ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 170

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ：“ศิษย์พี่ฉันพูดไว้ไม่มีผิด โอดะยูคาริไม่กล้าที่จะมาเหยียบเหยียนหลงแม้แต่นิด เพราะงั้นทำได้แค่ส่งลูกหลานของเขามาตรวจสอบ เขามาหาฉัน คงจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับลานก่อสร้างล่ะมั้งนะ”

สวีจี้เฟยยังไม่รู้ว่าฝั่งนั้นเกิดอะไรขึ้น เขาถามด้วยความอยากรู้：“น้องชาย ลานก่อสร้างเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

อู๋เป่ย：“พี่สาม เป็นคดีของกลุ่มศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพ อภัยให้ด้วยที่ฉันพูดมากไม่ได้”

สวีจี้เฟยพยักหน้า：“เข้าใจแล้ว คดีของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพสำหรับคนนอกแล้วต้องเก็บเป็นความลับ พี่น้องสนิทกันก็ไม่จำเป็นต้องบอกหรอก”

อู๋เป่ยพูดขึ้นมาอีก：“พี่สาม อีกเดี๋ยวเจอกัน พี่จะไปด้วยกันกับผมไหม?”

สวีจี้เฟยถาม：“การเดินทางครั้งนี้หรือว่ามีอะไรน่าสนใจงั้นเหรอ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า：“เบื้องหลังของโอดะฟุกุคนนี้คือโอดะยูคาริ คนคนนี้คือมารปีศาจฆ่าคน ในปีนั้นที่รุกรานประเทศเราฆ่าผู้บริสุทธิ์ตายไปหลักหมื่นเลยล่ะ”

ดวงตาสวีจี้เฟยเผยให้เห็นความสั่นไหว：“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ งั้นฉันจะไปเจอลูกหลานเขาสักหน่อย!”

ถังจื่อยี่：“อีกฝ่ายบอกว่าถ้าสามารถเจอได้แล้วล่ะก็ คืนนี้หนึ่งทุ่ม เขาจะนัดเจอนายที่’ที่ทำการสมาคมซากุระ’”

อู๋เป่ย：“ที่ทำการสมาคมซากุระนี่คือที่ไหน?”

ถังจื่อยี่：“เป็นที่ที่รวมตัวของคนญี่ปุ่นน่ะ อยู่ที่ถนนคนเดินญี่ปุ่น ถนนคนเดินญี่ปุ่นนั้นเต็มไปด้วยคนญี่ปุ่นน้อยมากที่จะมีคนเหยียนหลงไปที่นั่น”

อู๋เป่ย：“เธอบอกเขาไป ฉันจะไปตามนัดให้ตรงเวลา”

ถังจื่อยี่พยักหน้า：“โอเค ฉันจะบอกเค้าเดี๋ยวนี้”

ถังจื่อยี่โทรไปหาเบอร์หนึ่ง แต่ว่าก็ยังไปไหน เห็นว่าถึงเวลากินข้าวแล้ว เธอก็เลยเรียกพ่อครัวขึ้นมาทำอาหารไม่กี่อย่างให้อู๋เป่ยและสวีจี้เฟย

ไม่กี่วันมานี้สวีจี้เฟยอยู่กับอู๋เป่ยตลอด ทว่าเขาเป็นคนที่มีพลังจักษุ พอเห็นว่าถังจื่อยี่ยังไม่ไปไหน ก็รีบพูดขึ้นมา：“จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ เอาแบบนี้ละกัน เดี๋ยวฉันจะมาอีกทีตอนเย็น”

ไม่รอให้อู๋เป่ยพูด เขาก็ออกไปทันที

ถังจื่อยี่ก็พูดขึ้นมา：“พี่สามนี่จริงๆเลย ข้าวก็ทำเสร็จแล้ว เขากลับไปซะได้”

ในใจของอู๋เป่ยนั้นคิดว่าเป็นเพราะเธอนั่นแหละ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

ช่วงบ่าย หลังจากที่ทั้งสองคนกินข้าวเสร็จ ถังจื่อยี่ก็หยิบเอกสารออกมาให้อู๋เป่ยเซ็น เขาดูคร่าวๆ นี่เป็นข้อตกลงผู้ร่วมหุ้นของเมืองมรกต

ตามข้อตกลงอู๋เป่ยลงทุนไปสามหมื่นล้าน ถือหุ้นของเมืองมรกตอยู่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ นอกจากนี้สิทธิผู้ถือหุ้นอีกสี่สิบเปอร์เซ็นต์ เป็นของถังกรุ๊ป แล้วก็ยังมีอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เป็นผู้ถือหุ้นลงทุนของจวินยี่ ผู้ถือหุ้นจวินยี่นี้ ก็คือการลงทุนร่วมกันของพ่อลูกถังหมิงฮุยและถังจื่อยี่

อู๋เป่ยเซ็นชื่อแล้วหัวเราะ：“ไม่นานมานี้ ฉันยังเป็นคนยากจนอยู่เลย ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าจะมีเงินถึงหลายหมื่นล้าน”

ถังจื่อยี่หัวเราะ：“ก็นี่มันเป็นความสามารถของนายไงล่ะ ความสามารถของนายมากขนาดนั้น เงินมันก็จะมาหานายเองนั่นแหละ”

หลังจากนั้นเธอก็หยิบใบที่พับออกมาแล้วพูด：“นี่เป็นสัญญาแต่งตั้งและปลดตำแหน่งกรรมการบริหารของถังกรุ๊ป อ่าวไป๋หลงกับเมืองมรกต นายล้วนถือหุ้นอยู่แถมในมือยังมีสิทธิของผู้ถือหุ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์ เพราะฉะนั้นเป็นกรรมการบริหารก็ถือว่าเหมาะสมแล้ว

อู๋เป่ยพูด：“ฉันไม่ดูแล้ว เธอบอกฉันก็พอ ว่ากรรมการบริหารนี้เงินเดือนและสวัสดิการมีอะไรบ้าง”

ถังจื่อยี่หัวเราะ：“ก็ได้ สิทธิและประโยชน์ของกรรมการบริหารมีสองส่วน ส่วนแรกคือรางวัลของสิทธิผู้ถือหุ้นปันผลกำไร จำนวนเท่าไหร่นั้น ขึ้นอยู่กับการประชุมกรรมการบริหารตัดสินจากผลงานนายในปีนั้นๆ อีกส่วนคือเงินเดือนและโบนัส จำนวนไม่น้อยกว่าสิบล้าน แน่นอนว่ายังมีเงินปันผลกำไรและโบนัสอีกด้วย”

“งานนั้นความจริงแล้วมันง่ายมาก เวลาที่ประชุมกรรมการบริหารก็ต้องมา ส่วนงานอื่นๆก็ไม่ได้ผูกมัด”

ถนนคนเดินญี่ปุ่น เป็นถนนที่ลงทุนโดยคนญี่ปุ่นที่ใช้ชีวิตและทำงานอยู่ที่อวิ๋นจิง สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านขายสินค้า ที่ทำการสมาคม และโรงแรม เบื้องหลังของเถ้าแก่แต่ละร้านนั้นล้วนเป็นคนญี่ปุ่น

ที่ถนนคนเดินญี่ปุ่นนั้นมีคนท้องถิ่นน้อยมาก เพราะพวกเขาไม่ชินกับอาหารที่นี่ อีกทั้งภาษาที่สื่อสารกันลำบาก

ถนนมีเพียงแค่สองเส้น แถมทั้งสองฝั่งก็เต็มไปด้วยป้ายแนะนำร้านค้าที่วางเรียงกันไม่น้อย เพราะฉะนั้นรถก็จะเดินทางเข้ามาลำบากเช่นกัน

รถของอู๋เป่ยกำลังจะขับเข้าไปข้างในอีกไม่กี่สิบเมตร ฝั่งตรงข้ามก็มีรถหรูของญี่ปุ่นพุ่งออกมาพอดี ตรงหน้าอู๋เป่ยมีถนนเส้นเดียวให้ผ่าน อีกทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยของที่ขวางทางและรถที่จอดไว้ เพราะฉะนั้นถนนเส้นนี้ผ่านได้แค่คันเดียว

รถของอีกฝ่าย เพียงแค่หยุดรถสักครู่ ฝั่งอู๋เป่ยก็สามารถขับผ่านไปได้ แต่ทว่า อีกฝ่ายนั้นไม่เพียงแต่ไม่ยอมหยุด รถก็ยังขับตรงมา พร้อมกับบีบแตรอีกด้วย

คนขับรถที่ถังจื่อยี่พามา อายุสามสิบกว่าปี เขาก็บีบแตรรถเช่นกัน แสดงความไม่พอใจให้อีกฝ่ายเห็น

แต่คิดไม่ถึง ประตูรถของอีกฝ่ายเปิดออก มีคนชุดดำสองคนออกมาจากประตูด้านหลัง แล้วตรงมาที่หน้าต่างรถ ใช้แรงเคาะหน้าต่าง

คนขับรถก็ลดกระจกลง กำลังจะเอ่ยปาก

“เว่ย!” ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยปากด่าเขา “ที่นี่คือถนนคนเดินญี่ปุ่น พวกแกมันคนเหยียนหลง ห้ามเข้า ถอยออกไปซะ!”

คนขับรถโมโหมาก：“พร่ำอะไรของแกวะ! นี่มันที่ของประเทศเหยียนหลงโว้ย พวกผีญี่ปุ่นจะไม่ให้คนในประเทศตัวเองเข้าแล้วหรือไง? ไปเอาความกล้ามาจากไหนวะ?”

คนคนนั้นโกรธมาก ยื่นมือออกมาดึงคอเสื้อคนขับรถ ทำท่าจะดึงเขาออกมา

และในเวลานี้ อู๋เป่ยก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น：“ปล่อยเขา!”