ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 894

กระดูกเข่ากระแทกลงที่พื้นอย่างรุนแรง ตอนนั้นเองก็มีเสียงคลุมเครือดังขึ้น ตามด้วยเสียงกระดูกหัก คนที่ได้ยินเสียงนั้นต่างรู้สึกหนังศีรษะด้านชา!

เดิมทีใบหน้าของซั่งกวนหว่านขึ้นสีแดงก่ำเพราะว่าความโมโห แต่ในตอนนั้นเองใบหน้าของนางกลับเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดทันที!

รอยเลือดสุดท้ายก็ปรากฏขึ้นมา

นางไม่สามารถทนรับพลังที่น่าสะพรึงกลัวนี้ได้ ในตอนที่นางคุกเข่าลง ร่างกายของนางก็พุ่งตัวถลาไปด้านหน้า พร้อมกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ!

เดิมทีนางก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว เมื่อโดนการโจมตีเช่นนี้ ยิ่งทำให้นางไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อย่างเด็ดขาด!

นางฟุบตัวลงที่พื้น รอยเลือดปรากฏขึ้นบนมือทั้งสองข้าง ซึ่งมันเจ็บปวดจนยากจะทานทน

เดิมทีอิฐที่อยู่บนพื้นล้วนเป็นสีขาวสะอาดสะอ้าน แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยหยดเลือด ท่าทางดูจนตรอก

ซั่งกวนหว่านรู้ดีว่านั่นคือเลือดของนาง

นางอยากจะลุกขึ้นยืนแต่ว่ามันช่างลำบากเหลือเกิน

เลือดและเนื้อทุกส่วนบนร่างกายของนางนั้น เหมือนถูกกดทับด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่ จนตอนนี้ทำให้นางรู้สึกหายใจลำบากอย่างยิ่ง

ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงฝีเท้าของคนผู้หนึ่งก็ดังขึ้น

ซั่งกวนหว่านที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น เมื่อได้ยินเสียงนั้น ก็เงยหน้าขึ้นไปมองอย่างไม่รู้ตัว

รองเท้าสีดำ ชายกระโปรงสีแดง

“ในเมื่อเจ้ายืนไม่ไหว เช่นนั้นก็คุกเข่าแล้วพูดออกมาเถิด”

เสียงของฉู่หลิวเยว่ดังขึ้นมาจากด้านบน มันทั้งกระจ่างใสและแผ่วเบา

น้ำเสียงของนางนั้นสงบราบเรียบอย่างมาก แต่สิ่งที่ซั่งกวนหว่านได้ยินนั้นกลับเป็นน้ำเสียงที่ดูถูกเหยียดหยามและเต็มไปด้วยการประชดประชัน

ซั่งกวนหว่านตื่นตระหนก พร้อมกัดฟันกรอด

“เจ้าทำ…”

ในตอนที่นางกำลังจะยันตัวขึ้นมา ทันใดนั้นเองนางก็รู้สึกเย็นวาบที่หลังคอ! ตัวของนางทรุดลงอีกครั้ง!

กระบี่หลงหยวนที่อยู่ในมือของฉู่หลิวเยว่กำลังฟาดเข้าที่คอของนางอยู่!

ลมหนาวเย็นเสียดกระดูกแผ่กระจายออกมาจากกระบี่เล่มหนา!

บนกระบี่ที่คมกริบนั้นมีจิตสังหารที่เข้มข้นพวยพุ่งออกมา!

ราวกับว่าถ้านางกล้าขยับ กระบี่เล่มนี้จะสามารถปลิดชีพนางได้ในทันที!

ฉู่หลิวเยว่เอียงคอเล็กน้อย พร้อมโน้มตัวขยับมาจ้องใบหน้าของซั่งกวนหว่านใกล้ๆ

ริมฝีปากของนางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม แววตาของนางจริงใจอย่างสุดซึ้ง นางค่อยๆ พูดออกมาทีละคำว่า

“จะว่าไปแล้ว ข้าควรจะต้องขอบคุณเจ้าเสียหน่อยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้านั้นอาจจะต้องแต่งงานกับเจียงอวี่เฉิงไปแล้ว แบบนั้นมันจะต้องแย่มากอย่างแน่นอนเลย”

“เจ้า!”

ซั่งกวนหว่านรู้สึกโกรธอย่างมาก แต่ในตอนนั้นเองนางก็ไม่รู้ว่าจะต้องโต้เถียงอย่างใด?

ส่วนเจียงอวี่เฉิงที่อยู่ด้านข้างนั้น เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของนาง ใบหน้าของเขาก็มืดครึ้มลงทันที ริมฝีปากซีดขาว สั่นระริก แต่กลับไม่ได้พูดอันใดออกมาสักอย่างเดียว

เหมือนกับว่าหัวใจของเขาในตอนนั้นถูกแทงอย่างรุนแรง และเจ็บปวดอย่างมาก

เขาหันไปมองผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ไกล

แววตาของนางประดับด้วยรอยยิ้ม ท่าทางผ่อนคลาย เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้ออกมาจากใจจริง

…นางรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขานั้นช่างมีความสุขอย่างยิ่ง

แต่ทันใดนั้นเองความอ่อนโยนในดวงตาของนางก็หายไป

เดิมทีเขาคิดว่าแววตาแห่งความเกลียดชังจะเข้ามาแทนที่

แต่เปล่าเลย ไม่มี

นางมองเขาเหมือนกับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

นอกเสียจากความแค้นที่โดนหักหลัง ก็ไม่มีความบ้าคลั่งและผูกพันหลงเหลืออยู่อีกเลย

เจียงอวี่เฉิงหลับตาลง จากนั้นก็หัวเราะเยาะตัวเอง

ก็ใช่ นางไม่เคยรู้สึกรักเขาเลย แล้วเขาจะคิดให้ได้อันใดขึ้นมา?

มันก็เป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ เท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน