ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1422

จนกระทั่งฟ้ามืด ก็มีคนเข้ามาเยี่ยมเคารพอยู่เรื่อยๆ แต่หลานซินเยว่ก็ได้ปิดประตูไม่ออกมาเจอ

ยามคำยืนที่เงียบสงัด วันที่สองอู๋เป่ยและหลานซินเยว่ก็ได้เดินทางไปที่ตงเทียนเซินทู่

ตงเทียนเซินทู่นั้นเป็นเขตพื้นที่พิเศษ ทางเข้าของมันน้้นถูกสร้างขึ้นที่ภูเขา และประตูทางภูเขาก็มีห้องยาวทั้งสองข้างทาง ตลอดทั้งปีจะได้รับการดูแลอารักขาจากลูกศิษย์ของตงเทียนเซินทู๋ โดยคนธรรมดาปกตินั้นไม่มีทางที่จะเข้ามาได้

เมื่อผ่านเข้ามาในประตูภูเขาแล้ว ก็จะเป็นถนนเส้นใหญ่ที่ปูไปด้วยหยกสีเหลือง พื้นถนนนั้นได้เปร่งประกายแสงระยิบระยับมีความสง่างามอย่างมาก แต่ทว่าทั้งสองข้างทางกลับมีหมอกสีทองลอยไปลอยมา

เข้าไปได้หนึ่งร้อยเมตร จู่ๆด้านหน้าก็ได้ปรากฎแสงสว่างขึ้นมา จากนั้นก็ได้มาถึงคฤหาสน์ใหญ่

หลานซินเยว่ได้อธิบายว่า:"นี่เมื่อบุคคลภายนอกเข้ามาเยี่ยมจะต้องลงทะเบียนที่นี่ ฉันเป็นองค์หญิง ดังนั้นจึงไม่ต้องทำ เพียงแค่ต้องยืนยันตัวตน"

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ แล้วก็มีพระภิกษุสององค์เข้ามาซักถาม หลานซินเยว่พูดไม่กี่ประโยคทั้งสองคนนั้นก็ได้ถอยออกไป

เมื่อได้ออกมาที่หมู่บ้าน ก็ได้เห็นกับภูเขาและแม่น้ำอันงดงามจากระยะไกลๆ บรรยากาศนั้นช่างต่างจากข้างนอกโดยสิ้นเชิง ตงเทียนเซินทู่นั้นเต็มไปด้วยพลังไอวิณญาณ รู้สึกสบายกว่าด้านนอก

เขาได้ถามหลานซินเยว่ว่า:"ตงเทียนเซินทู่นั้นกว้างใหญ่เพียงไหน?"

หลานซินเยว่:"ท่านรู้จักแผ่นดินคุนหลุนไหม? เมื่อได้นับรวมพื้นที่ที่ยังไม่ได้เข้าไปสำรวจนั้นก็มีขนาดประมาณสามถึงห้าเท่าของแผ่นดินคุนหลุน"

อู๋เป่ยตกตะลึงแล้วพูดว่า:"ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมตงเทียนเซินทู่ถึงได้มีอำนาจมากถึงขนาดนี้ ได้ครอบครองดินแดนสมบัติล้ำค่าที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ เส้นทางอนาคตไม่มีวันดับสลาย มันจะมีแต่แข็งแกร่งขึ้น!"

หลานซินเยว่:"ใช่ ตอนนี้ตงเทียนเซินทู่นั้นได้มีมรรคาจารย์ท่านหนึ่งดูแลอยู่ เมื่อได้มีมรรคาจารย์มันก็จะกลายเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุด"

ทั้งสองได้หยิบสิ่งของที่ให้แสงสว่างขึ้นมา แล้วเหาะขึ้นไปราวๆครึ่งชั่วโมง จนมาถึงหน้าตำหนักใหญ่ ตำหนักใหญ่นี้มีความเก่าแก่มาก มีความสูงหนึ่งหมื่นเมตร มีความยาวหลายร้อยลี้!

ได้อยู่ด้านหน้าของตำหนักวังนี้ คนจะรู้สึกว่าตัวเล็กขึ้นมาทันที

"นี่คือตำหนักฮุนเทียนหรอ?"

หลานซินเยว่:"ใช่ ฮุนเทียนต้าเต้าจวินก็คือที่นี่ที่ได้ถือเป็นมรดกโบราณ นี่ถึงได้มีฉายาว่า"ฮุนเทียน"นั่นเอง"

อู๋เป่ย:"ตำหนักฮุนเทียนมีมาในยุคสมัยไหน?"

หลานซินเยว่:"มีปรากฎมาก่อนที่จะมีคนเราซะอีก มีมาในยุคสมัยไหนนั้น ฉันเองก็รู้ไม่ค่อยชัดเจนเหมือนกัน ท่านสามารถกลับไปถามเจ้าตำหนักฮุนเทียน บางที่เขาอาจจะรู้ชัดแจ้ง"

ในขณะนี้ ก็ได้มีร่างหนึ่งเหาะลอยออกมาจากประตูตำหนัก นั่นก็คือซีเหลียนเซิง เขาได้ยิ้มแล้วพูดว่า:"คุณชายอู๋ ยินดีต้อนรับ! ท่านเจ้าสำหนักได้รออยู่ด้านในแล้ว เชิญตามผมมา"

