ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1042

อู๋เป่ย : “สามารถพาฉันไปหาคุณลุงห้าของพวกนายได้ไหม”

เด็กหัวเกรียนหัวเราะอย่างเย็นชา : “พาไปหาคุณลุงห้าได้ แต่คุณต้องชนะผมก่อน”

อู๋เป่ย : “ปกติแล้วฉันจะไม่ทำร้ายเด็ก เว้นเสียแต่อีกฝ่ายขอร้อง นายมั่นใจเหรอว่าต้องการต่อสู้กับฉัน”

จู่ๆ เด็กชายหัวเกรียนก็กลายเป็นเงาพร่ามัว ทันใดนั้น เขาโจมตีอู๋เป่ยด้วยสามหมัดสี่ขา

“ตุ้ม!”

อู๋เป่ยไม่มองเลยด้วยซ้ำ ยื่นมือออกไปตบหนึ่งที ก็ตบไปที่ไหล่ของเด็ก เขาส่งเสียงกรีดร้อง กระเด็นออกไปหลายเมตร ครั้งนี้ เขายังคงมีการออมมืออยู่ ไม่อย่างนั้นเด็กคนนี้ตายไปแล้ว

เด็กใบหน้าแดงตกใจอย่างมาก ตะโกน : “พี่ต้าโกว พลังฝ่ามือของคนผู้นี้แข็งแกร่งมาก!”

เด็กหัวเกรียนนวดไหล่สักพัก จ้องอู๋เป่ยอย่างดุร้าย ดูเหมือนว่าไม่พอใจอย่างมาก

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ให้ผู้ปกครองของพวกแกออกมา พวกแกอ่อนแอเกินไปแล้ว”

ในเวลานี้ ชาวนาแก่ๆคนหนึ่งเดินออกมา สูบบุหรี่ สวมชุดผ้าสีดำ มีการแต่งตัวที่บ้านนอกอย่างมาก เขาเดินเข้ามาอย่างช้าๆ มองอู๋เป่ยหนึ่งที พูด : “คนในเมือง แกไม่ควรมาที่นี่ ไปตอนนี้ ยังไม่สาย”

อู๋เป่ย : “ผู้หญิงของฉันอยู่ในหมู่บ้านของพวกแก ปล่อยเธอออกมา”

ชาวนาเฒ่าส่ายหน้า : “เป็นแค่เด็กหนุ่ม คิดว่ามีพลังยุทธ์ของคนเซียน ก็สามารถมาทำตัวดุร้ายที่หมู่บ้านหมินของพวกเราได้เหรอ”

เขาหันกลับไป ตะโกนหนึ่งที : “เตาจื่อ นายมาจัดการเขาสะ!”

ชายคนหนึ่งในชุดเสื้อกั๊กสีน้ำเงินเดินออกมา อายุประมาณยี่สิบต้นๆ เขาเป็นคนหัวล้าน ผิวสีบรอนซ์ ถือมีดตัดกระดูกอยู่ในมือซ้าย

มีดตัดกระดูกอยู่ในมือของเขา มันกลายเป็นเงามีดที่พร่ามัว จิตสังหารรุนแรงอย่างมาก

“ซิ่ว!”

จู่ๆข้อมือของชายหนุ่มก็สะบัดหนึ่งที แสงมีดจางๆโจมตีเข้ามา รวดเร็วและรุนแรง

อู๋เป่ยยกมือขึ้น พลังมีดยังไม่ทันสัมผัสกับฝ่ามือของเขา ก็แตกไปแล้ว

เตาจื่อตะลึงไปเลย พลังมีดที่ตัวเองส่งออกไป สามารถฆ่าตี้เซียนขั้นการเปลี่ยนแปลงได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำอะไรเขาไม่ได้

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “ความสามารถแค่นี้ ก็กล้าออกมาหาเรื่องเหรอ”

พูดจบ ต่อยออกไปหนึ่งหมัด พลังหมัดโจมตีไปทางเตาจื่อ เตาจื่อตะโกนเสียงดัง มีดขวางอยู่ข้างหน้า ต้องการป้องกันหมัดนี้

เงาหมัดหนึ่งหมัด ปะทะกับมีดอย่างรุนแรง ก็ได้ยินเสียง “ตูม” ดังขึ้นหนึ่งที พื้นดินสั่นเล็กน้อย เตาจื่อถอยหลังไปสิบกว่าก้าว หลังจากนั้นกระอักเลือดออกมา

แขนทั้งสองข้างของเขาสั่นไม่หยุด รอยแตกเล็กๆ เริ่มปรากฏในกระดูกของกระดูกแขนและข้อไหล่ เจ็บปวดจนทำให้มือของเขาสั่น มีเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผาก

“ตุ้ม!”

อู๋เป่ยต่อยหมัดที่สองออกไป เตาจื่อตกใจอย่างมาก ชาวนาเฒ่าคนนั้นมาขวางอยู่ตรงหน้าทันที มือทั้งสองข้างป้องกันอยู่ตรงหน้าอก ต่อยสามฝ่ามือที่ดูเหมือนช้าแต่เร็วมากออกไป รับหมัดที่สองของอู๋เป่ยเอาไว้

“ปังปังปัง!”

