ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1683

อู๋เป่ยเอ่ยถาม “นายเป็นคนเผ่าเหยียบฟ้าคนสุดท้ายแล้วเหรอ?”

ร่างสัตว์หัวแหลมถอนหายใจยาว “ใช่ ฉันเป็นคนสุดท้าย ที่เหลือก็ถูกพวกแข็งแกร่งกว่าเขมือบไปจนหมดแล้ว”

อู๋เป่ย “น่าสงสารจริง งั้นนายไปเถอะ”

ร่างสัตว์หัวแหลมประหลาดใจเล็กน้อย มันคิดว่าอู๋เป่ยจะฆ่ามัน ทว่าหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง มันก็ถามขึ้น “ท่านมีพลังแข็งแกร่งขนาดนี้ คงเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่ามนุษย์กระมัง?”

อู๋เป่ย “จะว่าแข็งแกร่งที่สุดก็ไม่เชิง แต่ก็ถือว่าค่อนข้างแข็งแกร่ง”

ร่างสัตว์หัวแหลมกล่าวว่า “ฉันรู้รู้สึกว่าตัวเองอยู่ได้อีกไม่นาน ในตัวฉันมีสมบัติของเผ่าเหยียบฟ้าอยู่ชิ้นหนึ่ง เรียกว่ารอยเหยียบสวรรค์ ได้โปรดนำมันออกไปจากที่นี่ หวังว่าเผ่าพันธุ์ของฉันที่ยังหลงเหลืออยู่จะสามารถเข้าใจความลึกลับของมันได้”

อู๋เป่ยถาม “รอยเหยียบสวรรค์? มันคืออะไร?”

ร่างสัตว์หัวแหลม “เผ่าเหยียบฟ้าของเรา เดิมทีเป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ แต่ต่อมาบรรพบุรุษของเราได้เข้าใจรอยเหยียบสวรรค์นี่จึงทำให้เรากลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่ง หากท่านมีความสามารถที่จะเข้าใจมัน ก็สามารถเข้าใจได้เช่นกัน”

หลังจากพูดจบ เขาก็ส่งสิ่งของโปร่งใสเหมือนก้อนอิฐให้อู๋เป่ย บนแผ่นใสมีลวดลายลึกลับ อู๋เป่ยมองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกเวียนหัว

หลังจากส่งมอบรอยเหยียบสวรรค์แล้ว ร่างสัตว์หัวแหลมก็โค้งคำนับเขา แล้วหันหลังจากไปอย่างเศร้าสร้อย

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเก็บแผ่นใสแล้วพึมพำกับตัวเองว่า “ในเมื่อถูกค้นพบแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องซ่อนอีกต่อไป ไม่รู้ว่าตอนนี้จางอวี้หวงเป็นอย่างไรบ้าง?”

ห่างจากอู๋เป่ยไปหลายล้านลี้ ชายคนหนึ่งที่ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงสีม่วงโบกมือ สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังหลายสิบตนก็กระเด็นออกไป เขาเก็บเกี่ยวชีวิตเหล่านี้ตามอำเภอใจ

ในเวลานี้ ร่างโปร่งใสปรากฏขึ้นข้างๆ เขาและพูดว่า “นายท่าน สิ่งมีชีวิตเหล่านี้อ่อนแอเกินไป ฆ่าไปก็ไม่มีประโยชน์ เราไปต่อกันเถอะ ไปหาสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งกว่านี้”

จางอวี้หวงพูดว่า “ใช่ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน ฉันต้องการเสริมพลังเทพให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น หากเป็นไปได้ฉันอยากจะสังหารเทพปีศาจตนนั้น”

ร่างโปร่งแสงเอ่ยขึ้น “นายท่าน เทพปีศาจนั้นให้เก็บไว้เป็นลำดับสุดท้าย ท่านควรดูดซับพลังงานจากที่อื่นก่อน จากนั้นค่อยไปสังหารหลี่ซวนเป่ย เด็กผู้นี้สามารถก้าวขึ้นมาเป็นเซียนสูงสุดได้ แน่นอนว่าต้องมีอะไรพิเศษ ท่านสังหารเขา ก็จะสามารถดูดกลืนโชคชะตาของเขา และไขความลับที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาได้”

จางอวี้หวงแค่นเสียงเยาะ “ก็ดี เมื่อถึงเวลาก็จัดการเขาเสีย จะได้ไม่ต้องมาเกะกะขวางทางฉันอีก”

ขณะที่อู๋เป่ยกำลังบินสำรวจดาวดวงนี้อยู่กลางอากาศ ทันใดนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นหมู่บ้านแห่งหนึ่งเบื้องล่าง และต้องแปลกใจยิ่งนักที่พบว่าชาวบ้านที่อาศัยอยู่ที่นั่นล้วนเป็นมนุษย์!

แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปคือ ร่างกายของพวกเขาดูแข็งแกร่ง แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเป็นผู้เที่ยงแท้โบราณ

อู๋เป่ยร่อนลงตรงทางเข้าหมู่บ้าน ทันใดนั้นก็มีสองร่างปรากฏตัวต่อหน้าเขา เป็นชายสองคน คนหนึ่งวัยกลางคน อีกคนเป็นชายหนุ่ม

ชายวัยกลางคนมองอู๋เป่ยด้วยความประหลาดใจ ก่อนถามว่า “นายเป็นเผ่ามนุษย์เหรอ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ใช่ พวกท่านก็เป็นเผ่ามนุษย์เหมือนกันเหรอ?”

ชายหนุ่มตอบ “พวกเราเคยเป็นเผ่าเทพ แต่ถูกเนรเทศมาที่นี่”

อู๋เป่ยหรี่ตา “"เผ่าเทพ? พวกนักพรตที่ละทิ้งความเป็นมนุษย์เพื่อเป็นเทพใช่ไหม? ฉันเคยได้ยินมาบ้าง”

ชายหนุ่มหันไปถามชายวัยกลางคน “ท่านพ่อ เราจะฆ่าเขาไหม?”

ชายวัยกลางคนถอนหายใจ “อย่างไรเขาก็เป็นเผ่ามนุษย์เหมือนเรา และดูไม่มีพิษมีภัย ปล่อยเขาไปเถอะ”

อู๋เป่ยเหลือบมองเข้าไปในหมู่บ้าน เห็นเด็กๆ ผอมโซหลายคนอยู่ตรงทางเข้า ดูเหมือนผู้คนในหมู่บ้านจะลำบากมาก

เขาจึงหยิบอาหารออกมาส่งให้ชายวัยกลางคนแล้วพูดว่า “เอาไปให้เด็กๆ กินเถอะ ฉันขอตัว”

ชายวัยกลางคนรับอาหารมาด้วยดวงตาเป็นประกาย เขาเห็นอู๋เป่ยกำลังจะไปจึงรีบร้องว่า “คุณชาย โปรดรอก่อน!”

อู๋เป่ยหยุดถาม “มีอะไรจะแนะนำเหรอ?”

ชายวัยกลางคนถอนหายใจ “เมื่อครู่ฉันเสียมารยาท แต่ที่นี่มัน...” เขาเว้นวรรคไป “ฉันต้องระวังตัวหน่อย ขอบคุณที่มอบอาหารให้พวกเรา หากไม่รังเกียจ เชิญไปนั่งพักที่บ้านฉันก่อน”