ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 795

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัวเบาๆ

“ข้าได้มันมาเมื่อตอนที่ข้าเจอเจ้าอินทรีสามตา แต่ข้าก็ไม่รู้ว่ามันคืออันใดกันแน่”

นางเคยถามอินทรีสามตา แต่ดูเหมือนมันจะไม่อยากพูดอันใดมาก และบอกเพียงแค่ว่ามันเป็นเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์

คำตอบที่คลุมเครือเช่นนี้ ต่อให้พูดก็ไม่ต่างกับไม่ได้พูดอันใดเลย

ตอนนั้นฉู่หลิวเยว่รู้ว่าอย่างใด นางก็ถามอันใดที่เกี่ยวกับมันไม่ได้ และทำได้เพียงพับเก็บเรื่องนี้เอาไว้เงียบๆ

และเมื่อเวลาผ่านไป นางยังพบอีกว่าสิ่งนี้มันดูลึกลับเกินกว่าที่นางเคยคาดคิดไว้มาก่อนด้วย

ไม่ว่าจะเป็นโครงกระดูกของไท่ซวีเฟิ่งหลง หรือเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์แฝดทั้งสองเมล็ดนี้ มันกลับสามารถกลืนกินสิ่งเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งยังสะกดพลังของพวกมันได้โดยสิ้นเชิง . .

เรียกได้ว่าสยองจนขนหัวลุก!

องค์ไท่จู่อดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“หากบอกว่าโชคชะตาของเจ้านั้น เหนือกว่าสวรรค์ลิขิตก็คงไม่เกินจริง!”

เริ่มด้วยเจดีย์ฐานสี่เหลี่ยมสีดำนั้น จากนั้นตามมาด้วยไข่มุกธารา และสุดท้ายยังมีหม้อต้มโปร่งใสอีก…

แม้แต่โล่สีดำนั้นก็ยังลึกล้ำเกินกว่าจะหยั่งถึง

แม้แต่กระบี่หลงหยวนเอง ก็ยังสู้ไม่ได้เมื่อเผชิญหน้าสิ่งล้ำค่าเหล่านี้

หากแม้นำเจ้าสิ่งเหล่านี้ออกมาสักอันโดยไม่ระวัง เกรงว่าอาจจะทำให้ผู้คนต่างพยายามที่จะเสาะหามันอย่างบ้าคลั่งแน่ๆ

แต่ฉู่หลิวเยว่คือผู้ที่ได้ครอบครองพวกมัน!

บนโลกนี้ไม่ได้ขาดแคลนผู้มีพรสวรรค์เลย แต่คนที่ค่อยๆ เติบโตจากพรสวรรค์จนกลายเป็นผู้แข็งแกร่งได้นั้นกลับมีน้อยมาก

การที่จะได้เป็นหนึ่งในนั้น พรสวรรค์และความพยายามเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลย และยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน นั่นก็คือ…โชคชะตา!

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับล้วนได้เปรียบในทุกทาง!

โอกาสจากฟ้าลิขิตเช่นนี้ คนทั่วไปอาจไม่มีโอกาสที่จะได้สัมผัสมันเลยสักครั้ง แต่นางกลับได้พบเจอมันมาโดยตลอด

หากแม้แต่นางยังไม่สามารถเป็นยอดผู้แข็งแกร่งได้ล่ะก็ เช่นนั้นหลักแห่งสวรรค์คงจะไม่มีแล้วล่ะ

มุมปากฉู่หลิวเยว่ยกขึ้นเล็กน้อย

“อันที่จริงข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าสิ่งนี้มันจะทรงพลังได้ขนาดนี้”

แต่ท้ายที่สุดแล้วก็สามารถจัดการเรื่องนี้ได้สักที

ในที่สุด นางก็โล่งใจราวกับได้ยกภูเขาออกจากอกเสียที พลางค่อยๆ ถอนหายใจออกมายาวๆ และมองไปรอบๆ

พื้นที่นั้นเริ่มมีรอยแตกเล็กน้อย!

แถมในชั้นช่องแสงสีเขียวจางๆ นั้น ก็ยังปรากฏรอยร้าวนั้นอีกด้วย!

เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ถูกนางเก็บไป เช่นนั้นอาณาเขตเซียนเทพที่ถูกสร้างขึ้นมา ก็ย่อมสลายหายไปตามธรรมชาติ

ในไม่ช้า ภาพเหล่านั้นได้กลายเป็นเส้นแสงและจางหายไป ความมืดค่อยๆ คืบคลานเข้ามาทีละนิด

ความรู้สึกกดดันบนร่างของฉู่หลิวเยว่ ก็ค่อยๆ ลดลงเช่นกัน

นางมองไปที่หม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์ด้วยสีหน้าที่จริงจังอีกครั้ง

แต่ในตอนนี้นางยังออกไปไม่ได้

เพราะนางยังไม่ได้จัดการเรื่องโครงกระดูกของไท่ซวีเฟิ่งหลงเลย!

ในเมื่อมีทุกอย่างพร้อมแล้ว เหตุใดไม่ช่วยอินทรีสามตาคืนร่างที่นี่ไปเลยเล่า!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็ได้กล่าวว่า

“องค์ไท่จู่ ข้ารบกวนท่านช่วยข้าสร้างค่ายกลก่อนได้หรือไม่?”

องค์ไท่จู่รู้ว่านางคิดจะทำอันใด เขาจึงลงมือทันทีโดยที่ไม่พูดอันใดสักคำ

พลันค่ายกลโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว!

ด้านบนสามารถมองเห็นสายฟ้าสีเงินได้อย่างเลือนราง

ในปีนั้นองค์ไท่จู่ไม่รู้ว่าตนสั่งสมทัณฑ์สวรรค์ไปตั้งเท่าไรแล้ว ดังนั้นพลังส่วนหนึ่งของทัณฑ์สวรรค์จึงได้ประสานเข้ากับพลังของตัวเขาเอง

เมื่อห้วงมิตินั้นได้แผ่ขยายออกไปแล้ว ภายในใจของฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกวางใจ

นางโยนหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์ออกไป และมันก็กลับคืนสู่ขนาดปกติอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ก่อนจะร่วงลงบนพื้นอย่างเงียบๆ

“ถวนจื่อ”

ก่อนอื่นนางเลือกที่จะเรียกถวนจื่อกลับมา

ถวนจื่อหดตัวเล็กลงและกลับไปอยู่บนไหล่ของฉู่หลิวเยว่ แล้วพิงไหล่ของนางอย่างน่าเวทนา

ปีกข้างหนึ่งของเจ้าถวนจื่อหุบลง เลือดไหลหยดลงบนพื้น พลางมองดูเห็นบาดแผลนั้นด้วยความตกใจ

เมื่อครั้นที่ถวนจื่อยังอยู่ในร่างเพียงพอนโลหิต ท่าทางมันดูจะแข็งแกร่งยิ่งนัก แม้ว่ามันจะได้รับบาดเจ็บ แต่น้อยครั้งนักที่มันจะได้รับบาดแผลเช่นนี้

เจ้าถวนจื่อมันเพิ่งกลายเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ได้ไม่นาน แต่กลับได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ เมื่อฉู่หลิวเยว่เห็นมันเพียบแวบแรกก็รู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก

นางทำความสะอาดแผลให้อย่างระมัดระวัง นำยาออกมาประกบแล้วพันแผลให้เรียบร้อย จากนั้นนางก็ได้แกล้งทำเป็นโกรธและกล่าวว่า

“ทีนี้ได้บทเรียนแล้วหรือยัง? คราวหน้าก็ลองดูสิว่าเจ้ายังจะกล้าขัดขืนไม่ฟังคำข้าอีกหรือไม่!”

ถวนจื่อส่งเสียงครวญครางอย่างอ่อนแรง และดวงตาอันงดงามคู่หนึ่งจ้องมองนางด้วยสายตาที่น่าสงสารจับใจ

ณ เวลานั้นมันช่างอันตรายเหลือเกิน แต่มันกลับหนีรอดมาได้อย่างใดกันนะ?

แม้ว่าฉู่หลิวเยว่มีโอกาสที่ได้รับบาดเจ็บน้อยมาก แต่เจ้าถวนจื่อก็ยังยืนกรานที่จะอยู่ข้างหน้าเพื่อปกป้องนางโดยไม่ลังเลเลย

การรอคอยอันแสนนานนี้ จนในที่สุดเราก็ได้พบกันอีกครั้ง มันจะยอมให้นางต้องเสี่ยงเผชิญกับความอันตรายได้อย่างใดกันล่ะ?

ในตอนแรก…นางต้องการที่จะปล่อยมันไปเพียงเพื่อรักษาชีวิตของมันเอาไว้ แต่ผลที่ได้ . . .

เมื่อเห็นแววตาอันน่าสงสารของถวนจื่อเช่นนี้แล้ว กระทั่งในใจฉู่หลิวเยว่ก็ได้อ่อนลง

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าจะไม่ดุเจ้าแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนดีหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน