ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1111

คนที่พูดพูดเสียงลึก : “นายท่านของผม เป็นถึงข้าราชการศักดินา!”

หลี่อวี๋หัวเราะอย่างเย็นชา : “เป็นเพียงผู้นำมณฑล ไม่คู่ควรพอที่จะถือรองเท้าให้เจ้านายของผมด้วยซ้ำ!”

อันที่จริง ตัวตนของ“หลี่ซวินเป่ย”นี้ ไม่มีอะไรเฉิดฉายเท่าไหร่นัก สิ่งเดียวเท่านั้นที่ควรค่าแก่การสรรเสริญ นั่นก็คือเขามีอาจารย์ปู่เป็นเซียนผู้เที่ยงแท้คนหนึ่ง

อีกฝ่ายพูดเสียงลึก : “ทำให้นายท่านของผมต้องอับอาย ผลที่ตามมาจะร้ายแรงอย่างมาก!”

หลี่อวี๋เลิกคิ้ว พูด : “ไสหัวไปสะ!”

อีกฝ่ายจากไปด้วยความโกรธ อู๋เป่ยหยิบยาอายุวัฒนะชุดแรกออกมา เป็นยาอายุยืน ผลลัพธ์ที่ได้นั้นสูงกว่าผงอายุยืนหลายเท่า เขาใช้ราชาโสม และยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตสองอย่าง และยังมีวัตถุดิบยาอีกสิบกว่าชนิด

กินยาอายุวัฒนะนี้ สามารถมีชีวิตอยู่ได้สามร้อยปี ไม่เจ็บไม่ป่วย นอกจากนี้ มันยังสามารถปรับสมรรถภาพทางกายได้อีกด้วย ทำให้คนที่ไม่เหมาะกับการฝึกฝน มีโอกาสเข้าสู่เส้นทางการฝึกฝนได้

ก่อนที่จะมาที่นี่ อู๋เป่ยก็ทำการสร้างตัวตนของตัวเองเอาไว้แล้ว เขาเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลี่แห่งอวิ๋นตง คุณพ่อเป็นศิษย์ของเซียนผู้เที่ยงแท้หลูชุนหยาง และเขาได้เปิดสายเลือดของเหล่าจวิน ได้รับความสามารถในการปรุงยา เป็นปรมาจารย์ที่ร้ายกาจคนหนึ่ง

สำหรับตัวตนของท่านผู้นำ ศิษย์พี่ใหญ่ของพรรคฉู่ซานจิ้นเหล่านี้ ละทิ้งหมดแล้ว เพื่อแสดงตัวตนการเป็นปรมาจารย์ปรุงยาของเขา ตอนนี้เขาจำเป็นต้องปรุงยาออกมาจำนวนหนึ่ง

ใส่ยาอายุวัฒนะเข้าไปในขวด องครักษ์หลงเว่ยนายหนึ่งเดินเข้ามา พูด : “ท่านผู้นำ นี่เป็นตำราที่ขายอยู่ข้างนอกที่มีราคาสูงอย่างมาก ผมเห็นว่าค่อนข้างมีความหมาย ก็เลยซื้อมาหนึ่งเล่ม”

อู๋เป่ยเปิดตำรา พบว่าปกเป็นสีขาว หน้าแรกเขียนตัวหนังสือไว้หนึ่งบรรทัด พิมพ์ได้เลอะเทอะอย่างมาก

“ตำราเล่มนี้ รวมบุคคลสำคัญสองร้อยสามสิบเจ็ดคนของตระกูลหลี่ แบ่งออกเป็นหมวดหมู่ ตำราคู่มือเล่มนี้ จะบอกคุณว่าควรไปประจบประแจงใครบ้าง”

อ่านถึงตรงนี้ อู๋เป่ยหัวเราะออกมา : “คนที่เขียนตำราเล่มนี้ น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา เก้าในสิบเป็นคนที่อยู่ในรายชื่อตำรา”

เขาเปิดหน้าที่สอง พบว่ามีสิ่งที่เรียกว่าบุคคลสำคัญรวมอยู่ในตำรา แบ่งออกเป็นห้าประเภท: นักการเมือง นักธุรกิจ พวกอันธพาล ปรมาจารย์แห่งการฝึกฝน และคนแปลกหน้า

อู๋เป่ยตรวจดูการจัดอันดับทั้งห้าประเภทนี้แล้ว ล้วนแล้วไม่มีชื่อของเขาเลย ดูเหมือนว่าคนเขียนตำราเล่มนี้ถ้าหากไม่ใช่การละเลย ก็จงใจไม่เขียนชื่อของเขาลงไป

หลี่อวี๋พูด : “นายท่านเป็นคนที่รวยที่สุดในอวิ๋นตงและกระทั่งในประเทศ ทรัพยากรทางการเงินที่แข็งแกร่ง รายชื่อนักธุรกิจชื่อดังมีทั้งหมดห้าสิบคน นายท่านไม่ควรถูกละเลย”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “พวกคุณคิดว่า ยักษ์ใหญ่เหล่านี้ต้องการอะไรมากที่สุด”

องครักษ์หลงเว่ยพูด : “นักธุรกิจส่วนใหญ่ไม่ใช่ผู้ฝึกฝน พวกเขาต้องการอายุยืน สุขภาพแข็งแรง ธุรกิจเฟื่องฟู”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “พวกเขาสามารถอยู่ในรายชื่อได้ แสดงว่าธุรกิจของพวกเขาถึงจุดสูงสุดแล้ว ดังนั้นสิ่งที่ต้องการมากที่สุดคืออายุยืนและสุขภาพที่ดี หลี่ซู่ คุณไปเยี่ยมเยียนนักธุรกิจห้าสิบคนนี้ตามตำรา มอบยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตให้คนละหนึ่งเม็ด”

หลี่ซู่รู้ว่ายาอายุวัฒนะแห่งชีวิตแพงอย่างมาก พูด : “นายท่าน มอบให้พวกเขาฟรีๆเหรอ”

อู๋เป่ย : “ไม่ผิด ให้ฟรีๆ หลังจากนั้นคุณบอกพวกเขา ทางของผมมียาอายุยืนที่ดีกว่า ต้องการล่ะก็ ต้องใช้เงินซื้อ”

หลี่ซู่พยักหน้า : “รับทราบ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

อู๋เป่ยอ่านไปถึงอันธพาลอีกยี่สิบคน คนเหล่านี้ล้วนแต่มีฐานะร่ำรวย ควบคุมความเป็นระเบียบของโลกใต้ดิน ขาวดำเอาหมด

อู๋เป่ยหยิบท่อนไม้ออกมาหนึ่งอัน แล้วชกมันกลางอากาศ ก่อนและหลังหาท่อนไม้มายี่สิบอัน เขาต่อยใส่หนึ่งหมัดทั้งหมด หลังจากนั้นให้องครักษ์หลงเว่ยเอาไปส่งให้ผู้ร่ำรวยยี่สิบคนนั้น

ทำสองเรื่องนี้เสร็จ เขาก็กลับมาพักผ่อนที่ตำหนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน