ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1407

อวิ๋นถิงกวงทั้งโกรธและตะลึง แต่ไม่กล้าโต้กลับ พูด : “คุณชาย ฉันยึดทั้งสามแคว้นตามคำสั่งของท่านประมุขของพวกเรา นี่.....”

“เพี๊ยะ!”

อู๋เป่ยง้างมือแล้วตบลงไปหนึ่งที : “ทำไม แกอยากให้ฉันเตะหัวแกแตกเหรอ”

หัวที่พังไปแล้วครึ่งหนึ่งของอวิ๋นถิงกวงพังมากกว่าเดิม เขาเจ็บจนตัวสั่นโดยตรง รีบพูด : “ได้ วันนี้ฉันจะพาคนอพยพเลย!”

จากนั้นอู๋เป่ยมองไปทางฉีหลงไห่ พูด : “วันนี้ก็ไสหัวออกไปจากไท่ชิงสะ ถ้าหากฉันยังได้ยินอยู่ว่าแกยังเป็นอุปราชของไท่ชิง ฉันจะไปฆ่าแกถึงที่!”

ฉีหลงไห่ถูกอู๋เป่ยทำลายพลังยุทธ์แล้ว ตอนนี้เหมือนกับคนพิการคนหนึ่ง แน่นอนว่าดำรงตำแหน่งอุปราชต่อไปไม่ได้แล้ว เขาหัวเราะอย่างเศร้าหมอง : “แกรังแกคนมากเกินไปแล้ว ตระกูลฉีของฉันเป็นหนึ่งในสิบตระกูลขุนนางใหญ่ แกทำแบบนี้ ไม่กลัวตระกูลฉีมาแก้แค้นเหรอ”

อู๋เป่ยมองเขาอย่างเย็นชา : “เพียงแค่ตระกูลฉีตัวเล็กๆ ไม่อยู่ในสายตาฉันหรอก ถ้าหากตระกูลฉีกล้าเป็นศัตรูกับฉัน ฉันจะกำจัดออกไป หลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตตลอดไป!”

ทีละคำทีละประโยคของเขา ฟังจนฉีหลงไห่หวาดกลัวไปหมดแล้ว ไม่มีความสงสัยใดๆ

“คุณชายหลี่ คุณทำแบบนี้ มันเกินไปแล้วมั้ง”

อย่างกะทันหัน มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ร่างคนปรากฏตัวบนท้องฟ้า เป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง หนวดเคราสีดำยาวถึงหน้าอก สวมเสื้อคลุมสีม่วง ใบหน้าเหมือนมงกุฎหยก และมีดาบยาวห้อยอยู่ที่เอว

มองเห็นเขา อวิ๋นถิงกวงและอวิ๋นเฟยหยางทำความเคารพพร้อมกัน : “เข้าพบท่านประมุข!”

ที่แท้ คนผู้นี้ก็คือท่านประมุขของตระกูลอวิ๋น อวิ๋นจงเซียน

อวิ๋นจงเซียนไม่สนใจคนสองคนนี้ ความสนใจของเขาอยู่ที่อู๋เป่ยทั้งหมด พูด : “ไม่รู้ว่าอาจารย์ของคุณชายหลี่เป็นท่านไหนเหรอ”

อู๋เป่ย : “อาจารย์ของผมเป็นเจ้าสำนักดาบไท้ชิง เพียวเมี่ยวเต้าจวิน”

อวิ๋นจงเซียนพูดในใจ แย่แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นศิษย์ของต้าหลัวจินเซียน! ทันใดนั้น บนใบหน้าของเขามีความเกรงใจเพิ่มขึ้น พูด : “นี่เป็นเรื่องภายในของตระกูลอวิ๋นของพวกเรา หวังว่าคุณจะไม่เข้ามายุ่ง ปล่อยให้พวกเขาจัดการด้วยตัวเอง”

อู๋เป่ย : “เรื่องภายในเหรอ ผมเป็นลูกเขยของตระกูลอวิ๋นแห่งไท่ชิง ไม่ถือว่าเป็นคนนอก นอกจากนี้อวิ๋นถิงกวงคนนี้ใจกล้าอย่างมาก กล้าแตะต้องคู่หมั้นของผม ผมไม่ฆ่าเขาถือว่าเป็นการไว้หน้าตระกูลอวิ๋นของพวกคุณแล้ว!”

