ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1680

อู๋เป่ยเอ่ยถาม “ทำไมพวกเผ่าเทพถึงเนรเทศคนพวกนี้มาที่นี่?”

เวิ่นตอบ “ถ้าตานายไม่บอด ก็คงเห็นโซ่ตรวนพวกนั้น เทพพวกนั้นสร้างผนึกที่นี่ไว้ ใครโดนเนรเทศมาที่นี่ พลังก็จะถูกกด”

อู๋เป่ยถามต่อ “พี่เวิ่น แล้วเมืองข้างหน้าอันตรายไหม?”

เวิ่นแสยะยิ้ม “นดาวดวงนี้ ไม่ถูกเขากิน ก็ต้องกินเขา นายว่าอันตรายไหมล่ะ?”

อู๋เป่ยอึ้งไป “กินกันเองงั้นเหรอ?”

เวิ่นตอบ “นายคงรู้สึกได้แล้วว่าดาวดวงนี้ไม่มีพลังอะไรเลย”

อู๋เป่ยก็รู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้ว ที่นี่ไม่มีพลังให้ดูดซับ ถ้าอยากจะแข็งแกร่งขึ้น ก็ต้องเขมือบคนอื่นเท่านั้น

เขาถอนหายใจ “งั้นผมไม่เข้าเมืองแล้ว”

เวิ่นพูดขึ้น “ไหนๆ นายก็เรียกฉันว่าพี่แล้ว ฉันจะคุ้มครองนายเอง”

อู๋เป่ยตาเป็นประกาย “พี่เวิ่นจะช่วยผมจริงๆ เหรอ?”

เวิ่นแค่นเสียง “ฉันอารมณ์ดีก็เลยช่วย ไม่งั้นก็เขมือบนายไปแล้ว”

อู๋เป่ยหัวเราะแห้งๆ “พี่เวิ่นสวยขนาดนี้ อย่ากินผมเลยครับ อ้าปากทีเดียวก็ไม่สวยแล้ว”

เวิ่นหลุดขำ “ก็ได้ ไม่กินนายก็ได้”

อู๋เป่ยกระโดดข้ามแม่น้ำมาหยุดตรงหน้าเวิ่น แล้วยื่นผลแอปริคอทให้ “พี่เวิ่นลองชิมดูสิ”

แอปริคอทลูกนี้ได้มาจากบรรพบุรุษแอปริคอทจึงมีพลังงานมากมาย เพียงได้กลิ่น หญิงงามก็ตาเป็นประกาย เธอรีบกลืนลงไป แม้กระทั่งเมล็ดก็เคี้ยวตามไปด้วย

“อึก”

หลังจากกลืนลงไป ผิวของเธอก็เปล่งประกาย เธอจึงพูดอย่างประหลาดใจ “แอปริคอทนี่ได้มาจากไหน ฉันรู้สึกเหมือนกินผลท้อสวรรค์เลย”

อู๋เป่ยยิ้ม “พี่เวิ่นรู้จักผลท้อสวรรค์ด้วยเหรอ?”

เวิ่นกล่าวว่า “ไร้สาระ มีใครในแดนเซียนไม่รู้จักผลท้อสวรรค์กัน”

อู๋เป่ยพูดต่อ “นี่เป็นผลจากต้นแอปริคอทต้นแรกของโลก สรรพคุณเลยแรงกว่าผลท้อสวรรค์นิดหน่อย”

สีหน้าของเวิ่นเปลี่ยนไป เธอพูด “นายนี่มันโง่หรือเปล่า คนแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่าเป็นมิตรหรือศัตรู นายยังกล้าเอาแอปริคอทวิเศษแบบนี้ให้ฉันกิน!”

อู๋เป่ยเอ่ยเสียงเรียบ “ผมไม่โง่นะ ดวงตาคู่นี้ของผมมองทะลุถึงจิตใจได้เลยนะ ผมรู้สึกได้ว่าพี่เวิ่นเป็นคนดี”

เวิ่นโกรธขึ้นมาทันที “นายมองทะลุบ้าอะไร!”

อู๋เป่ยเกาหัว “ผมพูดผิดไปเหรอครับพี่เวิ่น?”

เวิ่นหันหลังให้ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ตามมา”

อู๋เป่ยเดินตามเวิ่นไปทีละก้าว มุ่งหน้าไปยังเมืองหินแดง เมื่อมาถึงชายขอบเมือง สัตว์ประหลาดหัวเสือตัวหนึ่งก็กระโดดออกมาจากข้างทาง ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองอู๋เป่ยเขม็ง “ว้าว มนุษย์นี่ นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้กินคน เวิ่นยกมันให้ฉันเถอะ”

เวิ่นตวาด “ไปให้พ้น!”

เจ้าหัวเสือแสยะยิ้ม “ฮิฮิ...เวิ่น...พวกเราฝีมือพอๆ กัน ถ้าสู้กันจริง มีหวังโดนคนอื่นฉวยโอกาสแน่...จริงไหม?”

น้ำเสียงของเวิ่นยิ่งเย็นชาขึ้น “หู่ชาง ฉันบอกให้นายไปให้พ้น ไม่เข้าใจหรือไง?”

เจ้าหัวเสือที่ชื่อหู่ชางคำรามเสียงต่ำ “เวิ่น คนนี้ฉันจะกินให้ได้!”

“ตูม!”

เวิ่นถูกยั่วยุ มันขยับตัวทันที กลับคืนสู่ร่างที่แท้จริง ดวงตาทั้งหกสร้างภาพลวงตาต่อสู้กับหู่ชางอย่างดุเดือด

อู๋เป่ยยืนดูอยู่ข้างๆ เขารู้สึกว่าฝีมือของเวิ่นก็งั้นๆ ส่วนเจ้าหู่ชางนี่ก็ยิ่งทึ่มเข้าไปใหญ่ ถ้าเป็นเขาละก็ จัดการหู่ชางได้ในกระบวนท่าเดียว

เขาจึงปรบมือให้กำลังใจ “พี่เวิ่นสู้ๆ ครับ โจมตีจุดอ่อนมันเลย!”

“หุบปากไปเลย หนวกหูจะตาย!” เวิ่นตะโกนใส่

อู๋เป่ยก็เงียบไปจริงๆ ลูกกะตาเขาหมุนติ้ว เตะก้อนหินก้อนหนึ่งเข้ากลางหัวหู่ชางพอดี

เจ้าหู่ชางเสียหลักทันที ถูกเวิ่นซัดฝ่ามือทะลุหัวใจ ควักหัวใจมันออกมาทั้งเป็น

ฉากนองเลือดปรากฏขึ้น เวิ่นก้มลงดูดเลือดหู่ชางจนหมด

หลังจากดูดเลือดเสร็จ เธอก็หิ้วศพเดินกลับไป พูดเสียงเย็นชาว่า “ตามมาให้ดี ไม่งั้นฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของนาย”