ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1245

เหลิงหยิน “สหายอู๋ควรได้รับคุณสมบัติที่ปรึกษาสามดาวโดยไว เพื่อจะสามารถได้รับเงินเดือนโดยเร็วที่สุด”

อู๋เป่ย “ที่ปรึกษาสามดาว ก็ควรต้องประเมินด้วยสินะ?”

เหลิงหยิน “ถูกต้อง การประเมินที่ปรึกษาสามดาว อธิการบดีจะควบคุมด้วยตัวเอง”

อู๋เป่ย “อืม ข้าจะทำการประเมินให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป”

พวกเขาพูดคุยกันตลอดจนถึงเวลาค่ เหลิงหยินและเถี่ยวซวนจึงขอตัวลา

อู๋เป่ยเรียกเย่เสวียนมาและพูดว่า “พวกเรากลับเมืองหลวงกันเถอะ”

เย่เสวียนหัวเราะแหะๆ แล้วพูดว่า “ทวดน้อย มีเรื่องใช่หรือไม่?”

อู๋เป่ย “ไม่มีเรื่องอะไรมาก เพียงแค่ไปดูสักหน่อย ลูกน้องของข้ายังอยู่ที่นั่น และไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

เย่เสวียนพยักหน้า “ได้สิ ข้าจะไปกับทวดน้อย!”

ระยะทางจากสถาบันศิลปะการต่อสู้สู่เมืองเทียนจิงยังคงเป็นเหมือนเดิม บินได้ระยะหนึ่งก็มาถึงเหนือฟ้าของเมืองเทียนจิง แต่ทว่าเหนือฟ้าของเมืองเทียนจิงถูกห้ามใช้วิชาการบิน เมื่อไร้ทางเลือก ทั้งสองจึงต้องร่อนลงพื้นและเดินเท้าเข้าเมือง

เมื่อมาถึงข้างทาง อู๋เป่ยก็เรียกรถหนึ่งคัน คนขับรถเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์คนหนึ่ง เขารับรู้ได้ว่าอู๋เป่ยไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป จึงพูดว่า “นายท่าน ไปที่ใดขอรับ?”

อู๋เป่ยครุ่นคิดครู่หนึ่ง และแจ้งที่อยู่กับเขา เมื่อคนขับรถได้ฟังก็พูดว่า “สถานที่ที่ท่านพูดถึง รถของข้าเข้าไปไม่ได้ขอรับ”

“เพราะอะไร?” อู๋เป่ยไม่เข้าใจ

เย่เสวียนรู้เหตุผลดี จึงพูดขึ้นว่า “ทวดน้อย ตอนนี้เมืองเทียนจิงไม่เหมือนในอดีตแล้ว ในบางพื้นที่ระดับสูง ถูกคนร่ำรวยระดับสูงส่งพลิกเปลี่ยนเป็นพื้นที่ทับซ้อนไปแล้ว อย่างเช่นมองจากด้านนอกเป็นเพียงพื้นที่เขตเล็กๆ แต่เมื่อเข้าไปแล้ว อาจมีพื้นที่ขนาดใหญ่เท่ากับหนึ่งมณฑลก็ได้”

อู๋เป่ยแปลกใจมาก “สถานที่แบบนี้มีมากเท่าใด?”

คนขับรถพูดว่า “ข้ารู้มาว่าไม่ต่ำกว่าห้าสิบที่ โดยปกติแล้ว สถานที่แบบนี้ชาวบ้านธรรมดาไม่สามารถเข้าไปได้”

อู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่อยู่ที่เขาพูดถึงคือที่พักอาศัยของหลินปิงเซียน หากพูดเช่นนี้ ที่อยู่ของหลินปิงเซียนก็กลายเป็นพื้นที่ทับซ้อนงั้นหรือ?

เขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา และลองติดต่อกับหลินปิงเซียนดูก่อน

ไม่นานนัก ก็มีคนรับสาย แต่ไม่ใช่เสียงของหลินปิงเซียน “ต้องการพูดกับใครเจ้าคะ?”