อวิ๋นจงเซียนกัดฟันแน่นโดยตรง เขาจ้องอวิ๋นถิงกวงอย่างเย็นชาหนึ่งที ผสานมือทำความเคารพ : “คุณชายหลี่ โปรดไว้หน้าด้วย เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้มันผ่านไปแบบนี้ได้ไหม!”

อู๋เป่ย : “ไม่ได้!”

อวิ๋นจงเซียนยิ้มอย่างขมขื่น เขาจึงมองไปทางอวิ๋นเฟยหยาง

อวิ๋นเฟยหยางเข้าใจในทันที ท่านประมุขต้องการบอกให้เขาบอกให้อู๋เป่ยอย่าทำเกินไป แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะสามารถทำให้อู๋เป่ยระงับความโกรธได้ จึงกระแอมหนึ่งที พูด : “ซวินเป่ยเอ๋ย ฉันว่าสามแคว้นนั้น พวกเราเอาแค่แคว้นใดแคว้นหนึ่งก็พอแล้ว สำหรับตำแหน่งอุปราชของตระกูลฉี เพียงแค่พวกเขาไม่ทำเกินไป พวกเราก็ไม่อยากไปสนใจ”

อู๋เป่ยถามอวิ๋นซี : “ที่รัก คุณว่าไง”

อวิ๋นซีพูด : “ซวินเป่ย ทำตามบรรพบุรุษแล้วกัน”

อู๋เป่ยค่อยพูด : “ได้ งั้นฟังบรรพบุรุษ”

ทุกคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก อวิ๋นจงเซียนผสานมือทำความเคารพและพูด : “คุณชายหลี่ ถ้าหากคุณมีเวลา เชิญมาเป็นแขกของตระกูลอวิ๋นด้วย”

อู๋เป่ย : “คุยกันได้”

อวิ๋นถิงกวงและพรรคพวกราวกับว่าได้รับการนิรโทษกรรม รีบแยกย้ายอย่างรวดเร็ว ไม่นาน อวิ๋นจงเซียนก็จากไปแล้วเหมือนกัน

อวิ๋นเฟยหยางถอนหายใจยาวหนึ่งที พูดด้วยรอยยิ้ม : “ซวินเป่ย วันนี้ต้องขอบใจนายมากๆ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะจัดการยังไงดี”

อู๋เป่ย : “ปัจจุบันไม่มีเหตุผลอะไรต้องพูด ใครหมัดใหญ่กว่าคนนั้นก็เป็นใหญ่ วันนี้ถ้าหากไม่ใช่ว่าเป็นกังวลว่าจะสร้างปัญหาให้ท่านบรรพบุรุษในอนาคต ผมจะกำจัดพวกเขาให้สิ้นซากพร้อมกัน!”

อวิ๋นเฟยหยางอุทาน : “แม้ว่านายจะเป็นตี้เซียน แต่พลังในร่างกายนั้นน่าสะพรึงกลัวเกินไปแล้ว ไม่ว่ายังไงอวิ๋นถิงกวงก็เป็นเซียนสุญญตาคนหนึ่ง แต่อยู่ต่อหน้านาย ไม่มีโอกาสในการโต้กลับเลยด้วยซ้ำ!”

อู๋เป่ย : “ไม่ปิดบังบรรพบุรุษ ถ้าหากผมลงมือจริงๆ แม้แต่อวิ๋นจงเซียนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม”

จากนั้นผ่านไปอีกเจ็ดวัน เขาลืมตาขึ้น บ่นพึมพำ : “ได้เวลาทะลวงแล้ว!”

