ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1719

ผ่านไปอีกชั่วโมงต่อมา อู๋เป่ยลืมตาขึ้นแล้วหัวเราะ: "มีพลังยุทธิ์แข็งแกร่งนี่มันรู้สึกดีจริง ๆ !"

จูกัดซิงก็สังเกตเห็นบางอย่างเช่นกัน เขากล่าวว่า: "คุณชาย ดูเหมือนว่าพลังยุทธ์ของคุณก็ดูดีขึ้นมากเลยนะครับ?"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ฉันในตอนนี้ ถึงจะได้เจอกับเซียนแห่งสวรรค์ ก็กล้าที่จะประมือกับเขา"

ดวงตาของจูกัดซิงเป็นประกาย: "หากเป็นเช่นนั้น งั้นรีบเคลื่อนไหวเพื่อกำจัดพวกกลุ่มนักฆ่านี้ทันทีเลยเถอะ"

อู๋เป่ย: "ซ่องสุมของพวกมันอยู่ที่เมืองนี้งั้นหรือ?"

จูกัดซิง: "ฉันรู้จักคนพวกนี้ดี หลังจากลงมือแล้ว พวกมันจะพักอยู่ในเมืองนั้นสักสองสามวัน ถ้าฉันเดาถูก พวกมันน่าจะอยู่ในถ้ำอย่างสบายใจไปซักระยะ"

อู๋เป่ย: "พี่จูกัด คุณเคยเจอเทพเซียนในโลกนี้ไหม?"

จูกัดซิง: "ฉันเคยเจอมาก่อนนะ ปกติแล้วเทพเซียนมักไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของมนุษย์ พวกเขาจะเข้ามาและปฏิบัติกับพวกเราเหมือนมดแมลง"

อู๋เป่ย: "สิ่งที่คุณเห็นเป็นตี้เซียนหรือเซียนแห่งสวรรค์?"

จูกัดซิง: "ฉันเจอกับตี้เซียนมาแล้วหลายท่าน แต่เจอเซียนแห่งสวรรค์เพียงท่านเดียว การปรากฏตัวของเซียนแห่งสวรรค์นั้นอยู่ไกลออกไปอีกและมองเห็นได้ไม่ชัดเจน แต่ฉันรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันน่าเกรงขามของเขา"

อู๋เป่ย: "เซียนแห่งสวรรค์นั้นแข็งแกร่งมากจริง ๆ ถึงแม้ว่าอยากจะเข้าใกล้พวกเขายังยากเลย"

หลังจากพูดคุยกันสักพัก อู๋เป่ยก็ยืมมอเตอร์ไซค์จากหมู่บ้านและขับออกจากหมู่บ้านไปกับจูกัดซิงเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมือง

รถจักรยานยนต์คันนั้นจอดอยู่ด้านหลังตึกที่พวกนั้นอยู่ จูกัดซิงกล่าวว่า "ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไร พวกมันน่าจะอยู่ในห้องบนชั้นสาม"

อู๋เป่ย: "คุณรู้จักพวกมันดีเชียวนะ"

จูกัดซิง: "ตอนแรก ฉันก็ออกคำสั่งให้พวกมันฆ่าคนไปไม่น้อยเลย"

อู๋เป่ยมองดู เคลื่อนไหวเล็กน้อย แล้วเขาก็เข้าไปตรงหน้าต่างบนชั้นสาม ทันทีที่เขาเข้ามาก็พบว่านี่คือห้องน้ำ เมื่อเปิดประตู มันก็เป็นห้องรับแขกขนาดใหญ่ ผู้หญิงก่อนห้านี้คนนั้นและลูกน้องของเธอกำลังพูดอะไรกันอยู่ในห้องนี้

เสียงฝีเท้า ทำให้พวกเขาตกใจจนหันกลับมา เมื่อเธอเห็นว่าเป็นอู๋เป่ย ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นนั่งทันที เธอะโกนว่า "คุณยังไม่ตายเหรอ?"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น: "พิษของเธอฆ่าฉันไม่ได้หรอก" ขณะที่เขาพูด เขาก็เดินตรงไปหาคนทั้งสอง

ชายสองคนหยิบปืนขึ้นมา ชี้ปากกระบอกปืนสีดำไปทางอู๋เป่ย และพูดอย่างเย็นชาว่า: "อย่าขยับ!"

อู๋เป่ยโบกมือ ปืนในมือของพวกมันบิดเบี้ยวผิดรูป พวกมันตกใจมากจนรีบโยนปืนลงบนพื้น

ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนว่าเราจะประเมินคุณต่ำไป!"

อู๋เป่ยกล่าวว่า: "ขอโทษนะ พวกแกต้องตาย" หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็โบกมือในอากาศ และมีฝ่ามือสีแดงก่ำปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง มันดิ่งไปทางทุกคนอย่างรวดเร็ว

“ปังปังปัง!”

คนพวกนั้นไม่มีเวลาได้ตอบสนองอะไร พวกมันก็ระเบิดกลายเป็นก้อนเลือด ทั่วทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยหมอกเลือด กลิ่นคาวเลือดปะทะจมูก

หลังจากสังหารคนเหล่านี้แล้ว อู๋เป่ยก็กลับมาจากถนนสายเดิม กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ จากนั้นก็สตาร์ทมอเตอร์ไซต์ขับกลับไปที่วิลล่าหยูโจว

มีแขกคนหนึ่งมาที่บ้าน ซูฮุยก็รีบนำชาผลไม้ออกมาเพื่อต้อนรับพวกเขา จูกัดซิงไม่มีความอยากอาหาร เขากล่าวว่า : "คนพวกนั้นตายแล้ว งั้นคน ๆ นั้นจะต้องสอบสวนต่อไปอย่างแน่นอน แล้วก็เป็นไปได้มกาเลยที่จะตรวจสอบมาถึงตัวคุณ"

อู๋เป่ย: "ฉันต้องเก็บตัวให้เงียบที่สุด ยิ่งเปิดเผยน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะฉะนั้นฉันจึงสนใจอดีตนายท่านของคุณมาก ตอนนี้คุณคุยกับเขาได้แล้วนะ"