ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1425

ไม่กี่วินาที ส่วนบนของสัตว์ประหลาดขยับแล้ว จู่ๆก็มีดวงตาสองดวงโผล่ออกมา ดวงตาสีเขียวขนาดใหญ่สองดวง นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกน่ารักอีกด้วย

อู๋เป่ยโกรธอย่างมาก เตรียมจะฆ่ามันต่อ จู่ๆสัตว์ประหลาดก็เปิดปากพูด : “ข้าคิดว่า พอได้แล้วมั้ง เจ้าจะฆ่าข้าจริงหรือ”

การออกเสียงของสัตว์ประหลาดตัวนี้แม่นยำอย่างมาก ราวกับว่าเป็นผู้ประกาศที่สำเร็จการศึกษาจากประเทศเหยียนหลง!

อู๋เป่ยประหลาดใจอย่างมาก : “แกพูดภาษาคนได้เหรอ”

“มีอะไรน่าแปลกหรือ เจ้ารู้ไหมว่าที่แห่งนี้คือที่ใด”

อู๋เป่ย : “ภูเขาแห่งความโกลาหล”

สัตว์ประหลาดพูด : “ความโกลาหลก็คือพ่อของข้า เจ้ามาถึงถิ่นของข้า ต้องการฆ่าข้า เจ้ามีเหตุผลบ้างไหม”

อู๋เป่ยโกรธจนหัวเราะออกมา : “หลานคนไหนจับฉันลงมาแล้วต้องการกินฉันเหรอ”

สัตว์ประหลาด : “ข้าคิดว่าเจ้าเป็นนกตัวหนึ่ง ต้องการจับลงมากินเนื้อ ทันทีที่กัดโดนค่อยรู้ว่าผิดปกติ”

อู๋เป่ย : “ไร้สาระสิ้นดี! นกบ้านแกมีหน้าตาเหมือนกับฉันแบบนี้เหรอ”

สัตว์ประหลาด : “ระวังคำพูดของเจ้าด้วย มนุษย์อย่างพวกเจ้าล้วนแล้วหยาบคายแบบนี้เหรอ”

อู๋เป่ยหรี่ตาลง : “ฉันได้ยินมาว่า ความโกลาหลของพวกแกกินคนแล้ว ก็สามารถครอบครองสติปัญญาของมัน แกแม่งกินผู้ประกาศเข้าไปใช่ไหม”

สัตว์ประหลาดพูด : “ข้าไม่ใช่ความโกลาหล พ่อของข้าต่างหากที่เป็นความโกลาหล ปัจจุบันข้ายังไม่มีชื่อ เจ้าสามารถเรียกข้าว่าความโกลาหลรุ่นที่สอง”

อู๋เป่ย : “เรียกว่าเอ้อฮุนเหรอ”

สัตว์ประหลาด : “แล้วแต่เจ้าเลย”

อู๋เป่ย : “เอ้อฮุน แกอยู่ที่นี่มาตลอดเหรอ”

ความโกลาหลรุ่นที่สอง : “ใช่แล้ว ยังไงสะก็นานมากแล้ว”

“พ่อของแกล่ะ”

ความโกลาหลรุ่นที่สอง : “เขาเหรอ กลายเป็นส่วนหนึ่งของภูเขาแห่งความโกลาหลแล้ว เจ้าก็รู้เหมือนกัน ทุกสิ่งมีอายุขัย หลังจากเกิดข้า เขาก็น่าจะตายแล้วเหมือนกัน นี่คือความต่อเนื่องของชีวิต ช่วยไม่ได้ บนโลกใบนี้สามารถมีได้แค่สัตว์อสูรแห่งความโกลาหลเพียงหนึ่งตัว”

อู๋เป่ย : “แกบอกว่า แกเป็นความโกลาหลรุ่นที่สองไม่ใช่เหรอ”

ความโกลาหลรุ่นที่สอง : “ไม่ผิด ตอนนี้ข้ายังไม่โตเต็มวัยถึงขั้นความโกลาหล ไม่เช่นนั้นกินเจ้าไปแล้ว”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “เชื่อไหมว่าฉันสามารถกินแกได้ตอนนี้เลย”

ความโกลาหลรุ่นที่สอง : “เพื่อน ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ ช่วยใจดีหน่อยได้ไหม”

อู๋เป่ย : “แกเป็นมนุษย์เหรอ”

ความโกลาหลรุ่นที่สอง : “แม้ว่าข้าจะไม่ใช่มนุษย์ แต่ข้ามีจิตใจของมนุษย์ ภายในใจคือมนุษย์ ข้าจึงเป็นมนุษย์”

“ทฤษฎีบ้าบออะไร!” อู๋เป่ยเตะมันออกไปหนึ่งที หันตัวเตรียมจากไป เขาไม่อยากเสียเวลากับของพันธุ์นี้

ความโกลาหลรุ่นที่สองตะโกน : “เพื่อน พาข้าไปด้วย ที่แห่งนี้น่าเบื่อเกินไปแล้ว พาข้าออกไปเล่นด้วยคน”

อู๋เป่ยหยุดเดิน : “แกน่าเกลียดขนาดนี้ ฉันจะพาแกออกไปทำไม” ความโกลาหลรุ่นที่สองกระโดดอยู่กับที่สองครั้ง หลังจากนั้นกลายเป็นหมายักต์ตัวหนึ่ง ดวงตาสีเขียว ขนสีขาว ไหล่สูงสามเมตร มองดูแล้วน่ารักอยู่บ้างเล็กน้อย

“เป็นยังไง หน้าตาของข้าในตอนนี้ ดูดีขึ้นอย่างมากใช่ไหม”

อู๋เป่ยถามมัน : “แกรู้จักยอดสายฟ้าเมฆาไหม”

ความโกลาหลรุ่นที่สอง : “ไร้สาระ บ้านของข้า ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร”

อู๋เป่ย : “งั้นแกช่วยฉันหน่อย พ่อและอาจารย์ทวดของฉันอยู่บนเขา แกช่วยฉันช่วยพวกเขาออกมา”

ความโกลาหลรุ่นที่สอง : “เรื่องเล็ก ไป!”