เขาเดินออกมาจากถ้ำสวรรค์ เทพเจ้าแห่งหิมะปรากฏตัวที่ข้างหลัง เธอพูด : “ซวินเป่ย คุณกำลังจะทะลวงสู่ประตูมังกรเหรอ”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ชิงเสวี่ย ผมรู้สึกว่าถึงเวลาอันควรแล้ว”

เทพเจ้าแห่งหิมะ : “ฉันขอแนะนำให้นายเข้าไปที่อาณาจักรสวรรค์อีกครั้ง”

หัวใจของอู๋เป่ยเต้นแรง : “เอ๋ เข้าไปที่อาณาจักรสวรรค์เหรอ”

เทพเจ้าแห่งหิมะพยักหน้า : “อาณาจักรสวรรค์เป็นโลกมิติที่สูงกว่า บุกทะลวงที่นั่น ร่างกายและจิตใจของคุณถึงจะผ่อนคลายได้อย่างสมบูรณ์ สัมผัสอาณาจักรที่ลึกกว่า คุณเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของสถาบันการศึกษาในตำนาน มีคุณสมบัติที่จะเข้าสู่อาณาจักรสวรรค์ อย่าพลาดโอกาสแบบนี้!”

อู๋เป่ย : “ได้! งั้นก็ไปทะลวงที่อาณาจักรสววรค์!”

มาถึงสถาบันการศึกษาในตำนาน อู๋เป่ยไปหาจ้าวหานซาน ตอนนี้จ้าวหานซานเป็นผู้รับผิดชอบเขา ถ้าหากเขามีเรื่องอะไร สามารถไปหาเขาได้โดยตรง

ได้ยินว่าเขาต้องการเข้าสู่อาณาจักรสวรรค์ จ้าวหานซานพูด : “ถ้าหากนายมาเร็วกว่านี้ เข้าไปไม่ได้จริงๆ ตอนนี้มาได้เวลาพอดี ประตูของอาณาจักรสวรรค์เพิ่งเปิด เพียงแต่ นายต้องใช้พลังเยอะอย่างมากในการเข้าสู่อาณาจักรสวรรค์ นายมีเวลาแค่สามวัน หลังจากสามวัน อาณาจักรสวรรค์ก็จะปิดตัวลง นายจำเป็นต้องออกมาก่อนที่ประตูสวรรค์จะปิดตัวลง ไม่อย่างนั้นล่ะก็ นายจะติดอยู่ในนั้นตลอดไป ถูกมิติเวลาฉีกออกเป็นชิ้นๆนับไม่ถ้วน”

อู๋เป่ย : “ผมเข้าใจแล้ว ไม่ใช้เวลามากเกินไปหรอก”

จ้าวหานซาน : “ได้ ฉันจะไปยื่นเรื่องเดี๋ยวนี้เลย นายรอฉันก่อน”

เขาจากไปด้วยความเร่งรีบ หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงค่อยกลับมา พูดด้วยรอยยิ้ม : “จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว พวกเราออกเดินทาง!”

เขาพาอู๋เป่ยมาถึงบนยอดเขาแห่งหนึ่ง มีประตูแสงสีขาวอยู่บนยอดเขา ด้านหลังประตูแสง หมอกพุ่งขึ้นสู่อาณาจักรสวรรค์

มือของจ้าวหานซานถือป้ายคำสั่งไว้หนึ่งอัน มอบให้อู๋เป่ย พูด : “รักษาป้ายคำสั่งนี้เอาไว้ให้ดี มีมันอยู่ พลังของอาณาจักรสวรรค์จะทำร้ายนายไม่ได้ จำไว้ ภายในสามวัน จำเป็นต้องกลับมา!”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “เข้าใจแล้ว” พูดจบ เขาเข้าไปในประตูแสง!