ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1447

แบบนี้ อู๋เป่ยชนะเจ็ดคนแล้ว ได้รับสิบสี่คะแนน อย่างไม่ต้องสงสัย เขาเป็นผู้ที่มีคะแนนสูงสุดในบรรดาผู้ฝึกฝนทั้งแปด! ส่วนเจ็ดคนที่เหลือ สามารถแย่งได้แค่อันดับสองและอันดับสามแล้ว

คนที่ดูความสนุกจากที่ไกล ต่างรู้สึกไม่สะใจ

“เดิมทีคิดว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่จะมีสามร้อยรอบ คิดไม่ถึงเลยว่าคนกลุ่มนี้จะยอมแพ้ทั้งหมด”

“คุณจะไปเข้าใจอะไร พลังห่างชั้นเกินไปแล้ว ถ้าหากเอาชนะไม่ได้มีโอกาสถูกฆ่าตาย อย่างนั้นยอมแพ้จะดีกว่า ถ้าหากเป็นผม ผมก็ยอมแพ้เหมือนกัน”

“พวกคุณว่า เจ้าตำหนักอู๋คนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน ระดับของเขาก็ไม่ได้สูงกว่าคนอื่น ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้”

“นี่มีอะไรน่าแปลกใจ คนอื่นเขาเป็นถึงลูกศิษย์ของเต้าจวิน พลังแข็งแกร่งเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

“ตงเจียนก็เป็นลูกศิษย์ของเต้าจวิน ทำไมถึงไม่แข็งแกร่งเท่าเขาล่ะ”

“เพราะว่าเขาเป็นเทียนเจียวที่แท้จริง” มีคนพูด “เทียนเจียวแบบนี้ ทันทีที่ถือกำเนิดก็จะกดอัจฉริยะทั้งหมดให้ต่ำลง ไม่มีใครขัดขวางได้ ไม่มีใครเอาชนะได้!”

ทุกคนมองไปทางคนที่วิพากษ์วิจารณ์คนนี้ เพียงแค่เห็นเขาเป็นคนขอทานคนหนึ่ง สูงไม่ถึงหนึ่งเมตรสี่เลยด้วยซ้ำ เสื้อผ้าฉีกขาด

มีคนจำเขาได้ พูด : “เอ๋ะ หนึ่งในเซียนขอทานของเซียนคู่ไท่หาง!”

เห็นว่ามีคนรู้จักตัวเอง เซียนขอทานหัวเราะที่มุมปาก เดินไปทางอู๋เป่ยอย่างโซซัดโซเซ

อู๋เป่ยรู้จักเขาแน่นอน รีบผสานมือทำความเคาพ : “ผู้อาวุโสเซียนขอทาน”

เซียนขอทานโบกมือ : “เรียกผู้อาวุโสทำไม เรียกฉันว่าตาแก่ขอทานก็พอแล้ว”

เขากวาดมองหนึ่งที รีบผสานมือทำความเคาพเพียวเมี่ยวเทียนจุน : “เข้าพบเต้าจวิน!”

แม้ว่าเขาจะประสบภัยพิบัติสามพันครั้งก็ตาม เป็นจุดสูงสุดของเซียนกระจาย แต่เซียนกระจายก็คือเซียนกระจายวันยันค่ำ ยังคงห่างชั้นกับต้าหลัวเต้าจวินอย่างมาก

เพียวเมี่ยวเทียนจุนพูดด้วยรอยยิ้ม : “เซียนขอทาน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดไม่ถึงว่าท่านก็มาเหมือนกัน เว้นเสียแต่ ท่านก็พาลูกศิษย์มาด้วยเหรอ”

เซียนขอทานโบกมือ : “ขอท่านอย่างฉันจะมีลูกศิษย์ได้ยังไง เพียงแต่ฉันกับลูกศิษย์ของท่านเคยพบกันหนึ่งครั้ง ได้ยินมาว่าที่นี่มีการประลองดาบ ฉันก็เลยมาดูความสนุก”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน : “เซียนขอทานเคยประสบภัยพิบัติสามพันครั้ง ประสบการณ์ท่วมท้น โปรดสอนประสบการณ์ให้ลูกศิษย์คนนี้ของฉันด้วย”

เซียนขอทานหัวเราะฮ่าฮ่า : “ลูกศิษย์ของเต้าจวินเป็นคนฉลาด ไม่ต้องให้ขอทานเฒ่าสอน”

เขามองซ้ายมองขวา แอบส่งเสียง พูด : “เจ้าหนู อันที่จริงฉันตามสัตว์ประหลาดตัวนั้นมา”

อู๋เป่ย : “สัตว์ประหลาดอะไร”

เซียนขอทาน : “เจ้าหนู นายยังจำได้ไหม เจ้าสิ่งของที่ถูกดอกบัวแดงชำระล้างโลกปราบปรามตัวนั้น”

อู๋เป่ยจำได้แน่นอน ดอกบัวแดงชำระล้างโลกฝังรากอยู่ในหัวอันใหญ่โตนั้น หลังจากดอกบัวแดงถูกถอนออกไป หัวอันใหญ่โตนั้นงอกร่างกายขึ้นมาใหม่ หลังจากนั้นออกมาจากไท่หาง

“ผู้อาวุโส ท่านหมายถึง สัตว์ประหลาดตัวนั้นอยู่แถวๆนี้เหรอ”