อู๋เป่ยและหมายักษ์ บินไปข้างหน้าสักพักหนึ่ง ก็มองเห็นยอดเขาสูงลูกหนึ่ง ปกคลุมไปด้วยฟ้าร้องและฟ้าผ่า เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

อู๋เป่ย : “เอ้อฮุน ได้ยินมาว่าข้างบนมีผลไม้สายฟ้าเหรอ”

หมายักษ์พูด : “มีสิ นั่นคือไม้ผลที่กลายเป็นพลังวิญญาณหลังจากที่พ่อของข้าเสียชีวิต ผลไม้ที่ออกผลรสชาติดีอย่างมาก”

ในหัวของหลูชุนหยางเต็มไปด้วยคำถาม พูด : “ซวินเป่ย ทำไมพลังยุทธ์ของนายถึงได้สูงส่งขนาดนี้ นอกจากนี้ออร่าก็น่ากลัวขนาดนี้ ทำให้ฉันรู้สึกกลัวไปด้วยเลย”

อู๋เป่ย : “ยากที่จะอธิบาย อาจารย์ทวด ผมได้ยินมาว่าท่านมาจากโลกแห่งวิชาดาบเหรอ”

หลูชุนหยางเงียบสักพัก พูด : “อืม เมื่อก่อน ฉันก็ถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะของโลกแห่งวิชาดาบเช่นกัน แต่น่าเสียดายถูกคนร้ายแอบลอบทำร้าย ถูกบีบให้กลับชาติมาเกิดและฝึกฝนใหม่”

อู๋เป่ยสงสัยอย่างมาก ถาม : “อาจารย์ทวด ตกลงใครเป็นคนทำร้ายท่านเหรอ”

หลูชุนหยางเหลือบมองอู๋เป่ยหนึ่งที พูด : “บอกนายก็ไม่เป็นไร คนร้ายคนนั้นก็คือเจ้าแห่งวิชาดาบ ในเวลานั้นคุณสมบัติของฉันกับเขาพอๆกัน ฉันยังเก่งกว่าเขาถึงครึ่งด้วยซ้ำ เขารู้สึกว่าเขาเอาชนะฉันไม่ได้ จึงใช้วิธีการที่ชั่วร้าย ใส่ร้ายฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นผู้ทรยศต่อโลกแห่งวิชาดาบ ต่อมา เขายังมีการฆ่ายกครัวของฉันอีกด้วย ทั้งหมดเจ็ดสิบสามคน!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “เจ้าแห่งวิชาดาบคนนี้ สมควรตายจริงๆ!”

เขาถาม : “อาจารย์ทวด ท่านจะเลื่อนขั้นเป็นต้าหลัวตอนไหนเหรอ”

หลูชุนหยาง : “ยังเช้าอยู่ ฉันเป็นเซียนดาบ ต้องการทะลวง ดีที่สุดคือได้รับมรดกจากตำหนักดาบ”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “อาจารย์ทวด ผมครอบครองเคล็ดลับของหยินหยางและเคล็ดลับของเทียนเซี่ยงแล้ว ผมจะเล่าให้ท่านฟังแล้วกัน”

หลูชุนหยางตะลึงทันที จากนั้นดีใจอย่างมาก : “ดีมากเลย! ชาติที่แล้วฉันก็ฝึกฝนถึงเซียนเที่ยงแท้ระดับสามแล้ว สิ่งที่ขาดก็คือเคล็ดลับนี้แล้ว”

อู๋เป่ยส่งเคล็ดลับทั้งสองที่เขารู้แก่หลูชุนหยางทันทีด้วยวิธีการถ่ายโอนผ่านทางโทรจิต

หลูชุนหยางตรัสรู้สักพักหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้ม : “ซวินเป่ย พวกเราไปกันเถอะ”

อู๋เป่ยกระทืบเท้าหนึ่งที สายฟ้าพาทุกคนออกจากยอดสายฟ้าเมฆา มาถึงตรงขอบภูเขาแห่งความโกลาหลโดยตรง

เดินออกมาจากม่านพลังข้อจำกัด หลูชุนหยางพูด : “ซวินเป่ย ฉันต้องกลับไปเข้าฌานสักพัก พวกนายสองพ่อลูกตั้งใจฝึกฝนให้ดี รอให้ฉันกลายเป็นต้าหลัวแล้ว ค่อยมาหาพวกนาย”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ขอให้อาจารย์ทวดทะลวงในไม่ช้านี้!”

ส่งหลูชุนหยางเสร็จ อู๋เป่ยพูด : “พ่อ ผมส่งคุณกลับไปก่อน”

หลี่เนี่ยนจู๋ : “ไม่รีบ ใช่แล้ว นายมาตงเทียนเซินทู่ได้ยังไง”

อู๋เป่ยเล่าความเป็นมาให้ฟัง ได้ยินว่าลูกชายเพื่อมาช่วยตัวเอง คิดไม่ถึงเลยว่าจะไปเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน หลี่เนี่ยนจู๋ถอนหายใจ พูด : “แม้ว่าจะเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน แต่ท้ายที่สุด กราบไหว้ฟ้าดินกันแล้ว เอาแบบนี้แล้วกัน นายช่วยพาฉันไปเจอลูกสะใภ้หน่อย”