ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1249

หลังเดินไปด้านนอกหลายร้อยไมล์ อู๋เป่ยก็หยุดลงและพบเจอกับขอทานตัวเตี้ยอยู๋ด้านหลังเขาเพียงไม่กี่เมตร และยังจ้องมองเขาไปแล้วหัวเราะอีก

เขาพูด "คุณตามฉันมาทำอะไร?"

ขอทานเตี้ยตอบ "ฉันแค่รู้สึกเสียดายแทนนาย"

อู๋เป่ย "ฉันมีตรงไหนน่าเสียดายกัน?"

ขอทานเตี้ย "นายจะตายแล้ว ไม่น่าเสียดายเหรอ?"

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ "คุณบอกว่าฉันจะตาย?"

ขอทานเตี้ยพยักหน้า "คุณถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ จะถึงฆาตแล้วนะ!"

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่จริงเขารู้มาโดยตลอดว่ามีคนแอบตามเขามา แต่เพราะมีซูหลิงเหยียนค่อยเตือน ดังนั้นเขาจึงไม่บ่นอะไร แต่ก็ไม่คิดว่าจะถูกขอทานนี้พบแล้ว

เขาพูด "ฉันรู้อยู่แล้วว่ามีคนแอบตามฉันมา แต่สุดท้ายใครจะตายนั้นก็ไม่อาจพูดได้แล้ว"

ขอทานเตี้ยรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง เขามองอู๋เป่ยตั้งแต่บนลงล่าง ล่างขึ้นบน แล้วพูดว่า "หรือว่าคุณแกล้งเป็นหมูกินเสือ หลอกให้เหยื่อตายใจ?"

อู๋เป่ย "นั้นก็เป็นเรื่องของฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ"

ขอทานเตี้ยหัวเราะใหญ่ "ฮ่าฮ่า" "น่าสนใจ! คนที่แอบตามคุณมา เขามีภูมิหลังไม่ธรรมดา ถ้าคุณยังสามารถมีชีวิตต่อไปได้ ฉันจะบอกคุณว่าขีดจำกัดนี้มีสมบัติอะไรอยู่"

"ไม่จำเป็น" อู๋เป่ยเดินจากไปอีกครั้งด้วยท่าทีรังเกียจ แต่กลับถูกขอทานเตี้ยรั้งไว้อีก

ขอทานคนนี้แข็งแกร่งมาก เพียงเขาดึง อู๋เป่ยก็ไม่สามารถขยับได้ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า "คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่?"

ขอทานเตี้ยยิ้ม "เจ้าหนู คนอื่นๆพยายามอย่างมากเพียงเพื่อจะได้พบฉัน แต่คุณกลับกล้ามาดูถูกฉัน!"

อู๋เป่ยพูดเสียงเบา "จริงเหรอ? คุณแข็งแกร่งมากเหรอ?"

ขอทานเตียหัวเราะ "ฮึฮึ" "เซียนคู่ไท่หาง คุณได้ยินมาก่อนไหม?"

อู๋เป่ย "ฉันไม่ใช่คนที่นี้ ไม่เคยได้ยินมาก่อน"

ขอทานเตี้ยถูกกลับพูดไม่ออก แล้วพูดว่า "เซียนคู่ไท่หางคือ เซียนกระจายคู่ที่มาจากเขาไท่หาง และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น"

อู๋เป่ยเม้มริมฝีปาก "ที่แท้ก็เป็นเซียนกระจายนี่เอง งั้นคุรกน่าสงสารแล้ว"

ขอทานตัวเตี้ยโกรธมากจนแทบจะกระอักเลือดแล้วพูดตะโกนว่า "เจ้าเด็กชั่ว คุณบอกว่าฉันน่าสงสาร?"

อู๋เป่ยจ้องมองเขา "หรือว่าไม่ใช่เหรอ? หากคนอื่นมีระดับพลังยุทธ์แบบคุณ ยังไงก็เป็นแค่ระดับพลังยุทธ์เทียนจวินหรือเทียนจุนใช่ไหม?"

ขอทานเตี้ยยิ้มเยาะ "เทียนจุนไม่ได้อยู่ในสายตาของฉัน! เด็กน้อยอย่างคุณจะรู้อะไร? แม้คนเฒ่าอย่างฉันที่เป็นเซียนกระจายยังต้องเผชิญด่านเคราะห์สามพันครั้ง ในด้านความแข็งแกร่ง ในใต้ต้าหลัวนีก็ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้แล้ว!"

อู๋เป่ยตกตะลึง ด่านเเคราะห์สามพันครั้ง?

ขอทานเตี้ยดูภาคภูมิใจ "ตกใจละสิ?"

ประโยคถัดไปของอู๋เป่ย แทบจะทำให้ขอทานเตี้ยโกรธจนตาย

"คุณสมบัติของคุณแย่มาก ผ่านด่านเคราะห์ไปสามพันครั้งแล้วยังไม่บรรลุผลต้าหลัวอีกเหรอ?"

"เจ้าหนู นายคิดว่าเป็นต้าหลัวนั้นพิสูจน์ง่ายนักเหรอ?" ขอทานเตี้ยเป่าเคราแล้วจ้องมองด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นเขากหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" "พวกเขามากันแล้ว!" พูดจบขอทานเตี้ยก็หายไปทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมา จู่ๆก็มีธงขนาดใหญ่หกธงปรากฏขึ้นรอบตัวเขา ธงเหล่านี้ถูกปกคลุมไปด้วยวิชายันต์ต้องคำสาป ก่อตัวเปนรูปธงจางๆแล้วกักขังอู๋เป่ยไว้ในนั้น

ด้านหลังธนแต่ละอันมีเซียนสุญญตาอยู่และเซียนสุญญตาทังหกก็เปิดใช้งานพร้อมกัน ทำให้อู๋เป่ยที่อยู่ในการต่อสู้ต้องขมวดคิ้ว

อู๋เป่ย "ใครกัน?"

เกี้ยวหลังหนึ่งก็ร่อนลงมาจากฟ้า เกี้ยวหลังนี้หรูหรามาก บรรจุคนได้แปดคน มันยาวสิบเมตร กว้างหกเมตร มีโต๊ะเก้าอี้ เตียงนอน เหมือนห้องที่เคลื่อนที่ได้

เกี้ยวลงจอดอยู่ไม่ไกล เมื่อประตูเกี้ยวเปิดออก ก็มีคุณชายชุดสีแดงเดินออกมา เขารูปลักษณะงดงาม ดูเหมือนสาวงาม เขามีเล็บที่ยาม แต่ละเล็บนั้นได้รับการดูแลอย่างดีและแวววาวราวกับหยก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน