ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1613

บรรพบุรุษแอปริคอทเอื้อมมือไปหยิบแอปริคอตสีทองขนาดเท่ากำปั้นมาวางไว้ในมือของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "บรรพบุรุษแอปริคอท ฉันขอลองได้ไหม"

ขณะที่พูดเขาก็กัดไปคำหนึ่งและเนื้อแอปริคอทก็กลายเป็นพลัง ซึ่งส่วนหนึ่งช่วยบำรุงร่างกายและส่วนหนึ่งช่วยบำรุงเทพหยาง

ดวงตาของเขาเป็นประกายและพูดขึ้นว่า "ผลนั้นดีกว่าลูกพีชโดนัท แต่ผลทั้งสองนั้นต่างกัน"

บรรพบุรุษแอปริคอทมีสีหน้าภาคภูมิใจ "ฉันเคยเห็นลูกพีชนั้นมาก่อน คุยโวว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะทางธรรมชาติ อืม มันไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย"

อู๋เป่ยกล่าวชื่นชมเขาอย่างเร็ว "บรรพบุรุษแอปริคอท แอปริคอตของคุณนั้นดีกว่าลูกพีชแบนมาก น่าเสียดายที่ไม่ค่อยมีคนรู้เรื่องนี้"

บรรพบุรุษแอปริคอทดีใจมากและพูดว่า "คุณมีสายตาที่ดี แอปริคอทของฉันคือผลเต๋าซึ่งเป็นเต๋าแห่งฟ้าดิน"

อู๋เป่ยกล่าว "เดิมที ฉันเตรียมลูกพีชแบนไว้เป็นสิบสำหรับครอบครัวของฉัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าลูกพีชแบนเหล่านี้รวมกันแล้วก็ไม่ดีเท่าแอปริคอตของคุณบรรพบุรุษแอปริคอท"

บรรพบุรุษแอปริคอทยิ่งปลื้มปิติมากขึ้นและพูดว่า "อืม งั้นก็เอาไปให้ครอบครัวของเคุณกินด้วยซะสิ"

อู๋เป่ยกล่าว "บรรพบุรุษแอปริคอท ฉันเกรงใจ"

บรรพบุรุษแอปริคอทหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" "ฉันไม่สามารถเอาหินศักดิ์สิทธิ์ของคุณมาเปล่า ๆ ได้นะ"

จากนั้นเขาก็เสกตะกร้าผลไม้ที่มีแอปริคอตยี่สิบห้าลูกอยู่ในนั้น

บรรพบุรุษแอปริคอทล่าวว่า "ลูกพวกนี้เพิ่งจะสุก ฉันจะให้คุณละกัน อย่าทิ้งเมล็ดแอปริคอท พวกมันสามารถใช้เป็นยาได้"

อู๋เป่ยโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง "ขอบคุณนะ บรรพบุรุษแอปริคอท ! "

หลังจากที่เขาเก็บแอปริคอตไป เขาก็ได้ยินเสียงเหมือนจีซือซานจากนอกสวนแอปริคอต "เจ้าของเสียงอยู่ไหน"

อู๋เป่ยโค้งคำนับบรรพบุรุษแอปริคอท "ผู้อาวุโส ฉันขอตัวลา"

บรรพบุรุษแอปริคอทโบกมือ "ไปเถอะ" จากนั้นเขาก็หายไป

ทั้งสองออกมานอกป่าแอปริคอทและเห็นสุนัขซือซานคาบตะกร้าไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยไข่ อู๋เป่ยนับไข่ได้เจ็ดสิบสองใบพอดี

เขาหยิบไข่ขึ้นมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ขอบคุณนะ"

จีซือซานหันหัวของเขาและแม่ไก่หลากสีสันก็ออกมา ซึ่งตัวเล็กกว่าเขาเล็กน้อย

จีซือซานกล่าว "ภรรยาของฉัน คุณช่วยดูหน่อยได้ไหม"

อู๋เป่ยเหลือบมองแล้วเอื้อมมือไปคว้ามัน และดึงแสงสีดำออกมาจากแม่ไก่ แสงสีดำก็ถูกเผาไหม้ออกไป

จากนั้นเขามอบน้ำดีงูให้แม่ไก่แล้วกล่าวว่า "การกินน้ำดีงูจะชดเชยการสูญเสียของร่างกาย"

เดิมทีแม่ไก่นั้นเฉื่อยชา แต่หลังจากกินน้ำดีงูแล้ว มันก็มีชีวิตชีวาขึ้น มันร้องเสียงดังแล้วพยักหน้าให้อู๋เป่ยเป็นการแสดงความขอบคุณ

จีซือซานมีความสุขมากและพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอบใจ ! "

อู๋เป่ยกล่าว "ฉันกำลังเดินไปรอบ ๆ ดินแดนวิญญาณห้าธาตุ หากคุณต้องการอะไรก็มาหาฉันได้"

จีซือซานกล่าวว่า "มีลานเล็ก ๆ ตรงนั้นในสวนแอปริคอท มันค่อนข้างรกร้าง ทำความสะอาดสักหน่อยก็อยู่ได้แล้ว"

อู๋เป่ยและเฉินรั่วเสียนหันไปรอบ ๆ ลาน แล้วพวกเขาก็เห็นลานเล็ก ๆ หน้าลานนั้นมีต้นหลิวหนึ่งต้น กิ่งไม้ต้นหลิวแกว่งไปมาเบา ๆ ประตูถูกปิดเอาไว้และจะเปิดออกได้เมื่อผลักออก

สนามหญ้าเต็มไปด้วยวัชพืช และดูเหมือนว่าไม่มีใครทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน เสือน้อยกลายเป็นเสือตัวน้อยและเดินไปรอบ ๆ สนามหญ้า

อู๋เป่ยโบกมือ จากนั้นวัชพืชและฝุ่นในสวนก็หายไปทีละนิด จากนั้นสนามก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย

หลังจากทำความสะอาดบ้านและสวนแล้ว อู๋เป่ยก็หยิบส่วนผสมบางอย่างออกมาและเริ่มตุ๋นเนื้อด้วยวัสดุยา ด้วยความช่วยเหลือของยา เขาทำอาหารออกมาได้อร่อยมาก

หม้อใบแรกซึ่งเป็นเนื้อมังกรที่อู๋เป่ยทำนั้นเคี่ยวเป็นเวลาสามชั่วโมง

เมื่อเนื้อสุกแล้วกลิ่นหอมจะฟุ้งกระจายไปไกลถึงสิบไมล์ เสือน้อยโลภมาก มันมานั่งยองข้างหม้อและเฝ้าดูอย่างกระหายหิว

อู๋เป่ยมอบชามใบแรกให้กับเฉินรั่วเสียน จากนั้นจึงมอบชามใบใหญ่ให้กับเสือน้อย

เนื้อมังกรมีรสชาติอร่อยและอู๋เป่ยก็รู้วิธีปรุง หลังจากกัดไปคำหนึ่ง ดวงตาที่สวยงามของเฉินรั่วเสียนก็เบิกกว้าง เธอพูดขึ้น "อร่อยสุด ๆ ! "