ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1718

หญิงสาว: “ทางเลือกที่สอง ตอนนี้พวกเรากำลังเจอกับปัญหา ถ้านายเก่งเรื่องการต่อสู้ ก็ไปจัดการให้เราสิ”

อู๋เป่ย: “ต้องจัดการกับใคร?”

หญิงสาว: “คนบ้าที่หมกมุ่นอยู่กับศิลปะการต่อสู้และวิชาศิลปะการต่อสู้ก็น่าทึ่งเช่นเดียวกัน ก่อนหน้านี้เพื่อที่จะตามฆ่าเขา คนของเราสามคนเสียชีวิตและบาดเจ็บอีกสี่คน คราวนี้เราได้ตำแหน่งเขาอีกครั้งและพร้อมลงมือที่จะฆ่าเขาอีกครั้ง”

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ: “พวกคุณเอาชนะไม่ได้ เลยมาส่งฉันไปตายแทน?”

ผู้หญิง: “ฆ่าเขาแล้วข้อกล่าวหาของนายจะถูกลบล้าง หากอนาคตมีภารกิจ เรายังสามารถร่วมมือกันได้”

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถอนหายใจแล้วถามว่า “ออกเดินทางเมื่อไหร่?”

“ตอนนี้” หญิงสาวพูด “เป้าหมายอยู่ใกล้ๆนี่ นายมีเวลาเตรียมตัวยี่สิบนาที”

อู๋เป่ยหยุดพูด รถก็เริ่มขับออกไปนอกเมือง ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็ขับเข้าไปในหมู่บ้านห่างไกลแห่งหนึ่ง มีถนนเส้นเดียวในหมู่บ้าน ที่มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกของหมู่บ้านเท่านั้น ทางด้านตะวันออกของหมู่บ้านคืออ่างเก็บน้ำ ดังนั้นจึงไม่มีถนน

รถมาจอดที่ทางเข้าหมู่บ้าน หญิงสาวนั้นพูดว่า “ข้างอ่างเก็บน้ำมีบ้านอิฐแดงอยู่หลังหนึ่ง สังเกตได้ชัดเจน เป้าหมายอยู่ในบ้านอิฐแดง ไปจัดการกับเขาซะหลังจากเรื่องเสร็จ นายถึงไปได้”

อู๋เป่ยไม่รีบร้อนที่จะลงจากรถและพูดว่า “คุณช่วยแสดงรูปถ่ายของเขาให้ดูหน่อยได้ไหม ฉํนไม่อยากทำร้ายคนอื่น”

“ไม่จำเป็น เขาเป็นยอดฝีมือ นายจะรู้ได้ทันทีที่เจอ” ผู้หญิงคนนั้นปฏิเสธ “ยังไงก็ตาม ถ้านายถูกฆ่า เราจะให้เงินชดเชยก้อนหนึ่งกับครอบครับของนาย”

อู๋เป่ยพยักหน้าและเดินช้าๆ ไปเข้าไปหมู่บ้าน

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็มาถึงอ่างเก็บน้ำทางตะวันออกสุดของหมู่บ้าน แน่นอนว่ามีบ้านอิฐสีแดงอยู่จริงๆ โดยมีสุนัขพื้นเมืองผูกอยู่หน้าบ้าน กำลังอาบแดดอย่างสบายใจ

ขณะที่อู๋เป่ยเดินไปที่บ้านอิฐแดง สุนัขพื้นเมืองก็เห่าใส่เขาสองครั้งเป็นการทักทาย จากนั้นก็ไม่สนใจเขาอีก

เขาเปิดประตูเห็นชายวัยกลางคนกำลังหั่นผักอยู่ในบ้าน เขากำลังหั่นหัวไชเท้าและเนื้อแกะ ดูเหมือนว่าเขากำลังจะทำซุป

เมื่ออู๋เป่ยเข้ามา ชายคนนั้นไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เขากลับพูดว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”

อู๋เป่ยเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่มีอะไรครับ พอดีได้กลิ่นเนื้อ ให้ผมชิมสักถ้วยได้ไหม?”

ชายคนนั้นยิ้ม: “ได้ รอก่อนแล้วกัน”

อู๋เป่ยนั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างๆ เขาแล้วพูดว่า “ทำไมคนข้างนอกนั่น ถึงอยากฆ่าคุณล่ะ?”

ชายคนนั้นไม่เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “พวกเขาบอกอะไรนายบ้าง?”

อู๋เป่ย: “ผมมีคดีฆาตกรรมติดตัว คนกลุ่มนี้อ้างว่ามาจากแผนกสืบสวนพิเศษและขอให้ผมมาฆ่าคุณ พวกเขายังบอกด้วยว่าหากผมฆ่าคุณสำเร็จ คดีของผมก็จะถูกลบล้าง”

ชายผู้นั้น: “ทำไมนายไม่เชื่อพวกเขา?”

อู๋เป่ย: “ผมพอรู้จักคนที่ทำงานกับทางการ พวกเขาดูไม่เหมือน แต่ดูเหมือนนักฆ่ารุ่นเก๋าเสียมากกว่า”

ชายคนนั้นก็ใส่ผักลงในหม้อแล้วผัดสักสองสามครั้ง เติมเนื้อสัตว์และน้ำปิดฝาหม้อแล้วพูดว่า “พวกเขาเป็นพวกมืออาชีพในการช่วยผู้อื่นจัดการกับปัญหา ผู้ที่สามารถจ้างพวกเขาได้ เป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุด”

อู๋เป่ย: “คุณทำให้คนพวกนั้นขุ่นเคืองเหรอครับ?”

ชายคนนั้นพูดอย่างใจเย็น: “ฉันทำงานเป็นที่ปรึกษาทางทหารให้กับชายคนนั้นมายี่สิบห้าปีแล้ว ให้คำแนะนำและช่วยเหลือเขาทีละขั้นจนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้เขามีคนที่ฉลาดกว่าคอยช่วยเหลือ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการฉันอีกต่อไป ฉันเลยลาออกและกลับบ้าน แต่เขาแอบส่งคนพวกนั้นมาฆ่าฉันอยู่เสมอ”

อู๋เป่ย: “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เห็นต้องฆ่าคุณเลย? เพราะคุณอยู่กับเขามาหลายปีและคุณทำงานหนักโดยไม่มีได้อะไรเลย”

ชายคนนั้นพูดว่า: “ฉันรู้ความลับของเขามากเกินไป เขาจะตายอย่างสบายใจได้ยังไง?”

อู๋เป่ย: “อย่างนั้นคุณก็หนีออกจากอ่างเก็บน้ำไป แล้วผมจะช่วยถ่วงเวลาให้”

ชายคนนั้นประหลาดใจเล็กน้อย เขามองไปที่อู๋เป่ย: “นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน ทำไมนายถึงอยากช่วยฉัน?”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “ผมสนใจความลับของคนคนนั้นมากกว่า”

ชายคนนั้นหัวเราะ: “หนียังไงก็ไม่รอด ตอนเช้ามีเรือสองสามลำลอยอยู่ในอ่างเก็บน้ำ เมื่อไหร่ที่กระโดดลงน้ำ พวกเขาจะแขวนฉันด้วยใบพัดที่หัวเรือทันที”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “แปลก พวกเขาสามารถฆ่าคุณได้เอง ทำไมพวกเขาต้องให้ผมจัดการด้วย”