ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็สะเทือนใจ จริงๆแล้วเด็กคนนี้คือร่างของผู้เที่ยงแท้โบราณ ไม่แปลกใจเลยที่เขาสามารถฆ่าลิงยักษ์ได้อย่างง่ายดาย!
อู๋เป่ย :“ผู้น้อยมีร่างปัจจุบันของเขาโดยบังเอิญ”
พระแม่พูดว่า :“หาได้ยาก เจ้าเด็กน้อย ข้าชื่นชมเจ้ามากดังนั้นข้าจะให้ลูกพีชโดนัทแก่เจ้าสองลูก”
เมื่อพูดจบ ก็มีสาวใช้เดินเข้ามาพร้อมถือถาดในมือ ในวาดวางลูกพีชลูกใหญ่ไว้สองลูก กลิ่นหอมลอยฟุ้ง แม้ว่าได้ดมเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้รู้สึกสบายตัวไปทั้งตัว
อู๋เป่ยพูดว่า :“ขอบคุณพระแม่!”
พระแม่ยิ้มและพูดว่า :“ต่อไปหากเจ้ามีเรื่องอะไร ก็มาหาข้าที่เหยาฉือ นี่คือป้ายที่สามารถผ่านเข้ามาในเหยาฉือได้ เจ้ารับไว้”
เมื่อสิ้นเสียง ก็มีสาวใช้อีกคนยื่นป้ายคำสั่งให้เขา อู๋เป่ยกล่าวขอบคุณอีกครั้ง แล้วก็จากไป
ท่ามกลางสวยตาที่อิจฉาของทุกคน เขากลับมาที่นั่งพร้อมลูกพีชและป้ายคำสั่ง เพียวเมี่ยวเทียนจุนยิ้มและถามว่า :“ซวนเป่ย พระแม่พูดอะไรกับเจ้า?”
อู๋เป่ย :“ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่ชมผมไม่กี่คำ และบอกว่าผมคือผู้เที่ยงแท้โบราณ เธอจึงมอบลูกพีชโดนัทให้ผมสองลูก และยังมีป้ายคำสั่งด้วย”
เพียวเมี่ยวเทียนจุนยิ้มและพูดว่า :“มีผู้บำเพ็ญไม่เกินหนึ่งร้อยคนในโลกนี้ ที่ได้รับป้ายคำสั่ง พระแม่มอบป้ายคำสั่งให้เจ้า แสดงว่าเธอชื่นชมเจ้ามาก”
อู๋เป่ยมอบลูกพีชให้แก่เพียวเมี่ยวเทียนจุนก่อน ยิ้มและพูดว่า :“อาจารย์ ลูกนี้ให้ท่าน ส่วนอีกลูกให้ศิษย์พี่หญิง”
หลานซินยิ้มและพูดว่า :“ศิษย์น้อง งั้นฉันก็ไม่เกรงใจละนะ” หลังจากนี้วิบากกรรมที่เธอเจอนั้นลำบากมาก และต้องการความช่วยเหลือจากลูกพีชโดนัทอยู่พอดี
เพียวเมี่ยวเทียนจุน ซนเป่ย ลูกพีชโดนัทนี้เป็นสมบัติล้ำค่า เจ้าเก็บไว้ให้ตัวเองเอาเถอะ
อู๋เป่ยโบกมือ :“อาจารย์ ผมยังห่างไกลจากวิบากกรรม นอกจากนี้อาจจะมีโอกาสได้ลูกพีชโดนัทในภายหลังอีกก็ได้”
เพียวเมี่ยวเทียนจุนจึงเลิกเกรงใจ และยอมรับลูกพีชไว้
พฤติกรรมน่าทึ่งของอู๋เป่ย ทำให้ผู้คนรอบตัวเขาต่างก็จับตาดูเขา ในที่นั่งแถวแรก มีชายชราคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าหรูหรา ข้างๆเขามีผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณสิบเจ็ดปี หน้าตางดงาม ดูอ่อนหวาน เธอสวมชุดสีเขียว และมัดผมเป็นรูปผีเสื้อ เธอสวยมาก
ในเวลานี้ ผู้หญิงคนนั้นก็กะพริบตา และเธอก็มองไปที่อู๋เป่ยเป็นครั้งคราว
จู่ๆหลานซินก็เตะขาของอู๋เป่ย แล้วกระซิบว่า :“เจ้าเด็กโง่ รีบเข้าไปพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นซิ!”
