ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1587

เย่ชิงหวู่: “แต่เบื้องหลังอีกฝ่าย อาจจะมีเผ่าเทพที่อยู่เบื้องหลัง”

อู๋เป่ย: “เผ่าเทพแล้วยังไง?” บรรพบุรุษของเราก็ยังเคยฆ่าเผ่าเทพปีศาจด้วย”

อู๋เหม่ยยิ้มและพูดว่า: “ใช่ พี่ชายของฉันไม่กลัวเผ่าเทพแน่นอน แต่ตอนนี้งานเลี้ยงจบลงแล้ว เราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วใช่ไหม?”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “ก่อนหน้าไม่ใช่ว่าโห่ขอร้องมาเที่ยวที่หลงจิ่งหรอกหรือ? พอดี ฉันจะพาพวกเธอไปดูรอบๆหน่อย”

อู๋เหม่ยยิ้มและพูดว่า “ดี งั้นไปลองชิมอาหารรสเลิศของหลงจิ่งกันเถอะ”

เย่ชิงหวู่กล่าวว่า: “ฉันรู้จักร้านอร่อยๆ”

พวกเขาทั้งสี่หยุดขี่รถเกี๊ยว เมื่อมาถึงตรอกหนึ่งซอยกว้างขวางมากและเต็มไปด้วยแผงขายขนมทั้งสองข้างทาง

เย่ชิงหวู่: “ผู้ดีมักไม่มาที่นี่ แต่ในฐานะคนชั้นล่าง ฉันมักจะมาหาของกินที่นี่และซื้อเลือกซื้อเสื้อผ้า”

อู๋เป่ยถามว่า: “คุณเย่ หลังจากที่ออกจากสำนักศิลปะการต่อสู้ คุณไปอยู่ที่ไหน?”

เย่ชิงหวู่: “ฉันเพิ่งเข้าร่วมสำนักเล็ก ๆ ฉันค่อนข้างมีอำนาจในหลงจิ่งพอที่จะหาเลี้ยงชีพได้”

ทักษธของเย่ชิงหวู่ค่อนข้างดี แต่ในหลงจิ่ง ที่ซึ่งอัจฉริยะมารวมตัวกัน มีบางคนไม่พอใจ ดังนั้นสถานการณ์ของเธอจึงไม่ค่อยดีนัก

อู๋เป่ย: “กลับไปที่สำนักคุนหลุน ฉันจะให้สถานะศิษย์ให้กับคุณ”

ชื่อเสียงของสำนักดาบคุนหลุนแพร่กระจายไปทั่วมานานแล้ว แน่นอนว่า เย่ชิงหวู่ก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เธอพูดอย่างมีความสุข: “ขอบคุณอาจารย์อู๋

อู๋เป่ย: “ตอนนี้ฉันไม่ใช่ที่อาจารย์แล้ว เรียกฉันว่าอู๋เป่ยก็ได้”

เย่ชิงหวู่ยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่กล้า ฉันจะเรียกคุณว่าองค์ชายอู๋”

อู๋เป่ยไม่สนใจเรื่องนี้เท่าใดนัก มีคนไม่กี่คนที่เดินอยู่ในตรอกและเมื่อพวกเขาเจอของอร่อย พวกเขารีบหาที่นั่งเพื่อขอลองชิม

มีคนไม่กี่คนที่เดินเตร่อยู่ตามตรอก ที่มาหาแผงขายขนม เพลิดเพลินกับอาหารอร่อยๆ แต่จู่ๆ อู๋เป่ยรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของเขาช้าลง ขณะที่อู๋เหม่ยและคนอื่น ๆ ก็นิ่งสนิท

จากนั้นเสียงของผู้คนรอบๆก็หายไป ทุกคนก็ยืนนิ่งราวกับว่าพวกเขาอยู่ภายใต้มนต์สะกด

ผู้หญิงในวังหลวงเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเหม๋ยเป่า เธอจ้องมองเหม๋ยเป่าอยู่สองสามครั้งแล้วพูดว่า “นังนั่นให้กำเนิดลูกหลานเขาจริงๆ เยี่ยมมาก!”

การเคลื่อนไหวของอู๋เป่ยช้ามาก แต่เขาก็ไม่ถึงกับนิ่ง เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “คุณเป็นใคร?”

นางกงโต่วเหลือบมองอู๋เป่ยด้วยความประหลาดใจ: “เจ้าซึ่งเป็นมนุษย์ผู้ฝึกฝนสามารถต้านทานพลังแห่งอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์ของฉันได้ยังไง จงลงนรกไปซะ”

เธอโบกมือ แสงศักดิ์สิทธิ์สาดมา ร่างของอู๋เป่ยก็ถูกตัดเป็นชิ้น ๆ หญิงสาวไม่มองมันอีก เธอมั่นใจในวิธีการของตัวเองแล้วจึงหายตัวไปพร้อมกับเหม๋ยเป่า

ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป เศษชิ้นส่วนจำนวนนับไม่ถ้วนในอากาศก็เริ่มดิ้น และภายใต้อิทธิพลของพลังลึกลับ พวกมันก็กลับมารวมกันเป็นร่างของอู๋เป่ยอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของอู๋เป่ยซีดลง พลังชีวิตของเขาได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง หากเขาไม่ได้ฝึกฝนคัมภีร์แห่งความเป็นอมตะและใช้วิธีการพิเศษเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของหญิงสาวที่สวมชุดในวัง เขาคงถูกเธอฆ่าตายแล้วแน่ จากนั้นเขาก็ทำได้เพียงใช้เครื่องหมายแห่งชีวิตเพื่อสร้างร่างกายของเขาขึ้นมาใหม่

อู๋เหม่ยไม่รู้ถึงการมาของผู้หญิงคนนั้น เธอถามด้วยความประหลาดใจ: “พี่ชาย เหม๋ยเป่าไปไหน?”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น: “เหม๋ยเป่า ไปยังสถานที่หนึ่ง”

เขาลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

เขาพาอู๋เหม่ยและเย่ชิงหวู่ออกจากที่ตรงนี้ทันที ไปส่งหญิงสาวทั้งสองกลับบ้าน ส่วนเขามุ่งหน้าไปยังหลงจิ่งทันที ใช้วิธีลับในการติดตามเหม๋ยเป่า