ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1485

เนื่องจากได้สังหารผู้บำเพ็ญที่แข็งแกร่งที่สุดกลุ่มหนึ่งไปแล้ว ที่เหลือก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก หลังจากที่อู๋เป่ยได้ทำการฆ่าสัตว์ร้ายติดต่อกันห้าตัว เขาก็หยุดการล่าลง

ในเวลานี้ เขาอยู่ในโลกดึกดำบรรพ์หนึ่งวันแล้ว ดังนั้นจึงไปหาซูเฟยที่ตำหนักชื่อเฉีย ศิษย์ของตำหนักชื่อเฉียแจ้งว่าซูเฟยยังไม่กลับมา

ใกล้ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และตัดสินใจกลับไปที่เหยาฉือ

เขาถาม ：“ฮวงเอ๋อร์ แล้วข้าจะกลับมาได้อย่างไร? ”

ฮวง：“คราวหน้าท่านต้องนึกคิดก่อน แล้วข้าจะเคลื่อนย้ายท่านกลับมา”

อู๋เป่ย ：“ตกลง”

ในที่สุดเขาก็พบประตูแสง บริเวณโดยรอบมีผู้บำเพ็ญมากมายรออยู่ ประตูแสงยังไม่ได้เปิดออกอย่างเป็นทางการ เมื่อฟังจากคำพูดของคนเหล่านี้ คนส่วนใหญ่มันจะล้มเหลวในการฆ่าสัตว์ร้าย และมีเพียงไม่กี่คนที่ฆ่าสัตว์ร้ายได้แค่หนึ่งหรือสองตัวเท่านั้น

สัตว์ร้ายที่แต่ละคนต้องตามล่านั้นแตกต่างกัน แต่ระดับความยากนั้นไม่ต่างกันมากนัก ภายใต้การแนะนำของฮวงอู๋เป่ยจึงฆ่าสัตว์ร้ายได้ห้าตัว เป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะเหนือกว่าเขา

หลังจากรอมาสองชั่วโมงกว่า ประตูแสงก็เปิดออก และมีเสียงของชายชุดคลุมสีเงินดังมาจากข้างใน ：“ประตูเปิดแล้ว ทุกท่านสามารถกลับไปที่เหยาฉือได้”

ทันใดนั้น ผู้บำเพ็ญต่างก็ทยอยแยกย้ายกัน ออกไปจากโลกดึกดำบรรพ์

ตอนที่กลับมาถึงเหยาฉือ อู๋เป่ยรู้สึกไม่ค่อยชินเล็กน้อย ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะฟื้นตัว คนอื่นๆกลับไม่รู้สึกผิดปกติอะไร เนื่องจากพวกเขาไม่ได้ปรับตัวเข้ากลับโลกดึกดำบรรพ์เลย ดังนั้นในตอนนี้พวกเขาจึงรู้สึกสบายมากกว่าอู๋เป่ย

เมื่อกลับมาถึงเหยาฉือ ก็เป็นวันที่เจ็ดของงานพิธีบุญเหยาฉือ และก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว

ชายชุดคลุมสีเงินยิ้มพูดว่า ：“ทุกท่าน วันนี้จะเริ่มพิธีการสุดท้าย เชิญคนที่ได้ลูกพีชโดนัทวางลูกพีชโดนัทไว้ข้างหน้าตัวเอง แล้วคนของเราจะนับจำนวน คนที่มีลูกพีชโดนัทเยอะที่สุด จะได้รับป้ายคำสั่งเป็นของขวัญจากพระแม่ ด้วยป้ายคำสั่งนี้ สามารถไปฝึกพลังยุทธ์ที่อาณาจักรสวรรค์ได้ทุกเมื่อ！”

ในไม่ช้า ก็มีคนออกมานับจำนวนของลูกพีชโดนัท ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอู๋เป่ยมีเยอะที่สุด ชายชุดคลุมสีเงินมอบป้ายคำสั่งหยกสีขาวให้เขาด้วยตัวเอง ยิ้มและพูดว่า ：“ของแสดงความยินดีกับคุณชายหลี่”