อู๋เป่ยตกตะลึง และพูดว่า :“ศิษย์พี่หญิง ทำไมผมต้องเขาไปพูดกับเธอด้วย ผมไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ”
หลานซินกลอกตามองบน :“ผู้หญิงคนนี้ชื่อชิงหวู่ เธอมีภูมิหลังที่ดี คนที่อยู่ข้างๆเธอคือปู่ของเธอ เป็นที่รู้จักในนามบรรพบุรุษเทียนจี พลังยุทธ์ไม่ได้ด้อยไปกว่าอาจารย์ของเราเลย”
อู๋เป่ยจ้องมองไปที่หลานซิน :“ศิษย์พี่หญิง พี่อยากให้ผมไปจีบเธอใช่ไหม?”
หลานซิน :“ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ นายไม่ใจเต้นเหรอ?”
อู๋เป่ยยิ้มอย่างขมขื่น :“ผมเป็นพ่อคนแล้วนะ จะใจเต้นไปเรื่อยไม่ได้”
หลานซิน :“ศิษย์น้อง ผู้หญิงคนนี้จ้องแกไม่หยุดเลย ต้องมีสาเหตุแน่นอน แกเชื่อที่ศิษย์พี่หญิงพูดซิ รีบไปเร็ว!”
อู๋เป่ย :“ผมไม่ไป”
หลานซินยื่นลูกพีชโดนัทให้อู๋เป่ย แล้วพูดว่า :“แกเอาลูกพีชโดนัทนี้ไปให้เธอกิน เธอต้องดีใจแน่นอน”
ตอนนี้อู๋เป่ยรู้สึกตกใจมาก ศิษย์พี่หญิงของเขาเป็นคนตรงไปตรงมา เธอกลับขอร้องให้เขาไปจีบผู้หญิง นี่มันน่าแปลกใจมาก!
เขาอดไม่ได้ที่จะถาม :“ศิษย์พี่หญิง พี่ไปรู้อะไรมาใช่ไหม?”
เพียวเมี่ยวเต้าจวินก็เอ่ยปากพูดว่า :“ซวนเป่ย เชื่อฟังศิษย์พี่หญิงของเจ้า ไปเถอะ”
อู๋เป่ยรู้สึกงุนงง เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์และศิษย์พี่หญิง? แต่เขาก็เข้าใจ ถ้าแม้แต่อาจารย์ยังพูดเช่นนี้ นั่นแปลว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน
ดังนั้นเขาจึงหยิบลูกพีชโดนัทขึ้นมา แล้วเดินไปแถวแรก ข้างๆผู้หญิงคนนั้น เขาโค้งคำนับ แล้วพูดว่า :“หลี่ซวนเป่ยทักทายผู้อาวุโส และแม่นาง”
ชายชราสวมเสื้อผ้าหรูหรามีผมและเคราสีเงิน คิ้วของเขาเป็นสีขาว รอยยิ้มอบอุ่น เขาพูดว่า :“อ๋อ คุณชายหลี่เชิญนั่ง”
เมื่อตอนที่อู๋เป่ยถูกพระแม่เรียกไปพบ ทุกคนรอบยตัวเราต่างก็ถามถึงตัวตนของเขา ดังนั้นแม้แต่ชายชราก็รู้จักเขา
อู๋เป่ยตกใจ :“มองเห็นอนาคต?”
ชายชรา :“ถูกต้อง เมื่อกี้ที่เธอคอยจ้องมองคุณชาย ก็เพราะว่าเธอมองเห็นอนาคตของพวกเจ้า”
อู๋เป่ยตกใจมาก แม่นางชิงหวู่คนนี้ยอดเยี่ยมมาก บุคคลที่สามารถมองเห็นอนาคตได้ ความสามารถนี้ช่างเหลือเชื่อจริงๆ!