เซียนขอทานพยักหน้า : “น่าจะอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกล ดูเหมือนว่ามันกำลังหาของบางอย่าง”

ระหว่างที่กำลังพูด หัวใจของอู๋เป่ยหวั่นไหว ภายในใจของเขารู้สึกว่า มีเสียงหนึ่งกำลังตะโกนเรียกเขา เขาเหลือบมองเวทีหนึ่งที คนเหล่านั้นยังคงกำลังต่อสู้

เขาพูด : “อาจารย์ ผมต้องออกไปสักพักหนึ่ง”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน : “ไปเถอะ”

ออกจากขอบเขตของภูเขาหลิงเจี้ยน อู๋เป่ยบินไปยังเทือกเขาตามความรู้สึกในใจของเขา บินไปหลายพันไมล์ เขาร่อนลงบนยอดเขาสูงลูกหนึ่ง บนยอดเขาปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง ร่างขนาดใหญ่ร่างหนึ่ง นั่งขัดสมาธิอยู่บนยอดเขา ดวงตามองไปทางทิศตะวันออก สายตาสับสนอย่างมาก

อู๋เป่ยปรากฏตัว คนยักษ์คนนี้หันหน้ามา หลังจากนั้นส่งเสียงพูดออกมาหนึ่งแถว เสียงพูดแบบนี้ อู๋เป่ยไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เขาเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายทันที นี่เป็นภาษาที่ใช้สื่อสารระหว่างผู้เที่ยงแท้โบราณ

เขาก็ปลดปล่อยร่างที่แท้จริงของตัวเอง นั่งตรงข้ามคนยักษ์ ถามเขา : “คุณเป็นใคร”

คนยักษ์เต็มไปด้วยความสับสน ร่างกายปล่อยกลิ่นความเน่าเปื่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง เห็นได้ชัดอย่างมาก เขาอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ในตอนนั้นมีดอกบัวแดงชำระล้างโลกอยู่ ยังสามารถกดออร่าที่น่าสะพรึงกลัวของเขาได้ ตอนนี้ เขากดไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

คนยักษ์พูดอย่างไม่แยแส : “ข้าชื่อควาฟู่”

เพียวเมี่ยวเทียนจุนดีใจอย่างมาก พูด : “ดี! เรื่องนี้ ห้ามบอกคนอื่นนอกจากอาจารย์”

อู๋เป่ย : “ศิษย์เข้าใจแล้ว”

เซียนขอทานตกใจอย่างมาก : “เป็นควาฟู่จริงๆด้วย เขาไปไหนแล้วเหรอ”

อู๋เป่ย : “ไม่มีดอกบัวแดงชำระล้างโลกแล้ว ร่างของควาฟู่เริ่มเน่าเปื่อย เขาน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

สำหรับเรื่องของการถ่ายโอนวิชาและการเริ่มต้น เขากลับไม่ได้บอกเซียนขอทาน

เซียนขอทาน : “น่าเสียดายจริงๆ!”

คุยกันสักพักหนึ่ง เซียนขอทานคนนี้ก็บอกลาแล้ว

ส่งเซียนขอทานเสร็จ เพียวเมี่ยวเต้าจวินพูด : “ซวินเป่ย นายไปเข้าฌานสองสามวันก่อน ตั้งใจตรัสรู้พลังที่ควาฟู่สืบทอดให้นาย พลังของควาฟู่ เทียบเท่ากับบรรพบุรุษเทพ ไม่ใช่เรื่องเล็ก! ต่อให้นายสามารถดูดซับได้หนึ่งในหมื่น ก็มีตัวตนที่ไร้เทียมทานแล้ว!”

อู๋เป่ย : “ได้ ศิษย์จะเข้าฌานเดี๋ยวนี้”

มาถึงตำหนักที่เขาใช้ฝึกฝน ภายในใจของเขารู้สึกว่าพลังของควาฟู่ไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าหากใช้มันมาฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิงผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง

คิดถึงตรงนี้ เขาจึงลองฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิง

ทันทีที่ความคิดนี้ออกมา หลิงโร่วก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา : “พลังที่คุณได้รับเหล่านี้ มันมีประโยชน์ต่อการฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิงของคุณอย่างแน่นอน หรือบางที คุณจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตคนแรกที่สามารถฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิงได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

ทันทีที่อู๋เป่ยได้ยินก็ดีใจอย่างมาก พูด : “หลิงโร่ว หลังจากฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิงสำเร็จ ผมจะต้องแข็งแกร่งจากเดิมอย่างมากใช่ไหม”

หลิงโร่ว : “ไม่ผิด ฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิงสำเร็จ พลังของคุณจะแข็งแกร่งกว่าเดิมสิบเท่า นอกจากนี้ด้วยรากฐานของคัมภีร์กำเนิดจี้หมิง จะทำให้คุณสามารถฝึกฝนวิชาที่ทรงพลังได้มากมายต่อจากนี้”

อู๋เป่ยเงียบลงมาทันที เริ่มฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิง คัมภีร์นี้ มีทั้งหมดสิบรูปแบบ รูปแบบแรกคือการปลูกฝังพลังดั้งเดิมในร่างกาย

เขาฝึกฝนตามขั้นตอน เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ราวกับว่าร่างกายถูกล้วงออกไปทั้งหมด พลังงานทั้งหมดพุ่งเข้าไปในหัวใจของเขาทีละอย่าง!