ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1530

อู๋เป่ยตอบ "สาวจูพูดแบบนี้ทําไม?"

จูอวี้เหยียน: "การมาถึงการบูรณะท้องฟ้ายิ่งขอบเขตต่ำเท่าไหร่ ผลประโยชน์ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เท่าที่ผมรู้ ก่อนหน้านี้คุณชายมาบูรณะท้องฟ้าในช่วงหลังของแขก ได้บูรณะท้องฟ้าให้ต่ำที่สุด"

อู๋เป่ยยังห่างไกลจากการยึดครองสวรรค์ ยังมีหนทางอีกยาวไกล ยังต้องผ่านการซ่อนของพระเจ้า ไม่มีวันตาย แล้วจึงจะเข้าสู่ดินแดนอมตะได้ แม้ว่าจะถึงดินแดนอมตะ หากคุณต้องการซ่อมแซมจนถึงปลายของดินแดนที่ยึดครองสวรรค์ คุณต้องฝ่าด่านเล็ก ๆ อีกหลายแห่ง

อู๋เป่ย: "โอ้ การซ่อมแซมที่ต่ําที่สุดคือการชิงเทียนเซียนเหรอ?"

จูอวี้เหยียนพยักหน้า "ดังนั้นคุณสมบัติของคุณตา น่าจะเป็นคนที่ดีที่สุดในประวัติศาสตร์!"

อู๋เป่ยหัวเราะเสียงดัง "สาวจูได้รับรางวัลแล้ว ผมไม่กล้าเป็น"

จูอวี้เหยียนยิ้มแล้วพูดว่า "คุณชายหลี่ สถานที่ที่ฉันจะไปเป็นเมืองใหญ่แห่งหนึ่ง ที่นั่นมีกองกําลังที่แข็งแกร่งมากมาย สู้คุณชายหลี่จะไปกับผมดีกว่า"

อู๋เป่ยไปคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันยังต้องปักหลักพี่น้องสองคนนั้น ออกไปไม่ได้ชั่วคราว"

จูอวี้เหยียนกล่าวว่า มันยากตรงไหน สักพักก็ถึงเมือง ผมสามารถอยู่ต่อรอลูกชายได้หลายวัน ระหว่างนี้ คุณตาชายสามารถกลับไปที่เมืองก่อน พาพี่น้องคู่นั้นไปด้วย ไปกับผมได้"

อู๋เป่ยตอบ "อืม ถึงตอนนั้นเราปรึกษากันหน่อย" เขาไม่ได้ตอบตกลงหรือปฏิเสธแม้แต่คําเดียว

ไม่นานเสลี่ยงก็มาถึงมืองนี้เรียกว่าเมืองสุ่ยฉวน มีน้ำพุในเมืองที่เลี้ยงผู้คนนับหมื่นคนในเมือง ดังนั้นจึงได้ชื่อว่าเมืองสุ่ยฉวน

เมืองสุ่ยฉวนเป็นเมืองขนาดกลาง ทั้งสองด้านของถนนเต็มไปด้วยร้านค้า คนเดินถนนไปมาอย่างไม่ขาดสาย ประกอบกับพ่อค้ารายย่อยจากหมู่บ้านด้านล่าง ค่อนข้างคึกคักอีกด้วย

เมื่ออู๋เป่ยอยู่ในบ้านของหงเหมย เขาไม่กล้าปล่อยกิน ในเวลานี้เขาเห็นอาหารว่างริมถนนและดวงตาของเขาส่องแสงทันที เขาพูดกับจูหยูเหยียนว่า "สาวจู ฉันจะลงไปเดินเล่น"

จูหงเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปกับคุณชาย"

เธอตัดสินใจว่าอู๋เป่ยเป็นอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปล่อยเขาไปได้โดยธรรมชาติและต้องติดตามเขาอย่างใกล้ชิด

อู๋เป่ยตอบ "ก็ดีน่ะสิ"

หลังจากลงจากเก้าอี้เกวียนแล้ว เขาก็ไปที่แผงขายขนมและซื้อของอร่อยที่เขาเห็น อำนาจการซื้อเจ็ดร้อยเหรียญทองนั้นค่อนข้างมาก เขาซื้อของมากมายและใช้เงินเพียงครึ่งตำลึงทองเท่านั้น

นอกจากนี้ สกุลเงินของทองคำมีขนาดใหญ่เกินไปและเป็นการยากที่จะซื้อขาย ดังนั้นเขาจึงแลกเป็นแท่งเงินและเหรียญทองแดงในร้าน ทองคำหนึ่งตำลึงสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินสิบสองตำลึง และเงินหนึ่งตำลึงสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเหรียญทองแดงห้าร้อยเหรียญได้

อู๋เป่ยเดินไปกินไป เงินทองแดงสิบแปดที่ดินออกไปข้างนอกและใช้ไปเกือบครึ่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว

เขาไม่ได้กินอย่างเดียว แต่กินไปพลางสังเกตผู้คนบนท้องถนน เขาพบว่าบนถนนสายนี้เป็นคนธรรมดาทั้งหมด แขกรับเชิญอย่างเขาและจูหยูเหยียน เขาไม่ได้เจอแม้แต่คนเดียว

อู๋เป่ยถามว่า "คุณจู ในเมืองเล็กๆ แบบนี้ ควรมีผู้ปลูกฝังแขกอาศัยอยู่ที่นั่นถาวรใช่ไหม?"

จูอวี้เหยียน: "ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าเมืองเล็ก ๆ แบบนี้ มีแขกมากหนึ่งหรือสองคน แต่แขกในเมืองเล็ก ๆ แบบนี้โดยทั่วไปไม่มีความแข็งแกร่งและสถานะ ไม่จําเป็นต้องสนใจพวกเขา"

พออิ่มปุ๊บอู๋เป่ยก็ตามจูหยูเหยียนมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งในเมือง จูหยูเหยียนเปิดห้องชั้นบนที่ดีที่สุด เข้าไปพักผ่อนก่อนและบอกว่าจะรออู๋เป่ยอยู่ที่นี่

ต่อไป เขาเดินไปรอบ ๆ เมืองเล็ก ๆ แล้วไปที่ร้านขายรถเพื่อซื้อลาหนึ่งตัวและสกู๊ตเตอร์ที่มีม้าตัวหนึ่ง สิ่งเหล่านี้ใช้เงินไปทั้งหมดเจ็ดหรือสองเหรียญ หลังจากนั้นเขาก็ซื้อของใช้ประจําวันเช่นไก่ปลาและไข่ข้าวและน้ํามัน เขาใช้รถลาลากสิ่งของเหล่านี้ขึ้นมา แล้วรีบขับรถกลับไปที่หมู่บ้าน

เมื่อนึกถึงท่าทางของพี่หงเหมยและพี่ไป๋เหมยที่มีความสุขหลังจากเห็นรถลาและสิ่งของมากมาย เขาก็ดีใจและฮัมเพลงไปครึ่งทาง

เกวียนลาขับกลับหมู่บ้าน เนื่องจากเป็นเกวียนลาเพียงคันเดียวในหมู่บ้าน จึงถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนทันทีที่เข้าไปในหมู่บ้าน มีเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งอย่างมีความสุขอยู่หลังเกวียนลา อู๋เป่ยโปรยลูกอมที่เขาซื้อมาลงบนพื้น และเด็กๆ ก็รีบไปคว้ามัน ผู้ใหญ่ไร้ยางอายสองสามคนก็วิ่งไปคว้ามันเช่นกัน แต่ถูกผู้ใหญ่คนอื่นดุ

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน สีหน้าของอู๋เป่ยก็เปลี่ยนไป เพราะเขาเห็นประตูเปิดอยู่ จากลานบ้านมีเลือดไหลออกมาอย่างหนัก

ในเวลานี้ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมเดินออกมา เขาถือมีดอยู่ในมือ เมื่อเห็นอู๋เป่ย เขายิ้มและกอดหมัด "ท่านคือผู้ฝึกฝนเป็นแขกที่นี่เหรอ?"