จากนั้นเขาก็ถามอย่างสงสัยว่า :“แม่นางชิงหวู่ คุณสามารถมองเห็นเรื่องในอนาคตได้นานแค่ไหน?”
ชิงหวู่ :“มันอธิบายได้ยาก มองเห็นบุคคลและสิ่งต่างๆที่แตกต่างกัน ช่วงเวลาที่ฉันเห็นก็จะแตกต่างออกไปเช่นกัน ตัวอย่างเช่น เมื่อกี้เห็นคุณชาย ฉันก็มองเห็นอนาคตของเราในทันที และยังเห็นอนาคตบางส่วนของคุณชายอีกด้วย”
อู๋เป่ยรู้สึกสนใจมาก :“อ๋อ แม่นางมองเห็นอนาคตของผมด้วยเหรอ? บอกผมหน่อยได้ไหม?”
ชิงหวู่ส่ายหัว :“บอกไม่ได้ มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้สิ่งเหล่านี้ ถ้าคุณชายรู้ มันจะส่งผลกระทบต่ออนาคต”
ชายชรา :“ถูกต้อง สิ่งเหล่านี้เมื่อเห็นแล้วก็แค่มองเห็นเท่านั้น แต่ห้ามพูดออกมาโดยเด็ดขาด”
ชิงหวู่หยิบน้ำเต้าหยกออกมาแล้วยื่นให้อู๋เป่ย และพูดว่า :“ต่อไปเราจะใช้มันเพื่อติดต่อและสื่อสารกัน” ขณะที่พูด เธอก็สอนวิธีการใช้งานให้อู๋เป่ยด้วย
ชายชราชุดคลุมหรูหราพูดว่า :“คุณชายหลี่ เชิญเจ้ากลับไปเถอะ ต่อไป เจ้ากับชิงหวู่ก็สามารถติดต่อกันได้มากขึ้น”
อู๋เป่ยหยิบน้ำเต้าหยกขึ้นมา และกลับไปนั่งที่ด้วยใจที่เต็มไปด้วยความคิดมากมาย
หลานซินรีบถามว่า :“ศิษย์น้อง เป็นยังไงบ้าง พวกแกคุยอะไรกันบ้าง?”
อู๋เป่ยส่ายหัว :“ผมพูดไม่ได้”
หลานซินอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า :“ก็จริง ตระกูลนี้ลึกลับมาโดยตลอด”
เพียวเมี่ยวเทียนจุนไม่ได้ถามด้วยซ้ำ และพูดว่า :“ซวนเป่ย อีกสักครู่จะมีการแสดงเล็กๆ เจ้าไปลองดูได้”
หัวใจของอู๋เป่ยสั่น หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ชิงหวู่เอ่ยถึง?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดคุณหมอตาวิเศษ
เสียตังด้วยออ...
ก็แค่นิยายก๊อปปี้เนื้อเรื่องกันไปมาทำไมต้องเสียตังอ่าน😛😛😛...
ชอบอ่านฟรีมากกว่า555...
เวปนี้เสียเงินด้วยหรือผมอ่านมาหลายเรื่องแล้วผึ่งมาเจอระยะหลังต้องเสียเงิน...
น่าจะมีหักทาง ทรูมันนี่วอเล็ตบ้างนะคับ...
ใครเคยเติมบ้างแล้วครับ เติมแล้วเป็นอย่างไรบ้าง...
แล้วเติมเหรียญยังงัย...
อ่านมาเพิ่นๆหลังๆมาเสียตังซะแล้ว...
มีหลายตอนไม่ได้อ่านครบอยากปืนยิงคนดูแลจังลงก็ไม่ครบดีดูแลไม่ได้เรื่องของครอบครัวคนดูแลมีแต่ความชิบหาย...
619 หายไปตอนนึงนะ...