ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1710

ลัวเฟยเฟย: “เสี่ยวเป่ย อย่าใช้เงินฟุ่มเฟือย เรายังคงเป็นหนี้อยู่”

อู๋เป่ย: “ไม่เป็นไร ยังไงซะแซ่เฟิงนั่นก็ยอมจ่ายหกล้าน”

สุดลัวเฟยเฟยห้ามอู๋เป่ยไม่ได้ ทั้งสองก็มาที่ถนนย่านขายค้าตรงข้ามโรงพยาบาล ถนนย่านขายค้าอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของลัวเฟยเฟยใช้เวลาเดินเพียงสิบนาทีเท่านั้น เด็กนักเรียนชายหญิงจะเดินจากโรงเรียนมาที่นี่เพื่อเดินดูของ

สินค้าบนถนนย่านนี้ส่วนใหญ่จะเป็นสินค้าระดับกลางถึงระดับสูง

แถมยังมีร้านค้าหรูหราอีกหลายแห่ง อู๋เป่ยกับลัวเฟยเฟยมาดูร้านค้าเหล่านี้อยู่เสมอและไม่เคยซื้อเลยเพราะว่าแพงมากเกินไป

เมื่ออยู่บนถนนมองดูลัวเฟยเฟยที่น่ารักและแสนมีเสน่ห์ อู๋เป่ยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย ความทรงจำที่เขาจำได้ที่เขาซื้อของขวัญที่แพงที่สุดให้กับลัวเฟยเฟยคือกระโปรงที่ได้ส่วนลดเหลือสองร้อยแปดสิบแปดหยวน

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูแห่งหนึ่ง ผ่านกระจกใสอู๋เป่ยเห็นชุดสีม่วง

การตัดเย็บกระโปรงตัวนี้สวยมาก และแน่นอนว่าราคาก็ “สวย” มากด้วย ราคาสูงถึงแปดพันแปดร้อยหกสิบหยวน แถมยังไม่ลดราคาอีกด้วย หากต้องการซื้อชุดตกแต่งกระโปรงเพิ่มเติม ต้องจ่ายเพิ่มกว่าห้าพันหยวน รวมเป็นราคามากกว่าหมื่นหยวน

แม้ว่าเธอจะได้เห็นมันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เมื่อเธอยืนอยู่หน้าชุดสีม่วงนี้อีกครั้ง ดวงตาของลัวเฟยเฟยยังคงสับสนเล็กน้อย เธอยังคงส่ายหัว: “มันแพงเกินไป ไม่สามารถซื้อได้”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันรวยขนาดนี้มันก็ยากน้อย เพราะฉันอยากซื้อมัน”

ในขณะเดียวกัน มีเสียงเสียดสีมาจากด้านหลังทั้งสองคน

“จุจุ เฟยเฟย นี่เธออยากซื้อเสื้อผ้าอย่างนั้นเหรอ?”

อู๋เป่ยหันกลับไปเจอกับหญิงสาวสามคนยืนเรียงกันอยู่ไม่ไกล มองลัวเฟยเฟยด้วยสายตาเหยียดยาม

อู๋เป่ยจำหญิงสาวทั้งสามคนได้ หนึ่งในสองคนเป็นเพื่อนร่วมห้องของลัวเฟยเฟยส่วนอีกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้น คนที่พูดชื่อหม่าเยี่ยนเยี่ยน อยู่หอพักเดียวกับลัวเฟยเฟย หม่าเยี่ยนเยี่ยนคนนี้มักจะรังแกลัวเฟยเฟยอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งอู๋เป่ยไปหาถึงโรงเรียน แต่เป็นเธอแสดงท่าทางก้าวร้าว เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงเรียนให้มาไล่อู๋เป่ยออกไป

ลัวเฟยเฟยไม่ได้พูดอะไร ส่วนอู๋เป่ยพูดเบา ๆ : “ใช่ มาซื้อเสื้อผ้า บังเอิญจริงๆ”

หม่าเยี่ยนเยี่ยนยิ้มเยาะ: “ซื้อเสื้อผ้าก็ไปร้านแผงลอยริมถนนนู่นสิ เป็นแค่พนักงานจนๆ เงินเดือนทั้งเดือนจะซื้อชุดนี้ได้อย่างนั้นเหรอ?”

อู๋เป่ยยิ้มเย็นชา: “หม่าเยี่ยนเยี่ยน เธอยังคงดูถูกคนอื่นเสมอเลยนะ รู้ได้ยังไงว่าฉันซื้อไม่ได้? เป็นพยาธิในอุจจาระฉันหรือไง?”

หม่าเยี่ยนเยี่ยนโกรธมากจนพูดว่า “นายว่าใครเป็นพยาธิ นายซื้อไม่ได้หรอก เพราะนายมันพวกยาจก!”

อู๋เป่ย: “กระโปรงสวย ๆ แบบนี้เหมาะกับลัวเฟยเฟยของฉันเท่านั้น อย่าเสียเวลามองเลย มันไม่เหมาะกับหุ่นถังขยะแบบเธอหรอก” หลังจากพูดจบ เขาก็หัวเราะดึงลัวเฟยเฟยเข้าไปในร้าน

หม่าเยี่ยนเยี่ยนโกรธมากลากเด็กผู้หญิงอีกสองคนเข้าตามไป ก่อนจะยิ้มเย็นชา “ฉันจะดูสิว่า นายจะซื้อชุดราคาเป็นหมื่นยังไง!”

พอเดินเข้ามาพนักงานขายก็ทักทายด้วยรอยยิ้มว่า “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง อยากต้องการดูแบบไหนดีคะ?”

อู๋เป่ยชี้ไปที่ชุดสีม่วงที่อยู่ตู้กระจกแล้วพูดว่า “เอาชุดนั้น ให้แฟนผมลองหน่อย”

คนขายยิ้มแล้วพูดว่า “ค่ะ ท่าน”

หม่าเยี่ยนเยี่ยนพูดทันที: “ฉันแนะนำคุณอย่าให้เขาลองจะดีกว่า พวกคนจนไม่มีปัญหาจ่ายหรอก เสียเวลา!”

พนักงานขายไม่สนใจเธอ ถอดชุดที่สวมในหุ่นออก ให้ลัวเฟยเฟยได้ลองสวมที่ห้องลอง

นางแบบมีความสูงพอๆ กับลัวเฟยเฟย พอหลังจากที่เธอสวมแล้ว มันก็เข้ากับเธอได้เป็นอย่างดีหรือดีกว่าพวกนางแบบด้วยซ้ำ

คนขายยิ้มแล้วพูดว่า “สวยมาก คุณผู้ชาย แฟนของคุณสวยมาก”

อู๋เป่ยพยักหน้า: “ใช่ แต่รองเท้าไม่เข้าคู่กัน ช่วยหารองเท้าที่เขาคู่ชุดให้ด้วย”

คนขายก็บอกว่า “รับทราบค่ะ”

รองเท้าที่พนักงานขายเลือกมีราคาสองพันกว่า แต่พอสวมแล้วมันเข้าชุดกันได้พอดี