ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1424

จีเซียนเผิงพูดด้วยรอยยิ้ม : “เซียนเทพก็ต้องใช้ชีวิตเหมือนกัน ฉันไม่บอกใครทั้งนั้น”

อู๋เป่ยกลับได้ยินอย่างอื่นด้วย พูด : “พี่จีต้องการใช้สิ่งนี้ค้นหาการทะลวงเหรอ”

จีเซียนเผิงพยักหน้า : “เป็นเรื่องยากมากที่จะเหนือกว่าต้าหลัว สภาพจิตใจของฉันยังไม่ถึง ดังนั้นฉันจึงกลับสู่รากเหง้า ค้นหาจิตใจที่แท้จริงของฉัน”

หลานซินเยว่อดไม่ได้ที่จะพูด : “เจ้าตำหนัก พลังยุทธ์ของท่านสูงขนาดนี้แล้ว ยังจะก้าวขึ้นไปอีกเหรอ”

จีเซียนเผิงเงียบสักพักหนึ่ง พูด : “พลังยุทธ์ยิ่งสูง ภายในใจก็ยิ่งมีความหวาดกลัว”

หัวใจของอู๋เป่ยเต้นแรง : “พี่จี หมายความว่ายังไงเหรอ”

จีเซียนเผิง : “ยิ่งฝึกฝนมากเท่าไร สิ่งที่รู้ก็ยิ่งมากขึ้น สิ่งที่รู้สึกได้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเท่านั้น พวกเราในตอนนี้ รู้ว่าตัวเองนั้นเล็กอย่างมาก เข้าใจตัวเองและสถานการณ์”

อู๋เป่ยนึกถึงฉื่อหมิงเต้าถงและหลิงโร่ว พูด : “ความหมายของพี่จีคือ ในโลกนี้ยังมีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นอีก ใช่ไหม”

จีเซียนเผิงถอนหายใจเบาๆหนึ่งที : “ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความรู้สึกที่แข็งแกร่งเท่านั้น เพราะว่าด้วยการฝึกฝนของฉันในตอนนี้ ท้ายที่สุดแล้วยังคงมองไม่ทะลุ สมมุติว่าฉันกลายเป็นมรรคาจารย์ บางทีอาจจะสามารถมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น”

หลานซินเยว่ : “เจ้าตำหนักเคยบอกว่า มรรคาจารย์เป็นคนที่มีความเป็นอิสระเสรีในโลกไม่ใช่เหรอ”

จีเซียนเผิงส่ายหน้า : “ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ช่างเถอะ พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเธอยังไปไม่ถึงระดับนี้ ยิ่งรู้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “ก็ใช่!”

จีเซียนเผิง : “คุณชายอู๋ ต่อจากนี้ไปนายก็คือศิษย์หลักของตำหนักฮุนเทียนแล้ว ตัวตนนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย ตำแหน่งในตำหนักฮุนเทียนเป็นรองจากของฉันเท่านั้น นายอยากไปภูเขาแห่งความโกลาหล ตัวตนนี้ก็เพียงพอแล้ว”

อู๋เป่ย : “พี่จีเคยไปภูเขาแห่งความโกลาหลไหม”

จีเซียนเผิง : “เคยไป ภูเขาแห่งความโกลาหลค่อนข้างลึกลับ ในตอนนั้นฉันยังได้รับผลประโยชน์มาไม่น้อย ตอนนี้เป็นเวลาที่ชะตากรรมจากสวรรค์จะเปิดแล้ว นายไปตอนนี้เป็นเวลาเหมาะสมพอดี”

“ชะตากรรมจากสวรรค์คืออะไร” เขาถาม

จีเซียนเผิง : “ตอนที่ชะตากรรมจากสวรรค์เปิด สมบัติที่หนาแน่นต่างๆจะปรากฏขึ้น โอกาสพบเจอนั้นง่ายอย่างมาก ในขณะเดียวกัน ความเสี่ยงก็ลดลงอย่างมาก นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมตงเทียนเซินทู่ถึงต้องการส่งคนเข้าไปในภูเขาแห่งความโกลาหลในเวลานี้” อู๋เป่ยพยักหน้า : “ผมจะไปภูเขาแห่งความโกลาหลพรุ่งนี้”

คุยกันสักพักหนึ่ง อู๋เป่ยและหลานซินเยว่ ภายใต้การนำทางของซีเหลียนเซิ่ง มาถึงหุบเขาเสินหนง

หุบเขาเสินหนงเป็นหุบเขาที่มีขนาดใหญ่ มีเพียงทางเข้าเดียวเท่านั้น มีหมอกบริเวณทางเข้า มีผู้อาวุโสสองคนเฝ้าอยู่

อู๋เป่ยมีป้าวคำสั่งของจีเซียนเผิง ถือมันแล้วสามารถเข้าไปได้

เขาพูดกับหลานซินเยว่ : “ซินเยว่ คุณกลับไปก่อน รอให้ผมกลับมาจากภูเขาแห่งความโกลาหล ค่อยไปหาคุณ”

หลานซินเยว่รู้ว่าต่อจากนี้ เธอช่วยอะไรไม่ได้แล้ว จึงพยักหน้า : “ได้ สามีรีบกลับมานะ”

