ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1525

เมื่อได้ยินเช่นนี้เหล่าเสนาบดีก็หน้าซีดและเบือนหน้าหนีอย่างไว คนหนึ่งบอกว่าเขาป่วย อีกคนบอกว่าไม่เห็นเลือด แต่ละเหตุผลไม่สอดคล้องกันทำให้องค์รัชทายาทยิ่งเกรี้ยว

ในฝูงชน มีเสนาบดีท่านหนึ่งกระจ่างแจ้งให้องค์ชายรัชทายาท "องค์ชายเพคะ ผู้นี้มีความแข็งแกร่งไม่ธรรมดา เขาบุกเข้าไปในพระราชวังได้อย่างง่ายดายและคุกคามความปลอดภัยขององค์ชาย ในเมื่อเขาไม่ใช่เสนาบดีของแคว้นหลงกั๋วก็ปล่อยเขาไปเถอะเพคะ คงไม่สายเกินไปหากจะลงโทษเขาเมื่อจักรพรรดิกลับมาแล้ว”

องค์ชายรัชทายาทกล่าว "เช่นนั้นก็ทำได้เพียงเท่านี้ ใครขอให้ข้าจัดการกับเขาตั้งแต่แรก จงแสดงตัวออกมา ! "

เมื่อเห็นว่าองค์ชายรัชทายาทต้องการคิดบัญชีย้อนหลัง เหล่าเสนาบดีในตำหนักก็หน้าซีดเซียวและลุกขึ้นยืนกันอย่างไม่เต็มใจ

องค์รัชทายาทจ้องมองพวกเขาด้วยความรังเกียจแล้วกล่าวว่า "ในตอนแรกข้าก็ไม่ได้อยากแตะต้องอู๋เป่ยหรอกนะ แต่ไอ้เจ้าพวกสารเลวกลับพูดจาเป่าหูข้าแต่ละวันไม่รู้จบ แล้วเป็นไงล่ะ จากนั้นอู๋เป่ยก็บุกเข้าไปมาในพระราชวังและทำให้ข้าเสียหน้า ตอนนี้พวกเจ้าพอใจแล้วหรือยัง ? ”

ทันใดนั้นพวกเขาก็รีบหมอบลงบนพื้น "กระหม่อมสมควรตาย ! ฝ่าบาท โปรดคิดดูใหม่เถิด ! "

องค์รัชทายาทหัวเราะเยาะ "พวกเจ้าก็สมควรตายจริงๆ ! ใครก็ได้ลากลงมันลงมาแล้วฟันให้ตาย ! "

ว่ากันว่าอู๋เป่ยสร้างความโกลาหลครั้งใหญ่ในพระราชวัง ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่หลิงฉวนและไปตำหนักดาบเพื่อสอนพลังยุทธ์ให้เหล่าศิษย์

ในเวลานี้สำนักดาบสามท่านได้ถือกำเนิดขึ้นในตำหนักดาบคุนหลุน ในบรรดาปรมาจารย์ดาบมีเพียงสำนักดาบในตำนานสองท่านและสำนักดาบระดับสูงมากกว่าร้อยท่าน อัจฉริยะเหล่านี้เป็นความหวังในอนาคตของตำหนักดาบคุนหลุนและอู๋เป่ยต้องมุ่งฝึกฝนพวกเขา

เป็นเวลาหลายวันที่อู๋เป่ยสอนเหล่าศิษย์ของเขาไปด้วยฝึกฝนผู้เที่ยงแท้โจวเทียนไปด้วย และยังคงเปิดช่องวิญญาณและช่องเทพต่อไป

เมื่อจำนวนช่องวิญญาณและช่องเทพเพิ่มขึ้น สมรรถภาพทางกายของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นและสมบูรณ์แบบมากขึ้น เทพหยางก็แข็งแกร่งขึ้นด้วยเช่นกัน

ในวันนี้ จู่ๆ ปีศาจหมอกก็ลอยขึ้นมารอบๆ ตำหนักดาบคุนหลุน และค่ายกลปกป้องภูเขาก็ถูกเปิดใช้งานเช่นกัน พลังดาบก็ลาดตระเวนในอากาศเพื่อมองหาผู้บุกรุก

