ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1396

อู๋เป่ยเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง ยืนอยู่บนเต่ายักษ์ ดูเหมือนว่ากำลังเฝ้าดูเขาอยู่ เขาประหลาดใจมาก จึงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เร็วราวสายฟ้า ก็มาอยู่ตรงหน้าหญิงสาวคนนั้นทันที

พวกเขาสบตากัน ใบหน้าที่สวยงามของหญิงสาวก็แดงก่ำ เธอโค้งคำนับและพูดว่า ：“ทำความเคารพคุณชาย”

อู๋เป่ย ：“แม่นาง ทำไมถึงมาอยู่กลางทะเลแห่งนี้?”

หญิงสาวกะพริบตา แล้วพูดว่า ：“คุณชาย บ้านฉันห่างจากที่นี่ไม่ไกล เพียงเพราะรู้สึกว่ามีคนมาผ่านวิบากกรรม จึงเรียกผู้เฒ่าเต่ามาดูพร้อมกัน”

อู๋เป่ยคิดในใจที่แท้ก็มาดูความตื่นเต้นนี่เอง เขาถามว่า ：“ไม่ทราบว่า บริเวณนี้มีดินแดนลี้ลับที่เปิดใหม่หรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินคำว่าดินแดนลี้ลับ เต่ายักษ์ก็พูดว่า ：“คุณชายหมายถึง‘ดินแดนลี้ลับทะเลมายา’ใช่ไหม?”

อู๋เป่ย ：“อ๋อ ดินแดนลี้ลับทะเลมายา? อยู่บริเวณนี้เหรอ?”

เต่ายักษ์พูดว่า ：“ทางเข้าสู่ดินแดนลี้ลับทะเลมายานั้นเป็นภาพลวงตาที่อยู่ในใจของทุกคน โดยทั่วไปแล้วเข้าไปได้ยาก อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะเข้าไปในทะเลมายาได้ ก็เป็นเพียงการเข้าสู่ภาพลวงตา หลังจากออกมาแล้วก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง และอาจจะติดอยู่ในนั้นไปตลอดชีวิต”

อู๋เป่ย ：“ในเมื่อเป็นภาพลวงตา ทำไมยังเรียกว่าดินแดนลี้ลับ และต่างก็แย่งชิงมัน?”

เต่ายักษ์ ：“นั่นเป็นเพราะว่า ภายในดินแดนลี้ลับทะเลมายา เก็บรักษากลุ่มมหาอำนาจที่มีเจตจำนงแห่งพลังจิตไว้ หากพบเจตจำนงของพวกเขา ก็จะได้รับมรดกตกทอดของพวกเขาด้วย”

อู๋เป่ย ：“อย่างนี้นี่เอง” ตอนนี้เขายังคงรอถังจื่อยี่คลอดลูก ดังนั้นจึงไม่มีเวลาเข้าไปในทะเลมายา เขาจึงล้มเลิกความคิดที่จะค้นหาทะเลมายาทันที

หลังจากพูดคุยกันสองสามคำ เขาก็กล่าวคำอำลา กลายเป็นสายฟ้าและหายไปในอากาศ

หญิงสาวพูดว่า ：“ลืมถามชื่อของเขาเลย”

ผู้เฒ่าเต่า ：“ไม่จำเป็นต้องถาม คนเก่งแบบเขา ในโลกมนุษย์มีเพียงไม่กี่คน แค่สืบถามก็จะรู้ว่าเขาคือใคร”

อู๋เป่ยรีบกลับไปที่บ้าน ระหว่างที่เดินทางผ่านเกาะหลี่ เขาก็แวะลงที่เกาะนั้น และมอบวัตถุดิบและยารักษาโรค เพื่อให้ลูกหลานตระกูลหลี่สามารถฝึกฝนกันได้เป็นอย่างดี

หลินซีจวินและจูเจิ้นเอ๋อยังคงอยู่บนเกาะ เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไม่ได้เตรียมที่จะจากไป ทุกวันนี้ ชื่อเสียงของอู๋เป่ยที่เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในตำนานแห่งสถาบันการศึกษาได้แพร่กระจายไปทั่ว ทุกเพจและทุกเว็บไซต์ในเครือข่ายเซียน ก็เต็มไปด้วยข่าวที่เกี่ยวกับอู๋เป่ย เป็นเรื่องยากที่พวกเธอจะไม่รู้เรื่องนี้

หลินซีจวินและจูเจิ้นเอ๋อได้รับยาที่เขามอบให้ หลายวันนี้การฝึกฝนดำเนินไปอย่างรวดเร็ว และพลังยุทธ์ก็พัฒนาขึ้นด้วย

อู๋เป่ยอยู่บนเกาะเป็นเวลาสองวัน เพื่อแนะนำวิธีฝึกฝนให้กับสตรีที่ฝึกพลังยุทธ์

ในวันที่สาม จู่ๆเขาก็ได้รับข่าวสารจากหลี่เส้าตงซึ่งเป็นอารองของเขา บอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่อวิ๋นตง หลี่หงเทาถูกคนทำร้าย

อู๋เป่ยรีบมุ่งหน้าไปที่อวิ๋นตง

เนื่องจากการฟื้นตัวของแคว้นหลงกั๋ว ละตระกูลหลี่ก็มีทรัพย์สินจำนวนมากในอวิ๋นตง ดังนั้นเมื่อหลายวันก่อนหลี่เส้าตงจึงกลับมาที่อวิ๋นตงเพื่อดูแลทรัพย์สิน

ตอนนี้สถานะของหลี่ซวนเป่ยคือศิษย์ชั้นสูงของสำนักดาบไท้ชิง ตำแหน่งของเขายังคงสูงกว่าศิษย์ทั่วไปของเทียนเจียว ดังนั้น กองกำลังธรรมดาจึงไม่กล้ายั่วยุเขา ใครจะกล้าโจมตีหลี่หงเทา?

เดิมทีอวิ๋นตงไม่ได้ไกลนัก แต่ตอนนี้หลังจากที่พื้นที่พับทั้งหมดถูกปล่อยออกมา สถานที่ทั้งสองแห่งจึงอยู่ไกลกันมาก โชคดีที่ก้าวสายฟ้าของอู๋เป่ยนั้นเร็วมาก ภายในระยะเวลาสั้นๆก็ปรากฏตัวบนท้องฟ้าเหนืออวิ๋นตง

อวิ๋นตงในตอนนี้ ทางทิศตะวันออกคือเกาะที่แคบและยาวยื่นออกสู่มหาสมุทร และพื้นที่นี้ไม่ได้เป็นเขตของทะเลจีนตะวันออกอีกต่อไป แต่เป็นเขตทะเลจีนใต้

เกาะแคบและยาวนี้ มีความกว้างหนึ่งพันกิโลเมตร ความยาวเจ็ดถึงแปดพันกิโลเมตร และจุดที่เชื่อมต่อกับผืนดินก็คือ พื้นที่ที่อวิ๋นตงเคยตั้งอยู่

เกาะแคบและยาวที่เกินออกมา ก่อนหน้านี้ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ มีเพียงสัตว์ป่าบางชนิดอาศัยอยู่ และพื้นที่ส่วนใหญ่ก็เป็นป่าดิบที่อุดมสมบูรณ์

อวิ๋นตง ณ ตระกูลหลี่

ในคฤหาสน์ตระกูลหลี่ หลี่เส้าตงกำลังรออู๋เป่ยอย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้หลี่หงเทานอนอยู่บนพื้น เขากัดฟันไว้แน่น และหมดสติไป

แสงฟ้าแลบลงมา อู๋เป่ยปรากฏตัว เขาเหลือบมองไปที่หลี่หงเทา แล้วถามว่า ：“อารอง เกิดอะไรขึ้นกับหงเทา?”

และต่อมา เขาก็จำอะไรไม่ได้เลย และเมื่อฟื้นขึ้นมาเขาก็เห็นอู๋เป่ย

อู๋เป่ยตบหัวของเขา ความเจ็บทำให้หลี่หงเทากรีดร้อง ：“พี่ พี่ตบหัวฉันทำไม?”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“แกเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้ก่อเรื่องไปทั่ว? ถ้าคนคนนั้นลงมือหนักจริงๆ แกก็คงตายไปแล้ว”

หลี่หงเทาไม่พอใจ ：“พี่ ในอวิ๋นตง ใครกล้าแตะตระกูลเรา！”

อู๋เป่ยตบหัวเขาอีกครั้ง ：“คนที่บ้าระห่ำมักจะมีภัยพิบัติ นายไม่เข้าใจสำนวนนี้เหรอ?”

หลี่หงเทา ：“พี่หยุดตีเถอะ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก”

ขณะนั้นอู๋เป่ยก็นึกอะไรบางอย่างได้ ：“สมัยนี้ ยังมีบาร์อีกเหรอ? ”

หลี่หงเทาหัวเราะ ：“พี่ พี่ยังไม่รู้ใช่ไหม? นอกจากมีผู้ฝึกพลังยุทธ์ปรากฏตัวในอวิ๋นตงแล้ว ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม”

อู๋เป่ยประหลาดใจมาก ：“อ๋อ? ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเหรอ?”

หลี่หงเทาพยักหน้า ：“อืม พี่ ให้ฉันพาพี่ออกไปเดินเล่นละกัน แล้วพี่ก็จะรู้เอง”

อู๋เป่ย ：“ตกลง ไปเดินเล่นกันเถอะ”

เขาไม่ค่อยได้มาที่อวิ๋นตง สองพี่น้องจึงขับรถไปตามถนนของเมืองหนานตู บนถนนมีผู้คนมากมาย เดินไปเดินมา ทำให้อู๋เป่ยค้นพบความทรงจำในตอนนั้นอีกครั้ง

ไม่ได้นั่งรถมาเป็นเวลานานแล้ว อู๋เป่ยถามว่า ：“ใครคืออุปราชของที่นี่?”

หลี่หงเทา ：“อวิ๋นตง อวิ๋นซีและอีกสี่จังหวัดและรวมถึงแคว้นอันหนานทางตอนเหนือ และที่ดินที่เพิ่มเข้ามาอีกจำนวนมาก เรียกรวมกันว่าหนานเย่ว์ ปัจจุบันนี้อวิ๋นตงคือมณฑลอวิ๋นตง นายอำเภอชื่อหลินเฉาเซียน อุปราชของหนานเย่ว์ชื่อจางปั๋วหยาง”