ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1588

คลังสวรรค์ขั้นที่สองเรียกว่าเต้าจาง ในเต้าจางมีความวุ่นวายถูกบรรจุเข้าไปเมื่อถูกเปิดออก กับความเข้าใจของอู๋เป่ยเกี่ยวกับต้าเต้า ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าเต้าจวินเลย แถมยังหยั่งรากลึกลงไปเสียอีก

เพื่อที่จะเข้าใจวิธีการของต้าเต้า เขาจึงใช้ยันต์หลบหนีอันยิ่งใหญ่อีกครั้งและออกไปสู่สวรรค์นอกโลกเพื่อฝึกฝนอย่างหนักเป็นเวลาครึ่งเดือน เมื่อเขารู้สึกความเป็นต้าเต้าของสมบูรณ์แล้ว จึงจะกลับมา

หลังจากกลับมา เขาได้ฝึกฝนระดับที่สิบสองของคัมภีร์ดาบเทียนจี โลกแห่งดาบ!

ในระดับที่สิบเอ็ด เขารวมรูปแบบดาบสิบสองรูปแบบไว้ในถ้ำสวรรค์ โลกแห่งดาบนี้คือการผสมผสานพลังของถ้ำสวรรค์เข้ากับพลังของดาบได้อย่างสมบูรณ์ จากนั้นจึงจะปล่อยมันออกไปด้านนอกเพื่อสร้างโลกแห่งดาบที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้น

แน่นอนว่ารากฐานของโลกแห่งดาบยังคงเป็นรูปแบบดาบทั้งสิบสองรูปแบบที่เขาสร้างขึ้นก่อนหน้านี้ หมู่ดาบทั้งสิบสองคือสะพานเชื่อมระหว่างพลังของถ้ำและเจียนว่าน เมื่อทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่ง พวกมันจะก่อตัวเป็นโลกแห่งดาบ

รากฐานของอู๋เป่ยนั้นหยั่งรากลึกไปมาก รูปแบบดาบทั้งสิบสองรูปแบบนั้นสมบูรณ์แบบ พลังของถ้ำก็แข็งแกร่งมากเพียงพอ ดังนั้นเมื่อเขาเปิดใช้โลกแห่งดาบ เป็นหนึ่งในสามของดินแดนเซียนพยัคฆ์มังกรที่ถูกโลกแห่งดาบปกคลุม ภายในโลกแห่งดาบ เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ยงคงกระพัน หากคนอื่นต้องการเจาะทะลุโลกแห่งดาบของเขา ความแข็งแกร่งของพวกเขาจะต้องมีมากกว่าหลายเท่ากว่าที่เขาเป็น

สิ่งที่ทรงพลังที่สุดคือ คนอื่นจะไม่สามารถบุกทะลวงโลกแห่งดาบของเขาได้ จึงทำให้พวกเขาไม่อาจทำร้ายเขาได้ เพราะโลกแห่งดาบจะเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่ มีเพียงการบุกทะลวงโลกแห่งดาบได้ก่อนเท่านั้น จึงจะสามารถทำร้ายเขาได้

แต่อู๋เป่ยรู้สึกยังไม่พอใจ เขารู้สึกว่าพลังโจมตีของโลกแห่งดาบของเขาแข็งแกร่ง แต่การป้องกันของมันอ่อนแอไปเล็กน้อย เขานึกถึงอารยธรรมคริสตัลที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้ พลังคริสตัลนั้นไม่ใช่พลังป้องกันที่ดีที่สุดหรือ?

ดังนั้นเขาจึงเริ่มฝึกฝนพลังของคริสตัล จากนั้นรวมเข้ากับพลังของดาบถ้ำสวรรค์ พยายามสร้างแม่พิมพ์คริสตัลบนพื้นผิวของโลกแห่งดาบ เพื่อเพิ่มการป้องกันของโลกแห่งดาบให้แข็งแกร่งขึ้น

เขาเริ่มไปได้ไม่นาน เขาได้รับข้อความจากซ่างกวนหลิงเอ๋อร์ เธอบอกกับอู๋เป่ยว่าในโลกซวนหวง สำนักหวงเริ่มสังหารอดีตผู้ติดตามของตระกูลซ่างกวน บางคนส่งขอความช่วยเหลือมายังซ่างกวนหลิงเอ๋อร์

อู๋เป่ยต้องการจัดการกับศาลหวงและสำนักซวนมานานแล้ว หลังจากฟังคำขอของซ่างกวนหลิงเอ๋อร์แล้ว เขาก็ไปที่ดินแดนเซียนเก้าสายฟ้าทันที จากนั้นจึงนำ ซ่างกวนหลิงเอ๋อร์กลับไปที่โลกซวนหวง

