ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1592

ชายวัยกลางคนดึงดาบเหล็กสองเล่มออกมาจากด้านข้าง โยนให้ชายหนุ่มหนึ่งเล่ม ดาบยาวในมือของเขาสะบัดดอกดาบออกมาหนึ่งอัน ส่องแสงเย็นออกมาทุกทิศ

ชายหนุ่มถือดาบไว้ในมือ มีวิชาดาบนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในหัว นอกจากนี้ล้วนแล้วเป็นกระบวนท่าที่เหมาะสำหรับเขาที่จะใช้งานตอนนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น เข้าใจโดยไม่มีคนสอนเหรอ

ชายวัยกลางคนพูดเสียงลึก : “น้องชาย ตั้งรับ!”

ร่างกายของชายวัยกลางคนหดหนึ่งที ใช้ประโยชน์จากความยาวของแขน แทงเข้ามาหาทันที

ชายหนุ่มฟันออกไปอย่างสบายๆหนึ่งที ใช้สันดาบโจมตีดาบเหล็กของอีกฝ่าย มือของชายวัยกลางคนชาทันที ด้ามดาบสั่นสะเทือน คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะสูญเสียการควบคุม ทำได้แค่มองดูดาบหลุดออกจากมือ

หลังจากนั้นแสงดาบสว่างขึ้น ปลายดาบของชายหนุ่ม แตะไปที่หลังของเขาเบาๆ พูดด้วยรอยยิ้ม : “ออมมือให้แล้ว”

ชายวัยกลางคนอึ้งไปเลย เขาทำได้ยังไง

ชายหนุ่มก้มลงหยิบเหรียญทองแดงสิบเหรียญขึ้นมาจากพื้น พยักหน้าให้กับชายวัยกลางคน : “ขอบคุณเถ้าแก่”

เอาเงินเสร็จ เขาเตรียมจะไปซื้ออาหารเพื่อบรรเทาความหิวก่อน

ออกมาจากฝูงชน เขามาถึงหน้าแผงขายซาลาเปาเนื้อแห่งหนึ่ง ซาลาเปาเนื้อที่นี่ราคาชิ้นละสองเหวิน เขาซื้อมาห้าอันแล้วเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย

เถ้าแก่ของร้านซาลาเปาเห็นเขากินอย่างเร่งรีบ เลยยื่นน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว ชายหนุ่มดื่มหมดในคำเดียว

เช็ดปาก เขาเตรียมจากไป จู่ๆก็มีคนมาตบไหล่ของเขา มือของอีกฝ่ายเพิ่งกดโดนไหล่ของเขา เขาก้มตัวลงและเคลื่อนตัวออกไปสองสามก้าว หลังจากนั้นหันกลับไปมอง

คนที่ต้องการตบไหล่เขาเป็นชายวัยกลางคน เขาตบโดนความว่างเปล่า อดไม่ได้ที่จะอึ้งอยู่พักหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้ม : “ไหวพริบดีอย่างมาก”

ชายหนุ่มถามอย่างระมัดระวัง : “คุณเป็นใคร”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันเป็นผู้คุ้มภัยของสำนักคุ้มภัยสี่ทิศของเมืองหลินซุ่ย เมื่อกี้มองเห็นวิชาดาบของน้องชาย ทักษะดาบอันน่าอัศจรรย์ ฉันชื่นชมอย่างมาก ฉันมาหานาย หวังว่าน้องชายจะสามารถเข้าร่วมกับสำนักคุ้มภัยสี่ทิศของพวกเรา”

หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง : “เข้าร่วมสำนักคุ้มภัยสี่ทิศของพวกคุณ มีเงินเดือนไหม”

ชายวัยกลางคนหัวเราะออกมา : “มีเงินเดือนแน่นอน ช่วงเวลาที่ไม่ได้คุ้มภัย มีเงินหนึ่งตำลึงทุกเดือน ทุกการคุ้มภัยหนึ่งรอบ ก็จะได้รับเงินก้อนหนึ่ง ผู้คุ้มภัยธรรมดาอย่างพวกเรา จะได้รับเงินเดือนประมาณห้าตำลึงทุกเดือน”

เงินสองตำลึง มีประมาณแปดร้อยเหวิน ห้าตำลึงก็คือสี่พันเหวิน ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองจำเป็นต้องหางานแบบนี้ทำเพื่อหาข้าวกิน พยักหน้าทันที : “ได้ ผมยินดี”

ชายวัยกลางคนดีใจอย่างมาก : “ได้ นายตามฉันมา”

ชายหนุ่มเดินตามชายวัยกลางคนสักพักหนึ่ง ก็มาถึงลานบ้านของสำนักคุ้มภัยสี่ทิศ มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นปืนและดาบอยู่ในลานบ้าน

เขาพาชายหนุ่มไปที่บ้านหลังคากระเบื้องหลังหนึ่ง ถามด้วยรอยยิ้ม : “น้องชายชื่ออะไร”

ชายหนุ่ม : “จางจุน”

ชายวัยกลางคนพูด : “จางจุน ต่อจากนี้ไปนายก็คือผู้คุ้มภัยทดลองงานของพวกเรา ทดลองงานหนึ่งเดือน ถ้าหากพวกเรารู้สึกว่านายคู่ควร ก็จะเก็บนายเอาไว้”

“ขอแนะนำตัวเองสักหน่อย ฉันชื่อหงกัง เขาเป็นหนึ่งในกัปตันทีมของทีมคุ้มกัน คุ้มกันทั่วไป ฉันจะรับผิดชอบพาคนออกเดินทาง ต่อจากนี้ นายมาเป็นผู้ติดตามของฉัน ต่อจากนี้ นายสามารถเรียกฉันว่าผู้อาวุโสหง”

สักพักหนึ่ง ก็มีคนมาส่งชุดคุ้มภัยให้กับชายหนุ่ม นอกจากนี้ยังมีดาบเหล็กชั้นดีเล่มหนึ่ง

ชายหนุ่ม : “ผู้อาวุโสหง สำนักคุ้มภัยมีสวัสดิการเรื่องอาหารไหม”

หงกังพูดด้วยรอยยิ้ม : “มีสวัสดิการเรื่องอาหารและที่พัก กินเท่าไหร่ก็ได้ ทำไม นายเพิ่งกินซาลาเปาไปห้าอัน ยังไม่อิ่มเหรอ”

ชายหนุ่มลูบท้อง : “ไม่อิ่ม” ฝึกฝนพลังชีวิต ทำให้ต้องกินอาหารจำนวนมาก

หงกังพูด : “ตามฉันมา”

เขาพาชายหนุ่มไปที่ห้องครัว มีคนหลายคนกำลังนั่งอยู่ในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น มองเห็นหงกังเข้ามา ต่างทักทายทีละคน เรียกเขาว่าผู้อาวุโสหง

หงกังพูด : “ให้เขากินแบบเปิด”

พ่อครัวอ้วนๆขาวๆคนหนึ่งพูดด้วยรอยยิ้ม : “ได้ ไม่มีปัญหา”