ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1681

เจ้าเทพหัวสุนัขขี้เรื้อนนั่น ตัวสูงเกือบสามเมตร ขนดำเฟิ้มไปทั้งตัว ดวงตาแดงก่ำเหมือนกระดิ่งทองแดง น่าขนลุกเป็นบ้า

เวิ่นขวางมันไว้ พร้อมแยกเขี้ยวคำรามเสียงต่ำ “เทพหัวสุนัข! ออกไป! ไม่งั้นฉันจะสู้ตายกับนาย!”

“สู้ตาย? เธอสู้ไหวรึ?” เทพหัวสุนัขแสยะยิ้ม แล้วก้าวเข้ามาอีกก้าว

ราวกับนึกถึงลูกสาวที่ตายไป ผิวของเวิ่นพลันปรากฏอักขระสีดำขึ้นมา และพลังของเธอก็เริ่มน่ากลัว

เทพหัวสุนัขพูดด้วยความโกรธ “จะใช้พลังต้องห้ามงั้นเหรอ? ไร้ประโยชน์ ฉันก็มีอยู่เหมือนกัน!”

พูดจบ ดวงตาของเทพหัวสุนัขก็เปล่งแสงสีแดงเลือด มันจ้องมองเวิ่นเขม็ง

“ตูม!”

สองร่างพุ่งเข้าใส่กันในพริบตา พวกเขาโจมตีกันไปหลายสิบครั้ง แต่ไม่นานเวิ่นก็ร้องครางออกมา เธอถูกกรงเล็บของเทพหัวสุนัขฟาดจนกระเด็น หน้าอกเป็นแผลเหวอะหวะ เลือดไหลไม่หยุด

เท้าข้างหนึ่งของเทพหัวสุนัขเหยียบลงบนหัวของเวิ่น แล้วพูดอย่างเย็นชา “เธอผู้ที่อ่อนแอ ยังกล้าท้าทายผู้ที่แข็งแกร่งอีกเหรอ? ไปตายซะ!!”

มันยกเท้าขึ้น เตรียมจะเหยียบหัวของเวิ่นให้แหลก แต่ในวินาทีที่มันยกเท้าขึ้น แสงกระบี่ก็วาบขึ้น เทพหัวสุนัขยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หัวของมันก็หลุดออกจากคอจนเลือดพุ่งกระฉูด

อู๋เป่ยสะบัดเลือดออกจากกระบี่ตัดอากาศ แล้วพูดอย่างเรียบเฉย “เทพหัวสุนัขอะไรกัน ก็แค่ขยะ!”

เวิ่นมองอู๋เป่ยด้วยความตกตะลึงแล้วพูดว่า “นายซ่อนพลังไว้!”

อู๋เป่ยหัวเราะแห้งๆ ก่อนรีบพยุงเวิ่นขึ้น “พี่เวิ่น พี่ไม่เป็นไรนะ? ผมมียา เดี๋ยวรักษาให้”

เขาทายาลงบนแผลของเธอ หลังจากนั้นไม่นานผลของเวิ่นก็หายสนิทราวกับไม่เคยได้รับบาดเจ็บ

เวิ่นประหลาดใจมาก “ยาอะไรเนี่ย? มหัศจรรย์จริงๆ นายได้มันมาจากไหน?”

อู๋เป่ยตอบ “ผมปรุงเอง เดี๋ยวผมแบ่งให้พี่เวิ่นไว้บ้าง”

เวิ่นเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจ “นายแข็งแกร่งขนาดนี้ และสามารถฆ่าเทพหัวสุนัขได้ง่ายๆ ทำไมยังต้องตามฉันมาอีก?”

อู๋เป่ยตอบ “ผมบอกแล้วไง ตั้งแต่เห็นพี่เวิ่นครั้งแรก ผมก็รู้สึกว่าเราสองมีวาสนาต่อกันแล้ว”

เวิ่นก้มหน้าลง “มีอะไรก็พูดตรงๆ เถอะ”

อู๋เป่ยยิ้มกล่าว “พี่เวิ่น พูดจริงๆ นะ ผมจงใจมาที่นี่”

เวิ่นเบิกตากว้าง “นายจงใจมาที่นี่? นายบ้าไปแล้วเหรอ?”

อู๋เป่ยกล่าว “ผมต้องตัดสินแพ้ชนะกับคนๆ หนึ่ง เขาเองก็มาที่ดาวดวงนี้เหมือนกัน สุดท้ายผมจะต้องเอาชนะเขาให้ได้ แต่ก่อนหน้านั้น ผมต้องเอาชีวิตรอดที่ดาวดวงนี้ให้ได้ก่อน เพียงแต่ผมไม่ค่อยรู้จักที่นี่เท่าไหร่ หวังว่าพี่เวิ่นจะช่วยให้ผมปรับตัวได้เร็วๆ นะครับ”

เวิ่นพยักหน้า “กล้ามาดวลกับคนอื่นถึงที่นี่ นายนี่มันตัวประหลาดจริงๆ!”

อู๋เป่ยยิ้มกล่าว “พี่เวิ่น ผมไม่ได้คุยโวนะ ในบรรดายอดฝีมือเผ่ามนุษย์ ผมไม่กล้าพูดว่าเก่งที่สุด แต่ติดสิบอันดับแรกแน่นอน”

เวิ่นกล่าว “ไม่แปลกใจเลยที่นายแข็งแกร่งขนาดนี้ ฉันเคยได้ยินมาว่าผู้ศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์เคยสู้กับเผ่าเทพจนเกราะปลิว เก่งกาจมากๆ”

อู๋เป่ยตอบ “ผมก็เป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์เหมือนกัน”

เวิ่นไม่ได้แปลกใจอะไร “ฉันสัมผัสได้ นายต้องเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์แน่ ไม่งั้นคงไม่เก็บงำพลังไว้ได้ขนาดนี้”

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ นายเคยพูดถึงเรื่องเทพปีศาจ คงรู้ว่ามันคืออะไรใช่ไหม?”

อู๋เป่ยตอบ “ครับ รู้บ้างเล็กน้อย เทพปีศาจมีข้อดีของเผ่าเทพ เผ่าปีศาจ และเผ่ามนุษย์รวมกัน จึงแข็งแกร่งมาก”

เวิ่นกล่าว “ฉันก็เป็นผลการทดลองที่ล้มเหลว”