหลิง การทำเรื่องพวกนี้ก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว”

เขาลุกขึ้นยืน เตรียมตัวจะขอตัวลา

“ตอนนี้ก็สายมากแล้ว ดังนั้นข้าคงไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของหลีอ๋องแล้ว”

ในตอนที่เขากำลังจะเดินจากไป ทันใดนั้นหรงซิวกลับพูดขึ้นมาว่า

“ช้าก่อนรองแม่ทัพมู่”

มู่ชิงเห่อชะงักฝีเท้า จากนั้นก็เหลือบสายตามองเขาด้วยความประหลาดใจ

หรงซิวส่งยิ้มเล็กน้อย สีหน้าเกือบจะกลับมาเป็นปกติแล้ว

“ตัวข้านั้นมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะให้รองแม่ทัพมู่ช่วยเหลือ”

…

วังหลวง ตำหนักฮวาหยาง

ฉู่หลิวเยว่เดินทอดน่องอยู่ที่ทะเลสาบด้านหลังตำหนัก

ฉานอี้ที่ยืนมองอยู่ด้านข้าง ก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้

ฉู่หลิวเยว่ดูท่าทางชอบสวนดอกไม้ที่นี่อย่างมาก เพราะนางยืนจ้องที่นี่มาสักพักหนึ่งแล้ว

หิมะตกลงบนศีรษะของนางจนกลายเป็นชั้นบางๆ หนึ่งชั้นแล้ว

แต่เหมือนว่านางยังไม่รู้สึกรู้สาอันใดเลย นางค่อยๆ เดินออกไปทีละก้าว ราวกับว่าลืมทุกอย่างที่อยู่ในสมองหมดแล้ว

สวนดอกไม้แห่งนี้…มันงดงามตรงที่ใดกัน?

ในใจของฉานอี้เต็มไปด้วยความสงสัย แต่เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่ไม่ได้ทำสิ่งอื่นเลย นางจึงต้องระงับความสงสัยเหล่านี้เอาไว้

เสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล

ฉานอี้หันกลับไปมอง และรีบทำความเคารพทันที

“ถวายบังคมเพคะองค์หญิงสาม”

ซั่งกวนหว่านเดินเข้ามา มีบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านหลังช่วยกางร่มให้นางอยู่

สายตาของนางจับจ้องไปยังฉู่หลิวเยว่โดยตรง

หิมะโปรยปราย สะท้อนแก่ดอกไม้ที่บานสะพรั่ง

หญิงสาวรูปร่างผอมเพรียวสวมชุดสีแดงยืนอยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้เหล่านั้น ราวกับเป็นเปลวเพลิง ที่แผดเผาอย่างร้อนแรง

ใบหน้าที่ปราศจากการแต่งแต้มนั้นงดงามอย่างมาก รวมกับว่ากำลังจะหลอมรวมกับหิมะและเหล่าดอกไม้พวกนั้น จึงทำให้คนรู้สึกประทับใจเป็นพิเศษ

ซั่งกวนหว่านกำหมัดในแขนเสื้อแน่นขึ้น

บนโลกนี้ จะมีคนประเภทหนึ่ง ที่ไม่ว่าจะยืนอยู่ตรงที่ใด ก็จะกลายเป็นทิวทัศน์ที่งดงามที่สุด

ราวกับว่าแสงสีทั้งหมดจะรวมกันอยู่ที่คนผู้นั้น

เป็นเสน่ห์ที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสทั้งห้า จนยากจะบรรยายความสวยออกมาได้ทั้งหมด

ตัวนางเองก็นับว่าเป็นคนสวย

แต่เหมือนว่าจะต่างกันเล็กน้อย

ในความทรงจำของนาง คนเดียวที่มีรัศมีเฉิดฉายเช่นนี้

คือ ซั่งกวนเยว่!

แต่ฉู่หลิวเยว่เป็นคนที่มีฐานะธรรมดา แต่ร่างกายของนางกลับมีรัศมีของความสูงส่งออกมาจางๆ ด้วย…

ซั่งกวนหว่านรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ฉู่หลิวเยว่ก็หันหน้ากลับมา ก่อนจะคารวะนางหนึ่งครั้ง

ซั่งกวนหว่านยิ้มแล้วถามขึ้นว่า

“ด้านนอกหิมะตกแล้ว เหตุใดคุณหนูฉู่ถึงยังมาชมดอกไม้อยู่ที่นี่ล่ะ?”

“เพราะข้าไม่เคยเห็นดอกไม้บานในฤดูนี้เลย จึงรู้สึกสงสัยอย่างมาก ก็เลยยืนดูอยู่นานไปสักเล็กน้อย ทิวทัศน์เช่นนี้ หากอยากจะดูคงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้น ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มของความอิจฉา

ซั่งกวนหว่านกลับรู้สึกไม่เห็นด้วย ก่อนจะแสดงสีหน้าเสียใจเล็กน้อยออกมา

“เมื่อครู่ใต้เท้าจั่วกล่าวว่า ช่วงสองวันมานี้สุขภาพของเสด็จพ่อดีขึ้นมาก ข้าจึงอยากไปดูด้วยตนเอง จึงเกรงว่าวันนี้จะไม่สามารถอยู่กับคุณหนูฉู่ได้นาน”

ฉู่หลิวเยว่ก็เข้าใจความหมายของนางดี จึงพูดขึ้นว่า

“หากองค์หญิงมีธุระก็รีบไปจัดการเถิด ข้าไม่รบกวนท่านแล้ว”

ซั่งกวนหว่านพยักหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน