ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1397

อู๋เป่ยกล่าว：“การที่รักษาอวิ๋นตงให้อยู่ในสภาพนี้เป็นความคิดของนายอำเภอหรืออุปราชกัน？”

หลี่หงเทา：“เป็นความคิดของหลินเฉาเซียน คนผู้นี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก อายุไล่เลี่ยกันกับฉัน เป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียนอนุบาลมาด้วยกัน เขาก็เป็นคนอวิ๋นตง”

อู๋เป่ย：“นั่นก็ไม่น่าแปลกใจเลย”

หลี่หงเทา：“พี่ชาย จะให้ฉันพาคุณไปเจอหลินเฉาเซียนมั๊ย？”

อู๋เป่ย：“ช่างเถอะ ฉันไม่สนิทกับเขา”

หลี่หงเทาหัวเราะแล้วพูด：“พี่ชาย อย่าโมโหไปเลย ฉันไม่ได้พูดเกินไปเลย ตระกูลหลี่ของเรานั้นสุดยอดมาก จะถ่อมตัวไปทำไมกัน？”

อู๋เป่ยเหล่มองเขา：“งั้นคุณบอกมาสิว่าสุดยอดยังไง？”

หลี่หงเทา：“พี่ชาย คุณตอนนี้เป็นปรมาจารย์ปรุงยาห้าดาว？ ตัวตนระดับนี้ ไม่ต้องพูดถึงทั้งหนานเย่ว์เลย แม้แต่ทั้งหลงกั๋วเองก็คงจะหาไม่ได้？”

อู๋เป่ย：“อืม ยังมีอีกมั๊ย？”

หลี่หงเทาหัวเราะแล้วพูด：“พี่ชายเป็นถึงอัจฉริยะผู้สืบทอดของลัทธิเซียนไท่ชิง มีเพียวเมี่ยวเต้าจวินเป็นอาจารย์ ยังสุดยอดไม่พอเหรอ？อีกทั้งคุณคือราชาแห่งศิลปะการต่อสู้ในตำนานเก้าดาว ศิษย์หัวกระทิของเทียนเต้าเหมิน ทั้งยังเป็นที่หนึ่งในการสอบของสถาบันการศึกษาในตำนาน เป็นผู้ฝึกหลักของกองทัพต้องห้าม สถานะเช่นนี้ หยิบยกมาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้คนเกรงกลัวแล้ว？”

อู๋เป่ย：“ที่คุณพูดมานับว่าเป็นสถานะสามอย่างของฉัน คนนอกล้วนไม่ทราบ”

หลี่หงเทาหัวเราะแล้วพูด：“ฉันรู็ก็พอแล้ว รู้ไว้จะได้ไม่ตื่นเต้นทีหลัง”

อู๋เป่ย：“หลังจากนี้ถ่อมตัวลงหน่อย ถ้าคุณทำตัวดี ฉันจะทำให้คุณกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่เก่งกาจ”

หลี่หงเทารีบจอดรถลงข้างทาง แล้วพูดอย่างดีใจว่า：“จริงเหรอพี่ชาย？”

อู๋เป่ย：“แน่นอนสิ”

เมื่อเห็นถนนค้าขายอันพลุกพล่านข้างหน้า อู๋เป่ยจึงให้หลี่หงเทาจอดรถไว้ข้างทาง แล้วทั้งสองก็ลงจากรถแล้วเดินไปดู

หลินเฉาเซียนปกครองที่นี่ได้น่าสนใจมาก ยังคงอนุรักษ์สภาพเดิมของอวิ๋นตงเอาไว้ ชาวบ้านควรเป็นเช่นไรก็เป็นเช่นนั้น

เดินครบรอบแล้ว อู๋เป่ยก็นึกถึงสนามเด็กเล่นของเฉินเสี่ยวถงขึ้น ไม่ทราบว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง เมื่อคิดเช่นนั้นเขาจึงให้หลี่หงเทากลับไปก่อน แล้วจึงรีบไปที่สนามเด็กเล่น

สนามเด็กเล่นนี้สร้างด้วยมือของเฉินเสี่ยวถง รับเด็กกำพร้าที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งมาเลี้ยงดู เขายังเคยไปรักษาเด็กๆให้กลับมาเป็นเด็กปกติ

เมื่อเขาอยู่บนท้องฟ้าเหนือสนามเด็กเล่น ฉากต่อไปนี้ทำให้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป หลังจากนั้นเปลี่ยนเป็นโกรธจัด แล้วผมของเขาก็ตั้งชัน

เห็นแค่เพียง รอยฝ่ามือขนาดยักษ์อยู่บนพื้นที่สนามเด็กเล่น กว่าแปดส่วนกลายเป็นผุยผง แล้วยังกลายเป็นแอ่งทรุดตัวลงไป

ไม่ต้องเดาก็ทราบว่านี่เป็นฝีมือของผู้ฝึกยุทธ์แน่นอน ฝ่ามือเวทย์ที่เขาใช้นั้นโดนสถานที่แห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้สนามเด็กเล่นทั้งหมดกลายเป็นผุยผง!

เด็กที่ไร้เดียงสาเหล่านั้น หญิงจิตใจดีอย่างเฉินเสี่ยวถงกลับต้องมาโชคร้าย！ช่างสมควรตายจริงๆ！

“ทำอะไรน่ะ？”จากนั้นก็มีคนบินพุ่งเข้ามาหาเขา

อู๋เป่ยมองไปยังอีกฝ่ายแล้วพูด：“ผ่านทางมา”

คนผู้นี้ชี้มาที่รอยฝ่ามือแล้วพูด：“รอยฝ่ามือนี้โอวหยางฉางยอดฝีมือระดับเทียนเฉียวของหนาวเย่ว์เราทิ้งเอาไว้ สถานที่แห่งนี้ตอนนี้กลายเป็นหน่วยปกป้องแหล่งมรดกที่สำคัญโดยรัฐบาลท้องถิ่น คุณชายโอวหยางในอนาคตต้องกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่แน่ๆ ในอนาคตรอยฝ่ามือนี้จะต้องกลายเป็นอนุสรณ์ที่มีความหมาย”

อู๋เป่ย：“คนที่ทิ้งรอยฝ่ามือไว้คือโอวหยางฉาง？เขาเป็นใครกัน？”

คนผู้นี้หัวเราะ：“คุณไม่รู้จักคุณชายโอวหยางจริงๆเหรอ？คุณชายโอวหยางเป็นอัจฉริยะคนใหม่จากตระกูลโอวหยาง อีกทั้งตอนนี้ตระกูลโอวหยางนั้นเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหนานเย่ว์”

อู๋เป่ย：“ตอนนั้น คนในสนามเด็กเล่นมีใครมีชีวิตรอดมั๊ย？”

คนผู้นั้นกล่าว：“ตอนนั้นเด็กๆออกไปเล่นด้านนอก มีเพียงแค่คนที่ร่างกายไม่แข็งแรงที่ยังอยู่ แล้วยังมีผู้ดูแลบางคน แต่ว่าที่เสียชีวิตจริงๆมีเพียงไม่กี่คน หลังจากที่เก็บกวาดแล้ว น่าจะมีผู้ใหญ่สิบเก้าคน เด็กยี่สิบสามคน ดีแค่ไหนแล้วที่พวกเขาได้ตายภายใต้ฝ่ามือของคุณชายโอวหยาง”

อู๋เป่ยกล่าว：“จริงเหรอ？ถ้าฉันฆ่าคุณ คุณจะรู้สึกเป็นเกียรติมั้ย？”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว：“โอวหยางเซิ่งหวงยังไม่ตาย？”

หลี่เส้าตง：“ได้ยินมาว่าหายไปพักหนึ่ง แต่จู่ๆครึ่งเดือนก่อนก็กลับมา พลังยุทธ์รุดหน้าอย่างก้าวกระโดด ตอนนี้อยู่ในขั้นอมตะของระดับตี้เซียนแล้ว”

อู๋เป่ยกล่าว：“ก็ดี งั้นก็จัดการพร้อมกันเลยแล้วกัน！”

ในใจเขารู้สีกว่ามีอะไรไม่ถูกต้อง อัจฉริยะตระกูลโอวหยางโผล่ขึ้นมามากมาย อีกทั้งยังเเข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ？

หลังจากที่เขาพาเด็กๆไปส่งที่ตระกูลหลี่ด้วยตัวเองแล้ว อู๋เป่ยก็รีบไปยังจวนนายอำเภอ

หน้าจวนนายอำเภออวิ๋นตง มีสายฟ้าผ่าลงมา คนเฝ้าประตูก็สัมผัสได้ว่าผู้ที่มาถึงไม่ธรรมดา จึงรีบถาม：“คุณมาหาใครเหรอ？”

อู๋เป่ยกล่าว：“หลี่ซวนเป่ยจากอวิ๋นตงมาขอพบนายอำเภอ”

ยามเฝ้าประตูรีบไปรายงาน ไม่นานก็มีชายหนุ่มรีบเดินออกมา แล้วประสานมือคารวะจากนั้นหัวเราะแล้วกล่าว：“คุณชายหลี่！นับถือมานานแล้ว！”

หลี่ซวนเป่ยผู้นี้เป็นอัจฉริยะของสำนักดาบไท้ชิง อนาคตไร้ขีดจำกัด สถานะสูงส่งกว่านายอำเภออย่างเขาเป็นไหนๆ！

อู๋เป่ยคารวะกลับ：“นายอำเภอหลิน ได้ยินมานานแล้วว่าคุณปกครองที่นี่อย่างดี ฉันขอเป็นตัวแทนของชาวบ้านมาแสดงความขอบคุณ”

หลินเฉาเซียนหัวเราะ “ฮ่าฮ่า”：“คุณชายหลี่ชมเกินไปแล้ว เชิญมาคุยกันต่อในจวนเถอะ”

เมื่อพาอู๋เป่ยเข้ามายังห้องโถงใหญ่ก็พบว่ามีชายหนุ่มหลายคนอยู่ด้านใน พวกเขาล้วนแต่ไม่ธรรมดา ดูแล้วคงจะเป็นแขกของหลินเฉาเซียน

หลินเฉาเซียนรีบไปพูดกับทุกคน：“แนะนำให้ทุกท่านได้รู้จัก ท่านนี้คือหลี่ซวนเป่ย คุณชายหลี่ เป็นศิษย์หัวกระทิของสำนักเซียนไท่ชิง พูดได้เลยว่าอนาคตสดใสแน่นอน！”

หลังจากที่คนเหล่านี้ได้ฟังก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ เพราะสถานะของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา หากไม่ใช่มาจากเทียนเต้าเหมินก็มาจากสถาบันการศึกษาในตำนาน แต่ละคนนั้นสถานะไม่ต่ำไปกว่าอู๋เป่ยเลย

“สำนักเซียนไท่ชิง ฉันเคยได้ยินมาก่อน” ชายหนุ่มชุดขาวผู้หนึ่งพูดขึ้น “ร้อยปีมานี้เริ่มตกต่ำเพราะไม่มีอัจฉริยะเลย”