ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1329

“ป้าเสือ!” อู๋เป่ยยิ้มทักทาย

ป้าเสือพูดว่า “ซวินเป่ย ท่านมาได้เสียที”

อู๋เป่ยมองซ้ายมองขวา แต่ไม่เห็นเสือน้อย จึงถามว่า “เสือน้อยเล่า?”

ป้าเสือ “ใครจะรู้ว่าเขาไปเข้าป่าที่ไหนอีก อาจจะไปต่อยตีกับมังกรเหลืองก็ได้”

อู๋เป่ย “มังกรเหลือง?”

ป้าเสือขานรับ “มังกรเหลืองที่อายุน้อยตัวหนึ่ง น่าจะเพิ่งออกจากการจำศีล ปรากฏว่าเขามายั่วยุเสือน้อย ทั้งสองจึงต่อสู้กันนับสิบครั้ง ผลัดกันแพ้ชนะ”

อู๋เป่ยพูดว่า “ข้าจะไปดู!”

ป้าเสือยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าพาเจ้าไปดีกว่า”

อู๋เป่ยกระโดดขึ้นหลังป้าเสือ เสือขาวแถบทองย่อตัวลงเล็กน้อย และบินข้ามไปในระยะทางที่ไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน ร่อนลงไปในหนองน้ำหนึ่ง

ที่นี่เป็นหนองน้ำขนาดใหญ่และมีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากมายอาศัยอยู่ในหนองน้ำ ขณะนี้เสือขาวน้อยกำลังต่อสู้กับมังกรเหลืองที่มีความยาวกว่าสองร้อยเมตร

นี่คือมังกรตัวจริง ความแข็งแกร่งของมันน่าทึ่งอย่างแน่นอน เสือขาวน้อยก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน สายเลือดของมันไม่อ่อนแอไปกว่ามังกร และทั้งสองฝ่ายก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด

อู๋เป่ยดูอยู่ครู่หนึ่ง ทันทีที่ร่างขยับ เขาก็กลายเป็นมนุษย์ยักษ์สูงสองร้อยเมตร เขาเข้ามาอยู่ตรงหน้ามังกรและเสือในชั่วพริบตาเดียว และแยกทั้งสองออกจากกันด้วยการขยับมือเพียงครั้งเดียว

เจ้าเสือน้อยตกใจ แต่เมื่อมันเห็นรูปร่างที่ชัดเจนของอู๋เป่ย มันก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ และกระโจนใส่เขาจนล้มลงบนพื้น

อู๋เป่ยผลักมันออกแล้วถามว่า “เสือน้อย ความสามารถของพวกเจ้าสูสีกัน ต่อสู้กันไปก็ไร้ประโยชน์ เจ้าไปดูอยู่ข้างๆ ข้าจะสู้กับมันเอง!”

เสือน้อยพยักหน้า ทำตัวเป็นผู้ชมและนั่งลงข้างป้าเสือ

มังกรเหลืองตัวนั้นถูกอู๋เป่ยผลักเล็กน้อย มันตกใจกับพลังของเขา แต่ในฐานะมังกรที่แท้จริง มันจึงหยิ่งทะนงอย่างมาก และส่งเสียงคำรามของมังกรออกมาทันทีแล้วจ้องมองไปที่อู๋เป่ยด้วยความโกรธ

อู๋เป่ยยิ้มแยกเขี้ยว “ไม่ยอมงั้นเหรอ? มา สู้กับข้าสิ”

มังกรเหลืองสะบัดหาง พื้นดินเริ่มร่วงหล่นและดินก็กลิ้งไป พร้อมกับห่ออู๋เป่ยไว้ข้างใน กลายเป็นก้อนโคลนขนาดใหญ่ พื้นผิวของก้อนโคลนนี้มียันต์สีเหลืองกะพริบและบีบอย่างต่อเนื่อง

“ตูม!”

ทันทีที่เกิดเสียงดังขึ้น ก้อนโคลนก็ระเบิดออก อู๋เป่ยโผบินขึ้นมา และกดมังกรเหลืองลงบนพื้นอย่างรุนแรง หมัดของเขามีพลังมหาศาลและมีพลังทำลายล้างของสายฟ้าและเปลวเพลิง ตีเพียงสองหรือสามครั้งทำให้มังกรเหลืองเวียนหัวตาลาย และร้องโหยหวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เสือขาวน้อยมองด้วยความตะลึง และพูดกับป้าเสือว่า “ท่านแม่ พี่เป่ยต่อสู้เก่งมากทีเดียว เรียกได้ว่าเป็นสัตว์ร้ายในร่างคนเลย”

ป้าเสือยิ้มแล้วพูดว่า “ข้ารู้สึกว่าความสามารถของซวินเป่ยพัฒนาขึ้นมาก แทบจะเทียบกับผู้เที่ยงแท้โบราณได้แล้ว เซียนเทพทั่วไปไม่สามารถสู้เขาได้แน่นอน”

เสือขาวน้อย “ท่านแม่ ผู้เที่ยงแท้โบราณแข็งแกร่งมากเลยหรือ?”

ป้าเสือ “อย่างน้อยในยุคสมัยนั้น เสือขาวอย่างเราและเผ่าพันธุ์มังกรต่างก็ศิโรราบต่อผู้เที่ยงแท้โบราณ”

เมื่อต่อยไปหลายหมัด อู๋เป่ยถามว่า “ยอมหรือไม่?”

มังกรเหลืองจ้องเขาอย่างโกรธเกรี้ยว มังกรกะพริบตาสองสามครั้งและปล่อยเสียงคำรามต่ำออกมา ดูเหมือนมันจะยอมแพ้แล้ว

อู๋เป่ยจึงปล่อยมือแล้วพูดว่า “ชั้นพรสวรรค์ของเจ้าไม่มากพอ น่าจะออกสู่โลกภายนอกได้ไม่นานสินะ?”

สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอย่างมังกรเหลืองเฉลียวฉลาดอย่างมาก มันพยักหน้า นี่คือสาเหตุที่มันไม่ยอม หากมันมีพลังมากพอ มันแทบไม่ต้องกลัวอู๋เป่ยเลย

อู๋เป่ยพูดว่า “เจ้ามีอาการป่วยของชั้นพรสวรรค์ เอาแบบนี้ ข้าจะช่วยรักษาให้เจ้า”

มังกรเหลืองตกใจมาก มันมองอู๋เป่ยและเปล่งเสียงพูดของมนุษย์ออกมา “ท่านช่วยข้าได้จริงหรือ?”

อู๋เป่ย “ไม่เชื่องั้นเหรอ? เช่นนั้นก็ช่างเถอะ” พูดจบก็หันหน้าเดินไป และพูดกับเสือน้อยว่า “เสือน้อย ไปกัน พวกเราไปดูสิว่าข้าวไม้ไผ่โตแล้วหรือไม่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน