ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1711

เมื่อลัวเฟยเฟยตื่นขึ้นมา เห็นอู๋เป่ยเหมือนนั่งอยู่ในร้านอาหาร โดยมีอาหารเครื่องเคียงหลายอย่าง ขนมหกอย่าง แถมมีหม้อซุปอยู่บนโต๊ะรับประทานอาหารอีกดเวย

เมื่อเห็นลัวเฟยเฟยอยู่ในอาการงุนงง เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า: “เฟยเฟย ลองฝีมือฉันหน่อยสิ รีบกิน พอกินอาหารเสร็จเราจะไปซื้อห้องกัน”

ลัวเฟยเฟยไม่ได้หันไปมอง เธอเพียงเอ่ยถามว่า: “ซื้อห้องอะไร?”

อู๋เป่ย: “อยู่โรงแรมไม่สะดวก ยังต้องเรียนมหาลัยอีกทั้งปีกว่าไม่ใช่เหรอ? ฉันวางแผนจะซื้อห้องชุดตรงข้ามมหาลัยไว้”

ลัวเฟยเฟยพูดด้วยความประหลาดใจ: “นายต้องการซื้อห้องในอวี้โจววิลล่าอย่างนั้นเหรอ?”

รู้หรือเปล่าบ้านที่ถูกที่สุดที่ขายในอวี้โจววิลล่าราคาห้าถึงหกล้าน มีพื้นที่ไม่ต่ำกว่าร้อยห้าสิบตารางเมตร เขาจะสามารถซื้อมันได้อย่างไร?

อู๋เป่ยลากเธอไปที่ห้องน้ำ: “รีบล้างหน้าล้างตา แล้วไปกินอะไรสักหน่อย”

หลังจากล้างหน้าแต่งหน้าแต่งตัว ในที่สุดลัวเฟยเฟยก็ได้สติขึ้นมา เธอถามว่า: “เสี่ยวเป่ย นายไม่คิดว่าคน ๆ นั้นจะให้เงินหกล้านกับเราจริงๆ หรอกใช่ไหม?”

อู๋เป่ย: “ย่างน้อยก็หกล้าน ไม่น้อยกว่านี้”

ลัวเฟยเฟยกินขนมไปคำหนึ่ง และทันใดนั้นดวงตาที่สวยงามของเธอก็สว่างขึ้น: “อร่อยจัง!”

หลังกินอาหารเช้า เฟิงหลี่เซียนโทรมาถามเขาว่าเขาจะไปโรงพยาบาลเพื่อทำการรักษาได้หรือไม่?

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “เฟิงหลี่เซียน คุณอยากให้คนช่วย คุณสุภาพกว่านี้หน่อยหรือเปล่า? ฉันอยู่ที่โรงแรม มาเลี้ยงผมหน่อยสิ”

เฟิงลี่เซียนตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาหัวเราะเสียงเย็น: “ตกลง ฉันจะเลี้ยงคุณทันที!”

หลังจากวางสายแล้วอู๋เป่ยก็มองไปที่โทรศัพท์มูลค่าพันหยวนอายุสามปีครึ่งที่อยู่ในมือของเขาแล้วพูดกับลัวเฟยเฟย: “ไว้เดี๋ยวจะเปลี่ยนโทรศัพท์ ใช้โทรศัพท์เส็งเคร็งนี้มากเกินพอแล้ว”

เฟิงหลี่เซียนมาแต่เขาไม่ได้มาคนเดียว เขามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสี่นาย พวกเขามีท่าทีข่มขู่และดูมีเจตนาไม่ดี

กริ่งประตูดังไม่หยุด และอีกฝ่ายก็หยาบคายมากลัวเฟยเฟยรู้สึกกลัวเล็กน้อยและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังอู๋เป่ย

อู๋เป่ยเปิดประตู เฟิงหลี่เซียนก็ก้าวเข้ามา เขามองดูบรรยากาศของโรงแรมแล้วยิ้มเย็น: “ความคิดเหมือนพวกชาวนาตัวน้อย มีเงินนิดหน่อย ทำเป็นพองตัว”

อู๋เป่ยตบเฟิงหลี่เซียนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “อาวุโสเฟิง ทำไมถึงโมโหขนาดนี้?”

เฟิงลี่เซียนจ้องมองเขาไปด้านข้าง: “ไม่ใช่ว่าคุณพูดเหรอว่า ให้ฉันมาเลี้ยง? ฉันก็มาแล้วนี่ไง แค่พาเพื่อนที่เป็นตำรวจมาด้วยเท่านั้น”

อู๋เป่ยยิ้มและจับมือกับคนเหล่านั้นทีละคน: “ความเข้าใจผิด ทั้งหมดล้วนเป็นความเข้าใจผิด ผมแค่ให้อาวุโสเฟิง เพื่อคุยเรื่องอาการของลูกสาวของเขาเท่านั้น”

เฟิงหลี่เซียนพูดอย่างเหลืออด: “ตกลง ตอนนี้ไปกับฉันได้แล้วยัง?”

อู๋เป่ยเหลือบมองนาฬิกาแล้วพูดอย่างใจเย็น: “ไม่ต้องรีบ รอสามนาที”

เฟิงหลี่เซียนขมวดคิ้ว: “คุณพูดอะไร?”

อู๋เป่ย: “ผมบอกว่ารอสามนาที”

เฟิงหลี่เซียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “เจ้าหนู ถ้ายังยึกยัก ก็มีแต่เสียกับเสีย!”

อู๋เป่ยไม่สนใจเขา พูดคุยหัวเราะกับลัวเฟยเฟย

เฟิงหลี่เซียนรอสักพักแล้วพูดด้วยความโกรธ: “เจ้าหนู หยุดเหิมเกริมได้แล้ว”

ทันทีที่เขาพูดจบร่างกายของเขาก็ชาไปครึ่งซีก ร่างกายครึ่งซีกเขาไม่มีความรู้สึก เขาตกใจและถามอย่างรวดเร็ว: “เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?”

ในขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนพยายามช่วยเหลือเขา แต่ร่างกายของพวกเขาชาและเคลื่อนไหวไม่ได้

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แสดงความรู้สึก: “พวกคุณเป็นอะไรไป? ต้องการให้ผมรักษาหรือเปล่า?”