ซีเหลียนเซิ่งไปส่งหลานซินเยว่ เขาเดินเข้าไปในหุบเขาเสินหนง

ภายในหุบเขาเสินหนงแห่งนี้ เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังวิญญาณ และมีพลังวิญญาณมากมายที่มีเฉพาะในห้วงเวลาและอวกาศมิติสูงเท่านั้น พื้นที่ที่แตกต่างกันมีพลังวิญญาณที่แตกต่างกัน

เปิดตาเทพแล้วมองดู เขาพบว่าข้างในหุบเขาเสินหนงแห่งนี้ อัดแน่นไปด้วยค่ายกลเล็กๆ มากมาย ดึงพลังงานทุกชนิดโดยตรงจากความว่างเปล่า

เขาแอบตะลึง ผู้สร้างหุบเขาเสินหนงต้องเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน

หุบเขาเสินหนงแห่งนี้มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด เขาไม่ได้วางแผนที่จะเข้าไปในส่วนลึก เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการไปช่วยพ่อและบรรพชนหลูที่ภูเขาแห่งความโกลาหล

เดินดูหนึ่งรอบ เขาก็ออกมาแล้ว และซีเหลียนเซิ่งกำลังรอเขาอยู่ข้างนอก จีเซียนเผิงมีคำสั่ง ต่อจากนี้ไปซีเหลียนเซิ่งต้องมารับใช้อู๋เป่ยเพียงผู้เดียว

“คุณชาย ทานดูเสร็จแล้วเหรอ”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ถือว่าไม่เร็ว ผู้อาวุโสซี ไปภูเขาแห่งความโกลาหล!”

เพียงแต่ ไล่ของเขาเต็มไปด้วยเกล็ดเซียน และมีการปกป้องด้วยรูปแบบต่างๆ ทันทีที่ปากใหญ่กัดลงมา ตรงกันข้าม ฟันกลับหักไปหลายซี่ ส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธออกมา

หลังจากที่อู๋เป่ยหยุดลงค่อยมองเห็นได้อย่างชัดเจน สิ่งที่กัดตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดอย่างมาก รูปร่างเหมือนฟักเขียว ไม่มีตา มีเพียงปากใหญ่เท่านั้น ข้างในมีฟันเต็มไปหมดและแหลมคม มีแขนสีเข้มสองข้างทั้งสองข้าง ตอนนี้มันกำลังแทะอู๋เป่ยอย่างสุดชีวิต

อู๋เป่ยต่อยหนึ่งหมัดจนมันบินออกไป จากนั้นโบกมือหนึ่งที แสงดาบสามพันดวงพุ่งออกไป

“พุฟพุฟพุฟ!” สัตว์ประหลาดถูกโจมตีจนส่งเสียงกรีดร้อง แต่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บ

อู๋เป่ยตกใจอย่างมาก แสงดาบของตัวเองคมแค่ไหนตัวเองชัดเจนที่สุด คิดไม่ถึงเลยว่าจะฆ่ามันไม่ตาย

เขากระโดดขึ้น เหยียบสัตว์ประหลาดตัวนั้นเอาไว้ อ้าปากแล้วพ่นพลังเทพอัคคีออกมา ต้องการเผามันให้ตาย

พ่นพลังเทพอัคคีใส่บนตัวสัตว์ประหลาด คิดไม่ถึงเลยว่าสัตว์ประหลาดจะสงบลง ด้วยรูปลักษณ์ที่สบายอย่างมาก ปากใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นลิ้นสีน้ำเงินขนาดใหญ่

“แกกำลังเยาะเย้ยฉันเหรอ”

อู๋เป่ยโกรธอย่างมาก ยื่นมือขวาเข้าไปในปากมันโดยตรง จับลิ้นใหญ่ของมันแล้วดึงออกมาข้างนอก อย่างไรก็ตาม ลิ้นมีความยืดหยุ่นสูง ไม่ว่าจะดึงยังไงก็ดึงไม่ขาด

เขาจึงปล่อยแสงดาบออกมา ตัดอย่างต่อเนื่อง ลิ้นถูกตัดจนเลือดสีน้ำเงินทองไหลออกมา ในที่สุดสัตว์ประหลาดก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแล้ว ฮือฮือ ขอความเมตตา

อู๋เป่ยยังไม่หายโกรธ ใช้พลังดาบอีกครั้ง ทำลายฟันของมันทีละซี่ สุดท้ายปล่อยแสงดาบหนึ่งแสงดวงเข้าไปในท้องของมัน หลังจากนั้นกดปากของมันเอาไว้

พลังดาบฟันและแทงไปเรื่อยอยู่ในท้องของมัน เจ็บปวดจนสัตว์ประหลาดสะบัดแขน แต่กลับถูกอู๋เป่ยกดเอาไว้แน่น มือใหญ่ทั้งสองข้างถูกกดเอาไว้บนพื้น

หลังจากสิบห้านาที ในที่สุดสัตว์ประหลาดก็ไม่ขยับแล้ว แต่อู๋เป่ยรู้ว่ามันยังไม่ตาย จึงใช้พลังสายฟ้าโจมตีมันอีกครั้ง

หลังจากเสียงโจมตีดังสั่นหวั่นไหว ผิวของสัตว์ประหลาดกลายเป็นสีดำไหม้เกรียม อู๋เป่ยค่อยปล่อยมือ จ้องมันด้วยความอึ้ง

พลังชีวิตของเจ้าสิ่งนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตัวเองมีวิชาเยอะ ทำให้มันบาดเจ็บไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!