ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1458

เขาจะจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็ประสานมือขออนุญาติวิสทีเรียนั่น: “ขออนุญาตรบกวนท่านผู้อาวุโส"

วิสทีเรียขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น: "เจ้านี่มารยาทอยู่บ้าง เหมือนเจ้าพวกโง่นั่นจะมาจับข้าแบบสุ่มสี่สุ่มห้า"

อู๋เป่ย: "ผู้อาวุโส ท่านอยู่ที่นี่มานานแล้วหรือ?"

วิสทีเรีย: "อืม เดิมข้าเป็นเถาวัลย์นางฟ้าตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ แต่กลับถูกเสินหนงย้ายมาที่นี่และฉันยังคงอยู่ที่นี่จนถึงทุกวันนี้"

อู๋เป่ย: "ที่แท้หุบเขาเสินหนงเกี่ยวกับเซินหนงจริงๆ"

วิสทีเรีย: "ตอนนั้นฮ่องเต้เสินหนงได้ลองชิมสมุนไพรทุกชนิดและเขียนคัมภีร์เสินหนงขึ้นมา เพื่อที่จะศึกษาประสิทธิภาพของยาร้อยชนิด เขาจึงสร้างสวนร้อยสมุนไพรขึ้นมา หุบเขาเสินหนงนี้ก็เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของความตั้งใจเดิมเท่านั้น"

อู๋เป่ย: "แค่ส่วนหนึ่งเหรอ? แล้วส่วนอื่น ๆ อยู่ที่ไหน?"

วิสทีเรีย: "มันถูกทำลายโดยผู้รุกรานระหว่างสงคราม อีกทั้งเสินหนงก็เสียชีวิตในการรบครั้งนั้น"

อู๋เป่ยเงียบสักพัก ก่อนจะพูดว่า: "ช่างเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มาที่ที่เป็นส่วนหนึ่งของความตั้งใจเดิมของเสินหนง!"

วิสทีเรีย: "เจ้าหนู นอกจากฉันแล้ว ยังมีของเก่าแก่อยู่สองสามชิ้นที่นี่ พวกมันมีนิสัยไม่ดี เจ้าควรจะระวังไว้ดีกว่า"

อู๋เป่ยยิ้มพลางพูดว่า: "จริง ๆ แล้วที่ผมมาที่นี่ไม่ได้จะมีเจตนาร้ายอะไรหรอก"

เขาเหลือบมองวิสทีเรียอีกครั้ง จากนั้นก็หยิบหินศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่เท่าหินโม่ออกมาจากถ้ำ ก่อนจะวางมันลงบนพื้นแล้วพูดว่า "นี่คือของขวัญที่ผมให้ท่านผู้อาวุโส เนื่องในโอกาสที่เราเจอกันครั้งแรก"

เมื่อวิสทีเรียเห็นหินศักดิ์สิทธิ์ เขาก็อุทาน: "เห็นศักดิ์สิทธิ์นี่ใหญ่จังอีกทั้งพลังงานของมันก็บริสุทธิ์มาก ข้ากำลังอยากได้มันพอดี เจ้าหนู เจ้าจะมอบมันให้ข้าจริง ๆ เหรอ?"

อู๋เป่ย: "แน่นอน จากนี้ผมขอฝากตัวกับท่านผู้อาวุโสด้วย"

วิสทีเรียไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า: "ครั้งที่แล้ว มีเจ้าหนูที่ชื่อฮุนเทียนเข้ามาและฉันก็ให้บทเรียนแก่เขาไป แต่ว่าเขาพอจะมีมันสมองอยู่บ้าง พอรู้ว่าจะเอาชนะฉันไม่ได้ก็ยอมแต่โดยดี เจ้าพอจะรู้จักเขาไหม”

อู๋เป่ยตกตะลึง: "ท่านผู้อาวุโส ท่านจัดการจีเซียนเผิงงั้นเหรอ?"