หลังจากได้รับป้ายคำสั่ง อู๋เป่ยก็แอบถามเพียวเมี่ยวเทียนจุนว่า ：“อาจารย์ สิ่งนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับผมใช่ไหม? การฝึกพลังยุทธ์ที่อาณาจักรสวรรค์ จำเป็นต้องใช้ค่ายกลขนาดใหญ่”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน ：“รอเจ้ากลายเป็นเซียนแห่งสวรรค์ ก็จะรู้ประโยชน์ของมันเอง เซียนแห่งสวรรค์เป็นอีกสถานะหนึ่งของสิ่งมีชีวิต ซึ่งจริงๆแล้วเหมาะสำหรับฝึกพลังยุทธ์ในอาณาจักรสวรรค์มากกว่า”

อู๋เป่ย ：“แล้วอาณาจักรสวรรค์มีเซียนแห่งสวรรค์ปักหลักอยู่ไหม?”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน มี แต่จำนวนน้อยมาก เพราะการปักหลักอยู่ที่อาณาจักรสวรรค์ จำเป็นต้องมีป้ายคำสั่งที่อยู่ในมือของเจ้า ชื่อของมันคือ‘คำสั่งแห่งสวรรค์’”

อู๋เป่ย ：“บริเวณที่เราอยู่เป็นวงกลม แล้วอาณาจักรสวรรค์ล่ะ? หากผมไปอาณาจักรสวรรค์ มันก็เป็นบริเวณของวงกลมด้วยหรือเปล่า?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่ แต่ว่าลำดับของต้าเต้าในอาณาจักรสวรรค์นั้นบริสุทธิ์และทรงพลังมาก หากฝึกพลังยุทธ์ในนั้น มีแนวโน้มว่าจะได้รับการขัดเกลาจากต้าเต้า และกลายเป็นส่วนหนึ่งของต้าเต้า ดังนั้นบรรดาผู้บำเพ็ญจึงเลือกที่จะอยู่ในวงกลม มากกว่าจะขึ้นไปในอาณาจักรสวรรค์ แน่นอนว่า หากเป็นผู้บำเพ็ญที่ระดับต่ำกว่าเซียนแห่งสวรรค์ ถ้าได้ฝึกพลังยุทธ์ในอาณาจักรสวรรค์ก็จะมีพลังเพิ่มมากขึ้น”

มาถึงตอนนี้พิธีบุญเหยาฉือก็สิ้นสุดลง หลังจากที่พระแม่ตรัสกับทุกคนไม่กี่คำ บรรดาผู้บำเพ็ญต่างก็จากไป

อู๋เป่ยกำลังจะไปพบกับโจวหยวนทง จึงได้จากลากับเพียวเมี่ยวเทียนจุนและหลานซินชั่วคราว เขาได้มอบลูกพีชโดนัทให้หลานซินหนึ่งลูก ลูกก่อนหน้านั้น เขาได้มอบให้ชิงหวู่ไปแล้ว

และก่อนที่ชิงหวู่จะจากไป ทั้งสองคนก็ได้เพิ่มตำราสมบัติเทียนเจียวเป็นเพื่อนกัน เพื่อสะดวกในการติดต่อกันในอนาคต

หลังออกจากเหยาฉือ อู๋เป่ยก็รีบไปที่ทวีปรกร้าง และมาถึงจวนราชาอู๋

โจวหยวนทงและติงม่อรอมาสองวันแล้ว โชคดีที่จวนหวังต้อนรับพวกเขาเป็นอย่างดี ทั้งสองก็ไม่ได้รู้สึกน่าเบื่อ และยังเดินไปรอบๆจวนของอู๋เป่ยด้วย

ทั้งสามพี่น้องพบเจอกัน ติงม่อยิ้มและพูดว่า ：“น้องสาม แกเก่งมาก เป็นท่านอ๋องแล้วจริงๆ”

อู๋เป่ยโบกมือ ：“นี่ผมก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน”

โจงหยวนทงยิ้มและพูดว่า ：“น้องสาม สองวันที่ผ่านมานี้เรากินดีอยู่ดี จนไม่อยากจากไปแล้ว”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“พี่ใหญ่พี่รองอยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่ต้องการเลย เราพี่น้องจะได้สังสรรค์กันสองสามวัน”

ติงม่อ ：“พี่ใหญ่ น้องสาม เราเริ่มคุยธุระกันดีกว่า เราจะไปทะเลซิงซิ่วกันเมื่อไหร่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน