ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1531

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาถาม : “ตระกูลไป๋แข็งแกร่งมากเลยเหรอ”

จูอวี่เหยียน : “แข็งแกร่งมาก! ตามที่ฉันรู้มา ตระกูลไป๋มียอดฝีมือระดับตี้เซียนสองคน!”

ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเขา ไม่สามารถเผชิญหน้ากับตี้เซียนได้จริงๆ เขาพยักหน้า : “ฟังคุณแล้วกัน”

เช็คเอาท์แล้ว จูอวี่เหยียนและอู๋เป่ยขึ้นไปนั่งบนเกี้ยว รีบเดินทางต่อไป ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน บนเส้นทางไม่มีคนเดินทาง เดินทางไปประมาณหนึ่งร้อยกว่าไมล์ ทันใดนั้นก็มีเสียงกีบม้าดังมาจากด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีม้าตัวเดียว

ตอนที่ม้าเหล่านี้เดินผ่านเกี้ยว ม้าตัวหนึ่งเดินมาอยู่หน้าเกี้ยว ขวางทางเอาไว้ ผู้ดูแลเกี้ยวสามารถทำได้แค่หยุดลงมา

คนที่ขวางเกี้ยวเป็นชายฉรรจ์คนหนึ่ง ถามเสียงดัง : “ใครนั่งอยู่ข้างในเกี้ยว ออกมาให้ฉันดูหน่อยสิ”

จูอวี่เหยียนเปิดผ้าม่านเกี้ยว พูดอย่างเย็นชา : “บังอาจ แกกล้ามาขวางทางเกี้ยวของแขกผู้มาฝึกฝนเหรอ”

คนผู้นี้กลับไม่ได้ตกใจ เขาพูดอย่างไม่แยแส : “ที่แท้เป็นแขกผู้มาฝึกฝนนี่เอง ต้องขออภัยด้วย พวกเราเป็นผู้พิทักษ์ของตระกูลไป๋ กำลังตามล่าผู้กระทำผิด”

จูอวี่เหยียนปิดผ้าม่านเกี้ยว : “งั้นก็ไปตามล่าสะ มาขวางเกี้ยวของฉันทำไม”

คนผู้นี้จ้องประตูเกี้ยวหนึ่งที พูด : “คุณผู้หญิงที่อยู่ข้างในท่านนี้ ผมสามารถเข้าไปตรวจสอบในเกี้ยวหน่อยได้ไหม ถ้าหากไม่มีคนอื่น พวกเราจะไล่ตามไปข้างหน้า”

จูอวี่เหยียนพูดด้วยความโกรธ : “เกี้ยวของฉัน เป็นสิ่งที่ชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกคุณสามารถดูได้เหรอ”

ผู้ชายขมวดคิ้ว พูด : “งั้นก็ล่วงเกินแล้ว!”

“บังอาจ!” จูอวี่เหยียนปลดปล่อยพลังที่อันตรายออกมา

ผู้ชายกลับหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมา : “แม้ว่าคุณจะเป็นแขกผู้มาฝึกฝน แต่พวกเราเป็นคนของตระกูลไป๋ คุณผู้หญิงโปรดให้ความร่วมมือด้วย!”

ระหว่างที่พูด เขาใช้ดาบยาวเปิดประตูม่านออก

ทันทีที่ประตูม่านเปิดออก แสงดาบบินออกมา ชายผู้นี้ตกใจอย่างมาก โบกดาบขึ้นมาป้องกัน อย่างไรก็ตาม แสงดาบนี้เร็วเกินไปแล้ว มือของเขาเจ็บปวดทันที มือข้างหนึ่งถูกตัดไปแล้ว หลังจากนั้นที่ลำคอเย็น เลือดสดไหลอย่างบ้าคลั่ง

อู๋เป่ยยืนถือดาบอยู่หน้าเกี้ยว ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาพูดอย่างเย็นชา : “คนที่ฆ่าคนของตระกูลไป๋ของพวกแก ก็คือฉัน ไม่กลัวตายก็เข้ามาเลย!”

คนกลุ่มนี้ตระโกนหนึ่งที ลงจากม้าทีละคน ฆ่ามาทางอู๋เป่ย

อู๋เป่ยถือดาบไว้ในมือทั้งสองข้าง ลมหายใจหนาเหมือนเหว ทันใดนั้น เขาเคลื่อนไหวแล้ว โบกดาบไปมา คนที่เป็นผู้นำถูกตัดเป็นสองท่อนทันที

ฉากนี้ราวกับสนามรบชูร่าทันที อู๋เป่ยหนึ่งคนหนึ่งดาบ อยู่ยงคงกระพัน กลุ่มคนรับใช้เหล่านี้ของตระกูลไป๋ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยแม้แต่คนเดียว ถูกตัดหัวทีละคนในที่เกิดเหตุ

ฆ่าคนสุดท้ายเสร็จแล้ว ขาของอู๋เป่ยสั่น รีบขึ้นมาบนเกี้ยวอย่างรวดเร็ว พูดเสียงต่ำ : “รีบไป”

เกี้ยวเดินทางต่อไป ไม่นานเท่าไหร่ เขากระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ เขาฆ่าศัตรูด้วยกำลังทั้งหมดในเมื่อกี้ พลังชีวิตไหลเวียนอยู่ในเส้นลมปราณที่ยังไม่เปิดออก ทำให้เส้นลมปราณได้รับบาดเจ็บ

จูอวี่เหยียนกลับกำลังหัวเราะ พูด : “คิดไม่ถึงเลยว่า พลังของคุณจะน่ากลัวขนาดนี้ คุณเป็นคนใหม่ที่ไหนกัน เป็นเหมือนกับยอดฝีมือที่ฝึกฝนมานับร้อยปีแล้ว”

อู๋เป่ย : “แม่นางจู จำเป็นต้องหาสถานที่สงบอย่างรวดเร็ว ผมต้องบุกทะลวง ไม่มีพลัง มันยากที่จะก้าวไปข้างหน้าในโลกเช่นนี้”

จูอวี่เหยียนคิด : “ได้ งั้นพวกเราก็หาที่พักผ่อนที่ปลอดภัยกันดีกว่า”

เดินทางไปอีกสักพักหนึ่ง มีป่าปรากฏขึ้นข้างหน้า จูอวี่เหยียนให้ผู้ควบคุมเกี้ยวขับเกี้ยวไปก่อน เขาและอู๋เป่ยขึ้นไปบนเขาแล้ว

พบถ้ำที่ค่อนข้างสะอาดอยู่บนภูเขาแห่งหนึ่ง ทั้งสองตัดสินใจอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง

อู๋เป่ยไม่มีเวลาคิดอย่างอื่นแล้ว เขาฝึกฝนวิชาหายใจต่อไป เปิดเส้นลมปราณทั้งตัวต่อไป

การฝึกฝนครั้งนี้ ใช้เวลาไปสองวัน รอให้อู๋เป่ยลืมตาขึ้น พบว่าจูอวี่เหยียนกำลังย่างลิงตัวหนึ่ง กลิ่นหอมอย่างมาก

เธอพูดด้วยรอยยิ้ม : “หิวไหม กินอะไรก่อนเถอะ”

อู๋เป่ย : “ขอบคุณแม่นางจู”

จูอวี่เหยียน : “เรียกฉันว่าอวี่เหยียนเถอะ ฉันมาที่นี่นานมากแล้ว แต่กลับไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว คุณถือได้ว่าเป็นเพื่อนคนแรกของฉัน”

อู๋เป่ยหัวเราะทันที รับเนื้อลิงมาแล้วเริ่มกินอย่างบ้าคลั่ง

ทั้งสองคนกินไปด้วยคุยไปด้วย อู๋เป่ยถามเธอ : “อวี่เหยียน วิชาที่ผู้ฝึกฝนของเหนือฟ้ายังมีฟ้าฝึกฝน แตกต่างจากโลกวงกลมไหม”

จูอวี่เหยียน : “ไม่มีอะไรแตกต่างกัน ก็แค่ฝึกฝนใหม่เท่านั้น เพียงแค่ความเร็วในการฝึกฝนในเหนือฟ้ายังมีฟ้า อย่างน้อยๆช้ากว่าโลกวงกลมสิบเท่า”