ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1715

เขาทำการฝังเข็มก่อน จากนั้นนวดทุยหน่าโดยใช้พลังของจี้หมิง หลังจากนั้นไม่นาน เด็กสาวก็หลับลึกลงไป

อู๋เป่ย: “อีกไม่กี่วันผมจะกลับมาอีก ในระหว่างนี้ให้เธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่”

เฟิงหลี่เซียนถามอย่างรวดเร็ว: “แล้วฉันล่ะ?”

อู๋เป่ยตบร่างกายเขาแล้วพูดว่า: “คุณสบายดี จากนี้ไป ทำอะไรต้องเชื่อมั่นในตัวเอง”

เฟิงหลี่เซียนพูดอย่างรวดเร็ว: “ได้ได้ เข้าใจแล้ว!”

ต่อมาเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ปรากฏตัวขึ้นอู๋เป่ยปลดพันธนาการพวกเขาแล้วจึงเดินออกจากโรงพยาบาล

ไม่นานหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล เพื่อที่จะกลับบ้านเพื่อฝึกชี่กง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือที่พังซึ่งไม่ได้เปลี่ยนมาหลายปีก็ดังขึ้น เมื่อเห็นตัวเลข อู๋เป่ยก็ใจสั่น และเขาก็รีบรับอย่างรวดเร็ว: “พี่สะใภ้”

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ มีผู้หญิงคนหนึ่งร้องว่า: “เสี่ยวเป่ย รีบกลับมา พี่ชายของนายจะถูกทำร้ายร่างกายจนตายแล้ว!”

อู๋เป่ยโมโหขึ้นทันที: “พี่ตายแล้วเหรอ?”

พี่สะใภ้ร้องไห้: “เขาถูกหลิวซานทำร้ายในเมืองจนตาย ฮื่อฮื่อ...”

แม้ว่าความทรงจำจะมาจากร่างของโลกนั้น แต่น้ำตาของอู๋เป่ยก็ยังไม่สามารถหยุดไหลได้ พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตเมื่อเขาอายุได้สามขวบ เขาถูกเลี้ยงดูจากพี่ชายคนโตและพี่สะใภ้ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก พี่ชายก็เปรียบเหมือนกับพ่อของเขา แม้ว่าพี่ชายคนโตจะเข้มงวด แต่ถ้าเขามีอาหารอร่อยเขามักหยิบยื่นให้พี่ชายก่อนเสมอ แม้ว่าภายหลังจะมีหลานชายเกิดมา อาหารของอู๋เป่ยที่ได้รับก็ยังดีกว่าของหลานชาย

เพื่อไม่ให้เป็นภาระกับพี่ชายคนโตของเขามากเกินไป อู๋เป่ยจึงออกมาหาทำงานตั้งแต่เมื่อเขาอายุสิบห้าปี จากนั้นส่งเงินครึ่งหนึ่งให้ครอบครัวของเขาและส่วนอีกครึ่งเขาเก็บไว้เอง เขาป่วยหนักมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เขาไม่ได้บอกครอบครัว เพราะเขาไม่อยากให้พี่ชายและพี่สะใภ้ต้องเป็นห่วง

ในขณะเดียวกันเมื่อเขาได้ยินว่าพี่ชายคถูกทุบตีจนตาย ความโกรธในใจก็ปะทุขึ้นราวกับภูเขาไฟ เขาพยายามพูดออกมาทีละคำ: “พี่สะใภ้ ฉันจะกลับวันนี้ พี่ดูแลอวิ๋นเฉิงดีๆ!”

อวิ๋นเฉิงเป็นหลานชายของอู๋เป่ย เขาอายุน้อยกว่าอู๋เป่ยสี่ปี ตอนนี้ยังเรียนอยู่มัธยมต้น

หลังจากวางสายแล้ว เขาก็โทรหาลัวเฟยเฟย จากนั้นจึงขึ้นรถไฟเพื่อกลับบ้าน

สถานที่เกิดของอู๋เป่ยคือเทศมณฑลเล็กๆ ที่เรียกว่าเทศมณฑลฝาง ซึ่งมีประชากรไม่ถึงหนึ่งล้านคนและมีเศรษฐกิจที่ล้าหลัง ในเขตชานเมืองด้านตะวันตกของอำเภอฝาง มีเมืองหนึ่งชื่อเมืองไป๋หยาง เนื่องจากมีทางหลวงผ่านและอยู่ใกล้กับเขตเมือง จึงมีการสร้างโรงงาน มีโกดังสินค้าหลายแห่ง จากอำเภอฟางและที่อู๋เป่ยอาศัยอยู่ในปัจจุบันอยู่ห่างกันสองร้อยกว่ากิโลเมตร โดยใช้เวลานั่งรถไฟประมาณหนึ่งชั่วโมง

เวลาสิบโมงเช้าอู๋เป่ยขึ้นรถไฟไปยังเมืองฝาง เขาอยู่ในอาการงุนงง ในใจภาพของพี่ชายยังคงปรากฏอยู่ เขายังคงจำได้ว่าก่อนจะเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล พี่ชายโทรมาบอกว่าเขาได้เก็บเงินได้สามแสนกว่าหยวน และได้ยืมเงินเพิ่มเติมจากเพื่อนเพื่อซื้อบ้านสองห้องนอนให้อู๋เป่ย เพื่อวันข้างหน้าเพื่อเขาจะได้ตกแต่งภรรยา

อารมณ์ของอู๋เป่ยในโลกทั้งสองผสานเข้าด้วยกัน มีความโศกเศร้าก็อบอวลไอยู่ในอากาศ

ในที่สุด เขาก็ลงจากรถไฟแล้วนั่งแท็กซี่กลับไปที่เมืองไป๋หยาง

เมืองไป๋หยาง ตระกูลอู๋

ร่างที่เย็นเฉียบของอู๋เฉิงนอนอยู่บนถนนซีเมนต์ตรงทางเข้าโรงพยาบาลอู๋เฉิง มีบาดแผลมากมายทั้งใหญ่และเล็ก ผู้หญิงอายุยี่สิบเจ็ดปีคุกเข่าข้างร่างร้องไห้อย่างขมขื่น ชายที่เธอพึ่งพานั้นตายไปแล้ว แต่ในสายตาของเธอไม่มีความโกรธเคืองใดๆ

ในขณะเดียวกัน มีกลุ่มอัธพาลกว่าสิบคนยืนอยู่ที่ประตู ชายร่างใหญ่มีหนวดเคราสีเหลืองพูดอย่างดุดันกับผู้หญิงคนนั้น: “พี่สามของเราบอกว่าคนตายไปแล้วไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้ อู๋เฉิงรนหาที่เอง พี่แต่พี่สามก็ยังใจดีจะชดเชยให้เธอสองแสนหยวน หากรับเงินจำนวนนี้ไป เธอจะมีชีวิตที่ดีดูแลลูกได้ หากเธอไม่รับเงิน พี่สามบอกว่าเธอกับลูก อย่าคิดจะสร้างรกรากต่อไปในเมืองไป๋หยาง!”