ขณะที่อู๋เป่ยเดินออกจากห้องฝึก เขามองขึ้นไปแล้วพบหมอกปีศาจ เขาพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า "ซ่อนหัวและหดหางแบบนี้ แกเป็นเต่าหรือไง? ไสหัวไปจากที่นี่ซะ! "

เขาเปิดปากเป่า ทันใดนั้นลมแรงก็พัดหมอกปีศาจออกไป ทว่าครู่ต่อมาหมอกปีศาจก็ควบแน่นกันกลางอากาศขึ้นอีกครั้ง และใบหน้าขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นท่ามกลางหมอกปีศาจด้วยดวงตาสีแดงเลือด มันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้าหนู ถ้าแกกล้าที่จะฆ่าร่างอวตารของบรรพบุรุษข้า บรรพบุรุษข้าจะกินเลือดเนื้อเครือญาติของแกทุกคน”

อู๋เป่ยจ้องมองไปที่อีกฝ่าย "แกคือบรรพบุรุษเลือดทมิฬงั้นเหรอ ? ครั้งก่อนที่ฉันสังหารแกไป มันเป็นความผิดของแกเองนะ"

บรรพบุรุษเลือดทมิฬตะคอกอย่างเย็นชา "ข้าคือจอมปีศาจ หากเจ้าต่อต้านข้าล่ะก็ เจ้าจะต้องเสียใจ"

ทันทีที่พูดจบ ตำหนักดาบก็ถูกล้อมรอบด้วยสนามพลังหลงอันทรงพลัง นอกสนามพลังมีหมอกปีศาจไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อมีสิ่งมีชีวิตใดๆ เข้ามาในหมอกปีศาจ มันจะถูกสังหารด้วยเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัว

บรรพบุรุษเลือดทมิฬกล่าว "แกคิดว่าค่ายกลป้องกันภูเขาที่นี่จะช่วยแกได้เหรอ ? "

อู๋เป่ยกล่าว "บรรพบุรุษเลือดทมิฬ แล้วแกคิดว่าตำหนักดาบของฉันปราบได้ง่ายไหมล่ะ ? "

หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบยันต์หยกออกมาแล้วบดขยี้มัน วินาทีต่อมาเมฆลมบนฟ้าก็เปลี่ยนไป จากนั้นเพียวเมี่ยวเต้าจวินปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้า

เธอเหลือบมองบรรพบุรุษเลือดทมิฬแล้วพูดว่า "ปีศาจผู้กล้าหาญกล้าบุกเข้ามาในสำนักดาบไท้ชิงของฉันงั้นเหรอ สังหารมันซะ ! "

บรรพบุรุษเลือดทมิฬหัวเราะเยาะ "ระดับพลังยุทธ์ของข้ายังสูงกว่าของเจ้าเสียอีก จะสังหารข้าได้อย่างไร ? "

อย่างไรก็ตาม เพียวเมี่ยวเต้าจวินโบกมือหยกของเขาเบาๆ และแสงดาบที่มองไม่เห็นก็ทะยานออกไป ทันใดนั้นก็มีภาพลวงตามากมายอยู่รอบๆ บรรพบุรุษเลือดทมิฬ จากนั้นร่างกายและความคิดของเขาก็ช้าลง

บรรพบุรุษเลือดทมิฬตะคอกอย่างเย็นชา "ด้วยการลงมือเล็กน้อยแค่นี้ ริคิดอยากจะทำร้ายข้า ? "

“เซน! ”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ บรรพบุรุษเลือดทมิฬก็หน้าซีดด้วยความตกใจ จู่ๆ แขนซ้ายของเขาถูกตัดออกด้วยแสงดาบที่มองไม่เห็น จริงๆ แล้วภายในภาพลวงตา เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยด้วยซ้ำ และเขาไม่สามารถมองเห็นการมีอยู่ของแสงดาบได้