วิสทีเรีย: "อืม ดูเหมือนว่าเขาจะชื่อจีเซียนเผิง พลังของเขาธรรมดา แต่วรยุทธ์ของเขาค่อนข้างน่าสนใจ"

อู๋เป่ยตกตะลึงพลางถาม: "ผมไม่คิดเลยว่าท่านผู้อาวุโสจะเก่งกาจขนาดนี้ แม้แต่เต้าจวินก็ยังเอาชนะท่านไม่ได้"

วิสทีเรีย: "ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ข้าไม่อาจรับของเจ้าโดยไม่มีอะไรตอบแทนได้ หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกมาเถอะ"

อู๋เป่ย: "ผู้อาวุโส เห็นท่านบอกว่าที่นี่มีผู้อาวุโสที่เก่งอยู่ ไม่ทราบว่าท่านผู้อาวุโสพอจะแนะนำให้ฟังหน่อยได้ไหม ขอพูดตามตรง ตอนนี้หุบเขาเสินหนงนี้เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของผมแล้ว หากในอนาคตผมจะมาเอายาจะได้ป้องกันตัวไว้”

วิสทีเรีย: "จากที่นี่ไปยี่สิบลี้ เจ้าจะเจอกับน้ำเต้าชีเป่า น้ำเต้าชีเป่ามีอายุมากกว่าข้านัก ว่ากันว่าเป็นรากจิตวิญญาณของสวรรค์และโลกที่ถือกำเนิดเมื่อสมัยโลกถูกแบ่งออกเป็นครั้งแรก น้ำเต้าชีเป่านิสัยค่อนข้างแปลก ๆ เขาไม่ชอบคนแปลกหน้า"

อู๋เป่ย: "ผมเข้าใจแล้ว ผมขอฝากท่านผู้อาวุโสทักทายท่านผู้อาวุโสน้ำเต้าชีเป่าด้วย ฝากบอกเขาทีว่าผมจะไปเยี่ยม"

วิสทีเรีย: “เอาสิ เจ้ารอข้าสักครู่"

หลังจากผ่านไปครึ่งนาที วิสทีเรียก็พูดว่า: "ผู้อาวุโสชีเป่าไม่ต้องการพบเจ้า ขอโทษด้วยแต่ตัวข้าเองก็คงจะทำอะไรไม่ได้"

อู๋เป่ยไม่ได้รู้สึกผิดหวัง เขาพูดว่า "งั้นไม่รบกวนแล้ว ขอตัวไปเก็บยาแถว ๆ นี้หน่อยแล้วกัน"

วิสทีเรีย: “ตามใจเจ้าเถอะ"

อู๋เป่ยเดินไปรอบๆ ในเขตที่วิสทีเรียดูแล เมื่อเขาพบวัสดุยาเหมาะจะเพาะ เขาก็ใส่ปุ๋ยเพื่อส่งให้เจริญเติบโตได้ดี หากเป็นวัตถุดิบยาที่หายาก เขาจะใส่หินศักดิ์สิทธิ์บางส่วนไว้ที่ราก

หลังจากทำมาได้วันกว่า ๆ เขาก็ลุกขึ้นและออกไป ก่อนที่เขาจะไปเขาก็เอายาที่มีประโยชน์เพียงไม่กี่ชนิดไปด้วย

หลังจากออกมาจากหุบเขาเสินหนง เขาให้สี่เหลียนเซิ่งนำทางเขาไปที่ค่ายกลข้ามมิติเพื่อไปที่อาคารจูเชว่ในโลกแห่งเซียน

หลังจากพูดจบ เขาก็กลายเป็นสายฟ้าเหาะไปข้างหน้า

ศิษย์คนนั้นสะดุ้งพลางตัวแข็ง เวลาผ่านไปสักพักเขาถึงจะพูดพึมพำขึ้นมาว่า: "ออร่าที่เก่งกว่าเช่นนี้ ช่างเป็นวิชาที่ยอดเยี่ยมเสียจริง ช่างเป็นรัศมีที่แข็งแกร่ง เขาเป็นใครกัน?"

ระหว่างทางอู๋เป่ยถามชาวบ้านพื้นเมืองอีกสองคนและในที่สุดเขาก็พบถ้ำหมื่นปีศาจ

ถ้ำหมื่นปีศาจไม่ได้เป็นของอาคารจูเชว่แต่เป็นสถานที่ควบคุมโดยราชสำนักเซียน ด้านนอกถ้ำหมื่นปีศาจ มีข้อจำกัดที่เก่าแก่และทรงพลังมาก มันสามารถป้องกันไม่ให้สัตว์ประหลาดในถ้ำหมื่นปีศาจพุ่งออกมา และในขณะเดียวกันหากต้องการจะเข้าออกจากถ้ำหมื่นปีศาจ ก็จำเป็นจะต้องได้รับอนุญาตจากคนเหล่านี้ก่อน

ตรงทางเข้าถ้ำหมื่นปีศาจ มีตำหนักหนึ่งสร้างอยู่ อู๋เป่ยได้สอบถามมาแล้วว่าหากผู้บำเพ็ญ ต้องการเข้าไปในถ้ำหมื่นปีศาจคนเดียวจะต้องจ่ายเงินจำนวนมาก ยิ่งไปกว่านั้น ยาปีศาจที่ได้รับในถ้ำหมื่นปีศาจสามารถขายให้กับพวกเขาได้เท่านั้น มันไม่ถูกอนุญาตให้ขายกับคนภายนอกเป็นการส่วนตัว แน่นอนว่าราคาที่ขายให้พวกเขานั้นต่ำกว่าราคาตลาดมาก ราคาขายที่ขายให้กับพวกเขาเป็นเพียงแค่หกในสิบส่วนที่ขายในราคาตลาด หรือพูดง่ายง่ายก็คือได้กำไรแค่สี่ส่วนจากยาเม็ดปีศาจทั้งหมด

แต่ทว่ากลุ่มคนอย่างอาคารจูเชว่ไม่จำเป็นต้องขายยาเม็ดปีศาจให้พวกเขา เพราะถึงยังไงเบื้องหลังของอาคารจูเชว่ก็คือตงเทียนเซินทู่ อีกทั้งเบื้องหลังยังแข็งแกร่งมาก

เมื่ออู๋เป่ยมาถึงทางเข้า เจ้าหน้าที่ราชสำนักเซียนที่รับผิดชอบเก็บค่าธรรมเนียมก็ถามว่า: "ชื่อและที่มา"

อู๋เป่ยกล่าวว่า: "ตงเทียนเซินทู่ อู๋เป่ยเป็นศิษย์หลักของตำหนักฮุนเทียน"

เมื่อเจ้าหน้าที่ได้ยินว่าเขาเป็นศิษย์หลักของตงเทียนเซินทู่ เขาไม่แปลกใจเลย เพราะเขามักจะพบกับศิษย์ของสำหนักใหญ่ ๆ อยู่บ่อย ๆ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า: "ค่าธรรมเนียมคือหนึ่งแสนเหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์ มีเวลาแค่สามวัน หากไม่ออกมาภายในสามวัน ทุก ๆ หนึ่งวันจะถูกเรียกเก็บเงินเพิ่มอีก 50,000 เหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์”

อู๋เป่ย: "ได้"

ชายคนนั้นให้ป้ายแก่อู๋เป่ยแล้วพูดว่า "เก็บนี่ไว้ ท่านจะได้เข้าออกถ้ำหมื่นปีศาจได้"

คนคนนี้ไม่ได้บอกว่าเขาต้องขายยาปีศาจให้เขา เพราะถึงยังไง นี่ไม่ใช่คำขอของราชสำนักเซียน แต่เป็นกฎส่วนตัวของพวกเขาเอง เรื่องการโกงผู้บำเพ็ญทั่วไปพวกเขาก็ทำเป็นเรื่องปกติ แต่หากเจอกับเทียนเฉียวอย่างตงเทียนเซินทู่ พวกเขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะโกงพวกเขาแบบโจ่งแจ้ง

เขาถือป้ายแล้วเดินเข้าไปที่ทางทางหนึ่ง หลังจากเดินไปได้สักพัก ม่านพลังอันทรงพลังก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ป้ายในมือของเขาเรืองแสง ร่างกายของเขาก็ผ่านสิ่งกีดขวางได้อย่างง่ายดาย เขาเดินต่อไปอีกสองสามร้อยเมตรและทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างวาบขึ้น ตรงหน้าเขามีป่าใต้ดินที่กว้างใหญ่ไพศาลปรากฏขึ้นมา