ทั้งสามคนได้เหาะลอยเข้าไปในตำหนักใหญ่ ในตำหนักใหญ่นั้นมีเสาหลักขนาดใหญ่หลายต้นก็ได้เริ่มพังทรุดโทรมแล้ว แต่พื้นที่ด้านหน้านั้นใหญ่โตมาก อย่างน้อยน่าจะมีพื้นที่นับล้านตารางเมตรได้ มีคนสร้างบ้านธรรมดาอยู่ด้านหน้า ทั้งสามคนก็ได้หล่นลงมาตรงหน้าเสาร์

บนพื้นนั้นอู๋เป่ยได้พบว่าได้มียักษ์นั่งอยู่ตรงด้านหน้าเสา เสานี้นั้นอยู่ในระดับอกของเขาพอดี

ร่างกายอันใหญ่โต หรือนี่คือฮุนเทียนต้าเต้าจวิน!

เป็นอย่างนี้จริงๆ ซีเหลียนเซิงพูดออกมาด้วยความเคารพ:"ท่านเจ้าสำนัก คุณชายอู๋และองค์หญิงเอ๋าเยว่มาถึงแล้ว"

ใบหน้าของคนนั้นพร่ามัว มองไม่ค่อยชัดเจน เหมือนมีรัศมีลึกลับอยู่บนตัวของเขา เขาได้พยักหน้าแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยพูดว่า:"คุณชายอู๋ แสดงตัวตนที่แท้จริงของท่านเถิด"

ซีเหลียนเซิงและหลายซินเยว่ ต่างก็รู้สึกตกใจ นี่ไม่ใช่ร่างตัวตนที่แท้จริงหรอ?"

อู๋เป่ยได้ยกมือทำความเคารพฮุนเทียนต้าเต้าจวิน:"ยินดีที่ได้พบต้าเต้าจวิน"

ขนาดร่างกายของเขานั้นเมื่ออยู่ด้านหน้าร่างกายของฮุนเทียนต้าเต้าจวินที่มีราวสามสี่พันเมตร นั้นเล็กมากเหมือนกับเด็กน้อยอย่างไงอย่างั้น

ฮุนเทียนต้าเต้าจวิน:"จะได้มากว่าผมไหม ก็ต้องดูความสามารถและโชคชะตาของเขาแล้วแหละ ท่านไม่ต้องไปกังวลใจแทนเขา เขานั้นมีโชคใหญ่ ต่อให้ไม่มีฮุนเทียนแล้ว เขานั้นก็จะไม่เกิดเรื่องอะไร"

หลานซินเยว่ได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก:"ต้าเต้าจวิน ท่านไม่รับเขาเป็นลูกศิษย์ งั้นใครจะสามารถเป็นอาจารย์ของเขากันล่ะ?"

ฮุนเทียนต้าเต้าจวินยิ้มแล้วพูดว่า:" แน่นอนว่าคำนับรับเข้าตำหนักฮุนเทียนมาเป็นอาจารย์ไง"

หลายซินเยว่อึ้งไปชั่วครู่ คำนับตำหนักฮุนเทียน? เธอนั้นยังถาม ต้าเต้าจวินพูดว่า: ซีเหลียนเซิง ส่งแม่หนูน้อยนี่ออกไปเถอะ ให้เธอไปรออยู่ด้านนอก"

"ครับ"

ซีเหลียนเซิงได้เรียกหลานซินเยว่ ออกไปจากตำหนัก

ด้านในของตำหนักใหญ่นั้นเป็นพื้นที่ว่างโล่ง มีขนาดใหญ่กว่าที่มองเห็นจากด้านนอกเยอะมาก แต่ในตำหนักด้านในนั้นค่อนข้างทรุดโทรมเป็นอย่างมาก มีสิ่งของที่พังทลายหลายอย่าง แสดงให้เห็นถึงความโชกโชนที่ผ่านมาในสมัยโบราณ

เมื่อเดินมาได้สักครู่ เขาได้เห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่ส่งแสงประกายอยู่ที่บนทางด้านหน้าลอยอยู่ในอากาศ ห่างจากพื้นราวหนึ่งพันเมตร หนังสือเล่มนี้มีความยาวร้อยกว่าเมตร

เขานั้นได้มาถึงด้านหน้าของหนังสือเล่มใหญ่ได้สังเกตดูรอบๆซ้ายขวา จากนั้นก็ได้เอื้อมมือไปหยิบหนังสือ ในขณะที่มือนั้นได้สัมผัสกับหนังสือ มีข้อมูลมหาศาลที่หลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขาทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขานั้นคิดถึงเรื่องนี้ตลอด งั้นก็คงไม่สามารถเข้าในเนื้อหาข้อความในนี้ได้ว่าคืออะไร งั้นก็คงเป็นได้แค่คนโง่ก็เท่านั้น

เขานั้นจะแบ่งข้อมูลออกเป็นแสนส่วน จากนั้นก็ค่อยๆส่งข้อมูลแต่ละส่วนลงไปในเวลาและสถานที่ที่เกิดขึ้น แล้วก็ค่อยๆศึกษาทำความเข้าใจ

ขั้นตอนนี้ดูเหมือนจะช้า อันที่จริงนั้นใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามรถสำเร็จเสร็จสิ้น อู๋เป่ยสามารถเข้าใจเนื้อหาทั้งหมดได้ในเวลาอันสั้น