เป็นเสียงของผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่ง น้ำเสียงฟังดูเย็นชาเล็กน้อย

อู๋เป่ยแปลกใจมาก และถามว่า “ข้าต้องการคุยกับหลินปิงเซียน เจ้าเป็นใคร?”

อีกฝ่ายพูดว่า “คุณหนูของเรายุ่งมาก ไม่มีเวลามารับสาย” เมื่อพูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายไป

อู๋เป่ยจึงถามเย่เสวียนว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เย่เสวียนเกาหัว “คงเพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ข้าก็ติดต่อนางไม่ได้เลย ทวดน้อย คงไม่ได้เกิดเรื่องขึ้นใช่หรือไม่?”

อู๋เป่ยพูดว่า “คงต้องไปดูด้วยตัวเองแล้วล่ะ”

คนขับรถขับมาถึงสถานที่ที่ห่างจากบ้านพักของหลินปิงเซียนราวสิบกิโลเมตร และไม่อาจขับเข้าไปได้อีกแล้ว เพราะด้านหน้าเป็นประตูสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ ผู้ที่คนเข้าไปด้านในจะต้องได้รับการตรวจสอบทุกคน

อู๋เป่ยลงจากรถ และเดินมาด้านหน้าประตูพร้อมกับเย่เสวียน ผู้บำเพ็ญหลายคนที่เฝ้าประตูอยู่ มีคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “บัตรเข้าออก”

อู๋เป่ยจึงหยิบตราแสดงยศของปรมาจารย์ปรุงยาสี่ดาวม่วงออกมา เมื่อพวกเขาเห็นแล้วต่างก็รีบยืนตรงทันที และพูดอย่างเคารพว่า “ที่แท้ก็ปรมาจารย์ปรุงยานี่เอง ท่านไม่ถูกจำกัดไว้ เชิญด้านในขอรับ!”

เมื่อนำเย่เสวียนเข้ามาด้านใน เย่เสวียนพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นว่า “ทวดน้อย เทพสุดๆ ไปเลย วันไหนข้าขอยืมใช้บ้างจะได้หรือไม่?”

อู๋เป่ย “ถ้าอยากใช้มัน ก็ไปสอบด้วยตัวเองสิ”

เมื่อเดินผ่านเข้ามาในประตูใหญ่ ผู้คนด้านในมีจำนวนน้อยมากจนเห็นได้ชัด ถนนสองข้างทางเงียบเชียบ ผู้คนที่พวกเขาพบเจอตามถนน พลังยุทธ์ของพวกเขาคือชั้นประตูมังกรเป็นอย่างน้อย บางครั้งก็อาจเห็นขั้นเซียนสวรรค์

ภายในประตูใหญ่มีอาคารสิ่งก่อสร้างทรงโบราณอยู่สองข้างทาง ซึ่งแตกต่างจากในอดีตโดยสิ้นเชิง อู๋เป่ยจึงไร้หนทางในการตามหาที่พักของหลินปิงเซียน

ด้านหน้ามีสวนเล็กๆ อยู่แห่งหนึ่ง เขาจึงนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็โทรศัพท์หาหลินปิงเซียนเป็นครั้งที่สอง

เมื่อสายติดแล้ว เขาก็ตั้งสมาธิแผ่กระจายรัศมีออกไป ทันใดนั้นก็ล็อกตำแหน่งโทรศัพท์ของหลินปิงเซียนได้ทันที

ผู้ที่รับสายคือเด็กสาวอายุราวสิบเจ็บสิบแปดปี นางพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ท่านอีกแล้วหรือ?”

อู๋เป่ยไม่พูดจา เขาดึงตัวเย่เสวียนไป และทั้งสองก็หายไปจากจุดเดิม วินาทีต่อมา พวกเขาก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

คฤหาสน์แห่งนี้มีลานห้าลานทั้งด้านหน้าและหลัง หรูหราโอ่อ่า และปลูกสร้างขึ้นราวกับพระราชวัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน