ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 778

เมื่อฉานอี้ที่รออยู่ข้างนอก ได้ยินเสียงกรีดร้องของนาง ก็ตกใจรีบถามทันที

“องค์หญิง เกิดอันใดขึ้นกับท่านหรือเจ้าคะ?”

“อย่าเข้ามา!”

ซั่งกวนหว่านกรีดร้องตอบในทันใด

“…เจ้าค่ะ!”

ฉานอี้รีบตอบรับอย่างรวดเร็ว พลันคิ้วขมวดกันเล็กน้อยด้วยความสงสัย

เมื่อองค์หญิงเสด็จกลับมา ทรงปิดบังอำพรางทุกอย่างไว้แน่นหนามาก แต่ก็เหมือนนางจะคาดเดาอันใดบางอย่างในใจได้บ้างแล้ว

ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วล่ะ…

แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดการเดินทางไปยังแดนภังคะเพียงครั้งเดียว ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

ฉานอี้เงยหน้าขึ้นมองคนในวังที่ยืนอยู่ภายในลานด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงของซั่งกวนหว่านเช่นนั้นก็เริ่มรู้สึกไม่ดี

ทว่าพอสัมผัสได้ถึงการจ้องมองที่อันตรายของฉานอี้ พวกเขาจึงคลายคิ้วแล้วหลุบตาลง ไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจถี่ๆ ด้วยซ้ำไป

“พวกเจ้าลงไปก่อน”

“เจ้าค่ะ!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ทุกคนก็จากไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าได้รับการปลดปล่อย

หลังจากที่พวกเขาหายไปกันหมดแล้ว ฉานอี้ก็มองไปยังประตูที่ปิดอยู่อีกครั้ง

…

ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่รุนแรงนี้ ทำให้สมองของซั่งกวนหว่านว่างเปล่า!

นางรีบมองไปยังกระจกทองสัมฤทธิ์ แต่กลับเห็นว่าบาดแผลบนใบหน้า ที่นางเพิ่งทาครีมบัวหิมะไปนั้นมีรอยสีดำจางๆ ปรากฏขึ้นมา

เหมือนกับไปโดนอันใดลวกมาจนเป็นรอยบาดแผลนี้!

ผิวและเนื้อส่วนที่ม้วนงอนั้นราวกับถูกไหม้เกรียมด้วยเปลวไฟ มันขดตัวและไหม้เกรียมบางส่วนเล็กน้อย

แม้ว่าจะมีเพียงส่วนเล็กๆ แต่มันก็ชัดเจนมาก!

ที่แท้ความเจ็บปวดเมื่อครู่นี้ เป็นเพราะถูกไฟเผาไหม้จริงๆ สินะ!

ใบหน้าของซั่งกวนหว่านเต็มไปด้วยความตกใจ

นี่…นี่มันเกิดอันใดขึ้น!?

เห็นได้ชัดว่าครีมบัวหิมะเป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับการรักษาแผลเป็น เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?

นางรีบมองดูกล่องที่อยู่ในมือ

ไม่ผิดนี่! นี่คือครีมบัวหิมะ!

ไม่ใช่ว่านางไม่เคยใช้มาก่อน ในบางเวลาที่นางกระแทกจนได้รับบาดเจ็บ ทำให้เกิดรอยแผลเป็นตามร่างกาย เมื่อนางใช้เจ้าสิ่งนี้ แผลจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วเสมอ

แต่ในตอนนี้…

ซั่งกวนหว่านโยนครีมบัวหิมะทิ้งไป พลันขยับเข้าไปใกล้กระจกทองสัมฤทธิ์อีกครั้ง แล้วมองไปยังรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนาง ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

เพื่อที่จะพาบัวระบำกลับมาโดยเร็วที่สุด นางจึงสั่งคนไปรวบรวมผู้คนจากเหล่าบรรดาเจ้าสำนักใหญ่และตระกูลต่างๆ ในทันทีที่นางกลับมา

เดิมทีนางคิดว่าการใช้ครีมบัวหิมะ จะช่วยให้บาดแผลบนใบหน้าของตนฟื้นฟูได้บ้างเล็กน้อย และเช่นนั้นนางถึงจะสามารถไปพบปะผู้คนได้

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า นอกจากจะไม่ฟื้นตัวแล้ว มันยังกลับกลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก!

ในใจซั่งกวนหว่านรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก ร่างกายของนางสั่นเครือเล็กน้อย ริมฝีปากบางเริ่มซีดเผือด

หากรูปลักษณ์ของนางไม่มีทางฟื้นคืนสภาพได้จริงๆ ล่ะก็…

ครีมบัวหิมะที่ว่าดี นางก็ไม่กล้าที่จะใช้มันอีกแล้ว แต่จะมีอันใดให้ใช้ได้อีกล่ะ?

ซั่งกวนหว่านนั่งจ้องมองหน้าตัวเองด้วยความเจ็บปวดและสับสน อยู่หน้ากระจกทองสัมฤทธิ์เช่นนี้เป็นเวลานาน

กระทั่งฉานอี้มาเคาะประตูอีกครั้ง

“องค์หญิงเจ้าคะ เหล่าบรรดาเจ้าสำนักและผู้นำตระกูลต่างๆ ล้วนใกล้จะถึงตำหนักหมิงฮวากันแล้ว ท่านคิดว่า…ท่านต้องการทาสรับใช้มาปรนนิบัติแปลงโฉมท่านหรือไม่?”

ทันใดนั้นซั่งกวนหว่านก็กลับมามีสติอีกครั้ง นางเพิ่งตระหนักได้ว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว แต่นางกลับยังไม่ได้ทำอันใดเลย

กระทั่งตอนนี้ที่นางอยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน ถ้าผู้คนมองเห็นนาง ไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะหัวเราะเยาะนางขนาดไหนกัน

นางกัดฟันแน่น

“ไม่ต้อง ประเดี๋ยวข้าไปบ่อน้ำร้อนเอง”

มีน้ำพุร้อนที่ผุดขึ้นมาบริเวณด้านหลังตำหนักฮวาหยาง

“เจ้าค่ะ”

ฉานอี้ไม่กล้าจะถามอันใดไปมากกว่านี้ และทำได้เพียงตอบรับด้วยความเคารพ

ซั่งกวนหว่านเดินไปด้านหลังเพียงลำพัง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังบ่อสำหรับแช่น้ำ

…

เจียงอวี่เฉิงตามกลับมาที่วังพร้อมกับซั่งกวนหว่าน

แต่ซั่งกวนหว่านไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับใครด้วยใบหน้านั้น อีกทั้งเจียงอวี่เฉิงยังมีไหวพริบที่ดีมากเช่นกัน หลังจากที่พูดคุยกันได้ไม่กี่คำ เขาก็ออกไปจากตำหนักฮวาหยาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน