ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1561

อู๋เป่ยเผยร่างที่แท้จริง และร่างที่แท้จริงปล่อยฝ่ามือขนาดใหญ่ออกไป คว้าแสงตาข่ายแล้วดึงมันอย่างแรง แสงตาข่ายก็แตกสลายในทันที

ชายผมสีเงินตกตะลึงและพูดว่า ：“เจ้านายสามารถทำลายเวทมนตร์ของฉันได้จริงๆ！”

อู๋เป่ย ：“สิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์ ก็แค่นี้เองเหรอ！ ”

ชายผมสีเงินเยาะเย้ย ：“ถ้าอย่างนั้นฉันจะแสดงวิธีการที่แท้จริงของเผ่าเทพให้นายดู！”

วิธีการของเผ่าเทพ แน่นอนว่ามันก็คือพลังของสายเลือด ร่างกายที่แข็งแรง และประสิทธิภาพการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ทันใดนั้นชายคนนั้นก็พุ่งเข้าไปหาอู๋เป่ย ดาบเสี้ยวพระจันทร์ก็ปรากฏในมือของเขา แสงดาบส่องประกาย และฟันลงไป

“ปัง！”

อู๋เป่ยไม่ขยับ เขายื่นมือออกไปจับดาบ และออกแรงหักดาบ ดาบถูกหักครึ่ง และเขาก็แทงดาบที่หักครึ่งเข้าที่หน้าอกของชายผมสีเงิน

“พุบ！”

ชายคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และถอยออกอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเขาถอยอู๋เป่ยก็ก้าวเท้าตาม ระยะห่างของทั้งสองยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาชกหมัดออกไป และต่อยเข้าที่หน้าของชายคนนั้น

เลือดกระเซ็นทันที ชายคนนั้นถูกต่อยกระเด็นออกไป จนใบหน้าของเขายุบลง ดูน่ากลัวมาก

“นายกล้าลงมือ！” ชายผมเงินตกใจและโมโหมาก ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยว และใบหน้าที่ยุบลงก็กลับมาเป็นปกติ สายตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เขาคำรามอย่างดุเดือด และเงาสัตว์ดุร้ายก็ปรากฏอยู่ข้างหลังเขา

นี่คือวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเทพ เผ่าเทพทุกคนหรือทุกครอบครัวต่างก็มีวัตถุศักดิ์สิทธิ์ และสมาชิกทุกคนก็สามารถใช้พลังจากวัตถุศักดิ์สิทธิ์ได้

สัตว์ดุร้ายตัวนี้ มีกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัว เมื่อมันปรากฏตัว เวลาก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง แรงกดดันมหาศาลทำให้อู๋เป่ยรู้สึกอึดอัดมาก

ตายซะเถอะ！ ชายผมสีเงินก้าวเข้ามา รัศมีของเขาเพิ่มขึ้นสิบเท่า และเปลวไฟสีน้ำเงินก็ลุกขึ้นจากร่างกายของเขา

สีหน้าของอู๋เป่ยเฉยชา เขาโบกมือขวา และพูดอย่างใจเย็น ：“ตัดสิน！”

การตัดสินนี้ เป็นวิชาดาบแห่งความรอบรู้ที่เขาเรียนรู้จากการเทียนจีกระบวนท่าที่สาม พลังของมันน่าทึ่งมาก ด้วยแสงดาบที่ส่องประกาย ชายผมสีเงินถูกฟันเป็นหลายสิบชิ้น และแม้แต่วัตถุศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกทำลายด้วยแสงดาบของอู๋เป่ย

แต่สิ่งที่ทำให้อู๋เป่ยประหลาดใจก็คือ ชิ้นเนื้อที่อยู่บนพื้น เริ่มดิ้น และเริ่มเชื่อมเข้าหากันด้วยพลังที่มองไม่เห็น

ยังไม่ตายอีกเหรอ? อู๋เป่ยเยาะเย้ย เขาเปิดใช้ค่ายกลเก้าสายฟ้า สายฟ้าเก้าสีก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา และพุ่งไปที่ชิ้นเนื้อแล้วระเบิด

“ตูม！”

เสียงฟ้าร้องดังสนั่น ร่างของชายหนุ่มผมสีเงินก็ถูกผ่าเป็นเถ้าถ่าน โดยไม่สามารถที่จะฟื้นคืนได้อีก

เมื่อหมาป่าตัวนั้นเห็นเหตุการณ์นี้ มันก็ตกใจจนซุกตัวอยู่ในตรอก และไม่กล้าขยับตัว

อู๋เป่ยเหลือบมองมัน แล้วพูดว่า ：“มานี่สิ”

หมาป่าสีขาวเดินเข้ามาช้าๆ และก้มหัวลง เพราะกลัวว่าอู๋เป่ยจะฆ่ามัน

“จากนี้ไป แกก็คือพาหนะของฉัน แกเต็มใจไหม?” เขาถาม

ดวงตาหมาป่าสีขาวเป็นประกาย และมันก็พยักหน้าอย่างแรง

อู๋เป่ยหยิบแหวนเก็บของชายผมสีเงินทิ้งไว้บนพื้นขึ้นมา จากนั้นก็กลับไปที่ถ้ำเพื่อกินเนื้อ

หมาป่าสีขาวนั่งน้ำลายไหลอยู่ที่หน้าประตู

เมื่ออู๋เป่ยกินอิ่มแล้ว เขาก็โยนส่วนที่เหลือทั้งหมดให้กับหมาป่าสีขาว หมาป่าสีขาวดีใจมาก และเริ่มกินทันที

“แกเป็นเผ่าปีศาจ ทำไมถึงเป็นพาหนะให้กับกึ่งเทพ?” จู่ๆเขาก็ถาม

เดิมทีหมาป่าสีขาวตัวนี้เป็นปีศาจหมาป่า และแข็งแกร่งมาก

หมาป่าพูดภาษามนุษย์ ：“จักรพรรดิมนุษย์ ข้าเป็นองค์ชายของเผ่าปีศาจหมาป่า ถูกนักล่าของเผ่าเทพจับตัวไป และขายให้ตลาด หลังจากถูกขายหลายทอด สุดท้ายก็กลายเป็นพาหนะของกึ่งเทพนี้”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว ：“แกรู้ว่าฉันคือจักรพรรดิมนุษย์เหรอ?”

หมาป่าสีขาว ：“เผ่าปีศาจของเราไวต่อกลิ่นอายของจักรพรรดิมนุษย์ เพราะว่าบรรพบุรุษของเรา เคยเป็นเป้าหมายในการล่าของเหล่าจักรพรรดิมนุษย์”

อู๋เป่ยมองไปที่มัน ：“เมื่อกี้แกจงใจพุ่งเข้าไปในถ้ำ เพราะต้องการทำให้ฉันและกึ่งเทพเกิดความขัดแย้งกันใช่ไหม?”

หมาป่าสีขาว ：“ข้าไม่กล้าปิดบัง มันคือเรื่องจริง”

อู๋เป่ยเยาะเย้ย ：“แกยังพอมีสมองอยู่บ้าง”