ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1612

อู๋เป่ย ：“ช่างเถอะ เก้าสิบห้าฟอง ข้าเอาน้อยลงหน่อย”

ไก่ตัวใหญ่ ：“ห้าสิบห้าฟอง มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว บ้านข้ามีไข่เท่านี้ ไม่สามารถให้เจ้าเก้าสิบห้าฟองได้”

หลังจากไก่และมนุษย์ต่อรองราคากันแล้ว ในที่สุดก็ตกลงราคากันที่ไข่เจ็ดสิบสองฟอง

อู๋เป่ย ：“เมื่อเห็นไข่ ข้าก็จะมอบถุงน้ำดีงูให้เจ้า และข้ารู้ทักษะทางการแพทย์ สามารถรักษาพิษของภรรยาเจ้าได้”

ไก่ตัวใหญ่ดีใจมาก และพูดว่า ：“ได้เลย ตามข้ามาสิ”

ดังนั้น อู๋เป่ยและเฉินรั่วเสียนจึงขึ้นนั่งบนหลังเสือน้อย และบินตามไก่ตัวใหญ่ไปข้างหน้า

ระหว่างทาง อู๋เป่ยถามว่า ：“เจ้ามีชื่อหรือไม่?”

“ข้าเป็นคนที่สิบสามในบรรดารุ่นเดียวกัน ดังนั้นเจ้าเรียกข้าว่าจีซือซานละกัน”

“จีซือซาน เจ้านายของเจ้านอกจากเลี้ยงไก่แล้ว ยังเลี้ยงอะไรอีกหรือเปล่า?”

จีซือซาน ：“มีสิ มีสุนัขหนึ่งตัว พวกเราเรียกมันว่าเหล่าหวง มักรังแกปู่ของข้าอยู่เสมอ ถ้าไม่ใช่ว่าข้าสู้มันไม่ได้ ข้าคงสั่งสอนมันไปนานแล้ว”

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจ สุนัขที่แข็งแกร่งกว่าปู่ของจีซือซาน มันต้องดำรงอยู่ในระดับไหนกัน?

“ยังมีสิ่งมีชีวิตอื่นอีกไหม?”

จีซือซาน ：“ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่ง กระต่ายสามตัว แพะสองตัว ในน้ำ ยังมีปลาและกุ้งอยู่บ้าง และตัวที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือเต่า แม้แต่เหล่าหวงก็ไม่กล้ายุ่งกับมัน”

อู๋เป่ย ：“ถ้าเช่นนั้น สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ ต่างก็ล้วนแข็งแกร่งมาก”

จีซือซาน ：“ยังไงก็ตามข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุพวกมันมากนัก ใช่แล้ว ในป่ายังมีรังผึ้ง บนภูเขาตะวันออกยังมีรังมด ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นของที่บ้านข้า สุดท้ายยังมีแปลงยาสมุนไพร แปลงยาสมุนไพรมีภูตผีมากมาย ข้าเคยเสียท่าให้พวกมัน”

อู๋เป่ยคิดในใจปรมาจารย์ท่านนี้คือใครกันนะ ทำไมแม้แต่สัตว์เลี้ยงของเขาก็แข็งแกร่งเช่นนี้?

จีซือซาน ：“แต่ก็มีผู้แข็งแกร่งบางคนที่เกิดนอกบ้าน ตัวอย่างเช่นงูสีเงินตัวนั้นเป็นต้น ข้าไล่ล่ามันมาตั้งแต่ดินแดนวิญญาณห้าธาตุ จนไล่ล่ามาถึงข้างนอกนี้”

อู๋เป่ย ：“เจ้านายของเจ้า มีประวัติความเป็นมาจากไหน?”

จีซือซาน ：“นั่นข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องนี้คงมีแต่เจ้าเต่าเท่านั้นที่รู้ ก่อนที่พวกข้าจะปรากฏตัว มันก็ติดตามนายท่านแล้ว”

อู๋เป่ยกะพริบตา แล้วถามว่า ：“เจ้าพาข้าไปเยี่ยมชมที่บ้านของเจ้าได้ไหม?”

จีซือซานตื่นตัวทันที ：“เจ้าต้องการทำอะไร? ข้าขอเตือนเจ้า สิ่งของในบ้านข้า เจ้าอย่าคิดจะเอาไปแม้แต่ชิ้นเดียว ไม่เช่นนั้นเหล่าหวงจะฆ่าเจ้า”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“ล้อเล่นหรือเปล่า ข้าเป็นคนที่ชอบขโมยของหรือ? ข้าก็แค่อยากรู้อยากเห็น และอยากจะไปดูที่บ้านของเจ้านายเจ้าว่ามีอะไรแปลกใหม่”

จีซือซานเริ่มลังเล และพูดว่า ：“เรื่องนี้ข้าไม่สามารถตัดสินใจได้ เมื่อไปถึงที่นั่น เจ้าลองถามเหล่าหวงดูละกัน”

อู๋เป่ย ：“เหล่าหวงมีความชอบอะไรเป็นพิเศษหรือไม่?”

จีซือซาน ：“ความชอบเหรอ? ค่อนข้างชอบกิน โดยเฉพาะเนื้อและกระดูก”

อู๋เป่ย ：“เอาอย่างนี้ละกัน เจ้าจัดให้ข้าพักอยู่ใกล้ๆบ้านของเจ้า ข้าจะไม่รบกวนเจ้า และไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ”

จู่ๆจีซือซานก็รู้สึกสับสนขึ้นมา ชายคนนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนซื่อสัตย์ที่จะยอมแพ้ง่ายๆ เขากำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่หรือเปล่า?

อู๋เป่ย ซือซาน ：“ทำไมเจ้ามองข้าด้วยสายตาแบบนี้ล่ะ ราวกับว่าข้าเป็นคนไม่ดี”

จีซือซาน ：“เจ้าเป็นคนดีเหรอ?”

อู๋เป่ย ：“แม้ว่าข้าจะไม่ใช่คนดี แต่ข้าไม่มีคนไม่ดีแน่นอน”

จีซือซาน ：“ได้ ข้าจะจัดให้เจ้าพักอยู่ในป่าแอปริคอทข้างแปลงยาสมุนไพร เจ้าอย่าได้เด็ดแอปริคอทเด็ดขาด ที่นั่นมีแอปริคอทต้นแรกของโลก”

อู๋เป่ย ：“ออ แอปริคอทต้นแรกของโลก นั่นก็คือบรรพบุรุษของต้นแอปริคอทละซิ มันคงอร่อยมากใช่ไหม?”

จีซือซาน ：“บรรพบุรุษแอปริคอทนั้นรับมือยากมาก ทางที่ดีเจ้าไม่ควรไปยั่วยุ แน่นอนว่า ถ้าเขาเต็มใจให้เจ้ากิน นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”