อากาศ ส่งกระแสคลื่นที่น่าสะพรึงกลัวออกมา ทุกหมัดที่ชาวนาเฒ่ารับเอาไว้ ก็จะถอยหลังสามก้าว รับหมัดที่สาม ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดงเลือดแล้ว

อู๋เป่ยมองเขา พูด : “อย่าฝืนเลย จะทำให้อวัยวะภายในของแกเสียหาย”

ชาวนาเฒ่าค่อยอ้าปาก แล้วกระอักเลือดสีดำออกมา เขาเงยหน้ามองอู๋เป่ย พูด : “คิดไม่ถึงเลยว่า บนโลกใบนี้จะมีปรมาจารย์คนเซียนอย่างแกแบบนี้”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “ปล่อยคนสะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเหยียบหมู่บ้านแห่งนี้ให้จมดินไปเลย!”

ชาวนาเฒ่าหัวเราะอย่างเย็นชา : “เหยียบหมู่บ้านหมินให้จมดินเหรอ แกรู้จักรากเหง้าของหมู่บ้านหมินของพวกเราไหม”

อู๋เป่น : “คนที่ตายไปแล้ว การมีรากเหง้ามีประโยชน์อะไร”

ชาวนาเฒ่าหันหน้าไปทางด้านข้าง พูด : “ถ้าหากแกมีความกล้า ตามฉันเข้าไปในหมู่บ้าน!”

อู๋เป่ยปล่อยหนังมนุษย์เหยียนหยางออกมา กระซิบพูด : “ไปดินแดนแห่งเซียน เชิญหลงชิงจินออกมาช่วยผม”

ไม่มีเหตุผลที่จะพูดแล้ว อู๋เป่ยต่อยออกไปหนึ่งหมัดอย่างไม่ลังเล ที่ใช้เป็นหมัดดาวตก

“ตุ้มตุ้มตุ้ม!”

ลมหายใจที่น่าสะพรึงกลัว กระจายไปทั่วลานบ้าน ทุกคนที่อยู่รอบๆ ถูกกระแสลมพัดปลิวออกไป

สีหน้าของเหล่าหวู่คนนั้นเปลี่ยนทันที เดิมทีเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่วินาทีต่อมา เขาเผยสีหน้าความตกใจออกมา

ก่อนหน้านี้ อู๋เป่ยต่อยออกไปแค่สามหมัดที่ทางเข้าหมู่บ้าน แต้ตอนนี้ เขาต่อยออกไปร้อยหมัดภายในพริบตา ทุกหมัดล้วนแล้วโจมตีไปที่ตัวของเหล่าหวู่ สิบหมัดแรกเหล่าหวู่รับเอาไว้ได้ทั้งหมด หมัดที่สิบเอ็ดทำให้เขาค่อนข้างเปลืองแรงแล้ว พอถึงหมัดที่สามสิบ การป้องกันของเขาถูกทำลายด้วยพลังหมัด คนทั้งคนบินไปข้างหลัง ชนบ้านที่อยู่ข้างหลังพังทั้งหมด

หินและไม้ตกลงมาพร้อมกับฝุ่น ทำให้เหล่าหวู่ถูกฝังอยู่ข้างใน

ชายชราค่อยๆลุกขึ้น เขามองอู๋เป่ยด้วยความตกใจ พูด : “ที่แท้แกก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์เหรอ!”

อู๋เป่ย : “ฉันสามารถพาคนไปได้หรือยัง”

ชายชราหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกทำร้ายคนของหมู่บ้านหมิน ทำได้แค่ตายอยู่ที่นี่ แน่นอน ไม่สามารถพาคนไปได้อยู่แล้ว”

อู๋เป่ยถอนหายใจ : “ฉัน ไม่อยากฆ่าคน”

ชายชราพูดอย่างไม่แยแส : “แกแข็งแก่รงมากจริงๆ แต่ว่าไม่มีประโยชน์”

เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ พลังยุทธ์ที่ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมา

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ดาบวิญญาณสั่นสะท้าน ป้องกันพลังยุทธ์ของคู่ต่อสู้

เสื้อผ้าของชายชราไม่มีลมโดยปริยาย เขาต่อยออกมาหนึ่งฝ่ามือ มีรอยฝ่ามือสีเข้มบนหน้าอกของอู๋เป่ย เขาส่งเสียงอะเหื้อหนึ่งที บินถอยหลังไปหลายร้อยเมตร หลังชนเข้ากับกำแพงจนพังไปหมด

กระเด็นถอยหลัง เขาเอาน้ำเต้าสังหารออกมา ใบหน้ามนุษย์ที่ธรรมดานั้นปรากฏขึ้น ล็อคเป้าไปที่ชายชรา

เขาพูดอย่างเย็นชา : “ฆ่าเขาสะ!”

ในเวลาเดียวกัน เอายันต์เป่าทั้งหมดที่อยู่ในมือออกมา น้ำเต้าเก็บไปห้าร้อยเหรียญ หลังจากนั้นน้ำเต้าสั่น แสงสังหารพุ่งไปทางชายชรา