สำนักที่ทรงพลังที่สุดในโลกซวนหวงคือสำนักซวนหวง สำนักซวนหวงแบ่งออกเป็นสองส่วน: สำนักซวนและศาลหวง ก่อนหน้านี้ซ่างกวนหลิงเอ๋อร์เป็นหมอยาอันดับหนึ่งในโรงยาหวง แต่เขาถูกโม่เหลียนเฟิงใช่อุบาลลอบสังหาร จากนั้นจึงเข้ายึดทรัพย์สินของตระกูลซ่างกวน

เมื่อมาถึงศาลหวง อู๋เป่ยกับซ่างกวนหลิงเอ๋อร์ถูกกักขังด้วยรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวทันทีที่พวกเขาร่อนลงบนพื้น เมื่อรู้สึกถึงรัศมีนี้ หัวใจของอู๋เป่ยสั่นไหวและพูดว่า: “หลิงเอ๋อร์เราถูกตลบเข้าเสียแล้ว พวกเขาจงใจหลอกล่อ ให้คุณกับฉันมาติดกับ”

ซ่างกวนหลิงเอ๋อร์ตกใจเมื่อเห็นโม่เหลียนเฟิงและปรมาจารย์แห่งสำนักซวนปรากฏตัวที่ด้านหลังพวกเขา ชายวัยกลางคนในชุดสีเขียวกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่กลางอากาศบนแท่นดอกบัวเจ็ดสี

อู๋เป่ยสามารถบอกได้ทันทีว่าบุคคลนี้กำลังฝึกฝนมรดกมรรคาจารย์ซวนหวงและการฝึกฝนของเขาก็ถึงระดับต้าลั่วไปแล้ว

ซ่างกวนหลิงเอ๋อร์กล่าวว่า: “ซวยเป่ย คนนี้คือซุนซวนหวงผู้สืบเชื้อสายมาจากมรรคาจารย์ซวนหวง เมื่อพ่อของฉันพึ่งจะมาศาลหวงก็ถูกสกัด จึงต้องออกเดินทางไปอย่างสันโดษ แถมตอนนี้ยังเป็นถึงต้าหลัวจินเซียนแล้ว!”

โม่เหลียนเฟิงหัวเราะเยาะ: “ซ่างกวนหลิงเอ๋อร์ จางเสี่ยวเป่ย ฉันรู้ตั้งแต่ที่ฉันลงมือ พวกพวกแกจะต้องกลับมา พวกแกสองคนงี่เง่าไม่เปลี่ยนเลย ไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ! ฮ่าฮ่า!”

ซ่างกวนหลิงเอ๋อร์: “ผู้อาวุโสซุน ท่านจะเข้าข้างโม่เหลียนเฟิงอย่างนั้นหรือ?”

ซุนซวนหวงไม่ตอบ เขาเพิกเฉยต่อการมีอยู่ของซ่างกวนหลิงเอ๋อร์ไปโดยสิ้นเชิง โม่เหลียนเฟิงยิ้มและพูดว่า: “ซ่างกวนหลิงเอ๋อร์ ฉันเกรงว่าคุณจะไม่รู้ ฉันส่งคนไปรับใช้ผู้อาวุโสซุนตลอดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คุณคิดว่าฉันได้สมบัติมากมายขนาด คิดว่ามันควรถูกใช้ไปที่ไหนกัน?”

อู๋เป่ย: “ซุนซวนหวง ท่านเป็นลูกหลานของมรรคาจารย์ซวนหวง ผมจะเว้นท่านไป โปรดอย่าเข้ามายุ่ง ไม่อย่างนั้นก็อย่าโทษที่ผมทำตัวหยาบคาย”

ซุนซวนหวงมองอู๋เป่ยด้วยสายตาที่ไม่แยแส: “เจ้าผู้เป็นเซียนโลกตัวน้อย หากเจ้ากล้าหยาบคายต่อข้า เจ้าก็มีแต่จะต้องตายเท่านั้น!”

ทันทีที่เขาพูดจบ พลังงานเชิงลบหลายเส้นก็พุ่งมายังอู๋เป่ย แต่เขากลับยังคงไม่ขยับเขยื้อน ปรากฏสายฟ้าแลบรอบๆตัวเขา พลังงานเหล่านั้นก็ถูกกวาดล้างออกไปจนหมด

ซุนซวนฮวงประหลาดใจ: “เจ้าไม่เป็นไรเลย?”