ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1727

วันนี้ถังจื่อยี่ยังคงเป็นผู้เข้าร่วมการประชุมราชวงศ์ยามเช้า อู๋เป่ยแปลงกายเป็นสาวรับใช้ผู้หนึ่งและยืนอยู่ข้างเธอ เขาอยากจะรู้ว่าเสนาบดีพวกนี้จะทำให้ราชินีของเขาลำบากใจด้วยวิธีไหน

เมื่อการประชุมราชวงศ์ยามเช้าเริ่มต้นขึ้น ขุนนางและแม่ทักต่างพากันเข้ามา จากนั้นมีเสียงตะโกนดังขึ้น “เริ่มการประชุม!”

ข้าราชการในแถวแรก เสนาบดีผู้หนึ่งก้าวออกมา อู๋เป่ยรู้จักคนผู้นี้ดี คนผู้คือหนึ่งในสามเสนาบดีที่มีอำนาจมากที่สุด สกุลหวง ผู้คนเรียกเขาว่า หวงเซียง

หวงจี้เหย้าประสานมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะ พูดออกมาด้วยความเคารพ “หม่อมฉันหวงจี้เหย้ามีเรื่องมากรายงาน”

ถังจื่อยี่เป็นต้าเต้าจุน มีความสง่างามของตัวเอง เธอตอบกลับไปว่า “พูดมา”

หวงจี้เหย้ายื่นมือทั้งสองข้างออกมาพร้อมกับสาน์ส อู๋เป่ยเดินเข้าไปหยิบสาน์ส แค่เหลือบตามองจมูกของเขาก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ในสาน์สฉบับนี้เขียนไว้ว่า จักรพรรดิไม่ได้เข้าร่วมการประชุมพระราชสำนักมาสามปีแล้ว ดินแดนต่างๆ ลือกันว่าจักรพรรดิได้จากไปแล้ว ประเทศเทียนหวู่ไม่ใช่ครอบครัวเพียงครอบครัวเดียว เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยในสังคมของประเทศเทียนหวู่ หวงจี้เหย้าหวังว่าถังจื่อยี่จะสถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่ขึ้นมา และสำหรับผู้ที่จะมาเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่เขาก็ได้คัดเลือกเอาไว้แล้ว นามของคนผู้นั้นคือ หลี่ฉุนอิง และสิ่งที่น่าสนใจก็คือบรรพบุรุษของหลี่ฉุนอิงนั้นเป็นสายเดียวกับทางด้านของหลี่อวิ๋นโต้ว

อู๋เป่ยระงับความโกรธเอาไว้ เขายื่นสาน์สให้กับถังจื่อยี่

หลังจากที่ถังจื่อยี่ได้อ่านมัน เธอไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด ราวกับว่าเธอคิดอยู่แล้วว่าเสนาบดีพวกนี้จะทำเรื่องพวกนี้ออกมา เธอพูดออกมาว่า “หวงเซียง จักรพรรดิยังสบายดี เหตุใดต้องสถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่ด้วย?”

หวงจี้เหย้า “องค์ราชินี หากไม่สถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่ ประเทศของพวกเราจะต้องตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย นอกเสียจากว่าองค์ราชินีจะพิสูจน์ได้ว่าองค์จักรพรรดิยังมีชีวิตอยู่ เช่นนั้นก็ไม่มีวิธีไหนดีไปกว่าการสถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่!”

ถังจื่อยี่ปฏิเสธเรื่องการสถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่ในทันที และไม่พูดถึงเรื่องการสถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่อีก ไม่อย่างนั้นอาจจะทำให้ตกหลุมพรางของอีกฝ่าย

เธอพูดออกมาว่า “ข้าได้พูดไปหลายครั้งแล้วว่าจักรพรรดิกำลังฝึกฝนอย่างสันโดษ ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์สิ่งใดทั้งนั้น”

จู่ๆ หวงจี้เหย้าก็คุกเข่าลงพื้น พูดขึ้นมาด้วยเสียงสูง “องค์ราชินี! หากไม่สถาปนาจักรพรรดิองค์ใหม่ ประเทศจะไม่ใช่ประเทศอีกต่อไป! ตอนนี้ทหารที่อยู่ชายแดนไม่รู้ว่าตนเองควรภักดีต่อผู้ใด พวกเขาต้องการจักรพรรดิองค์ใหม่!”

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น “โอหัง! นี่เจ้ากล้าข่มขู่องค์ราชินีอย่างนั้นเหรอ?”

หวงจี้เหย้ามองมาที่อู๋เป่ย เขารู้สึกไม่คุ้นเคย เขาจึงตอบกลับไปด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม “องค์ราชินีไม่ได้พูดอะไร เจ้าที่เป็นแค่สาวใช้ผู้ต่ำต้อย กล้ามาต่อปากต่อคำกับข้า ช่างกล้าดีนักนะ! ทหาร ลากตัวนางผู้นี้ไปตัดหัว!”

หวงจี้เหย้าโหดร้ายและโอหังเป็นอย่างมาก อู๋เป่ยตอบโต้ไปเพียงแค่ประโยคเดียว เขาก็สั่งให้องครักษ์เอาชีวิตของอู๋เป่ยแล้ว

อย่างไรก็ตาม ไม่มีองครักษ์คนไหนเคลื่อนไหวแต่อย่างใด องครักษ์ทั้งแปดเป็นคนของอู๋เป่ย พวกเขาภักดีต่ออู๋เป่ยและถังจื่อยี่เป็นที่สุด

หวงจี้เหย้าเห็นว่าองครักษ์เหล่านั้นไม่เคลื่อนไหว เขายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “หากไม่ได้อยู่ในพระราชสำนัก เธอคงตายไปนานแล้ว!”

อู๋เป่ยเดินเข้าไปหาเขาพร้อมพูดว่า “หวงจี้เหย้า นายโอหังขนาดนี้ หรือว่าจะมีกองกำลังของตระกูลไหนปกครองอยู่? นายพูดความจริงออกมา”

ผู้ศักดิ์สิทธิ์มีวิชาทำให้คำพูดของตนเองเป็นจริงได้ หรือก็คือทำให้อีกฝ่ายสารภาพความจริง ไม่ต้องพูดถึงเขาที่สามารถเปิดวิหารศักดิ์สิทธิ์ได้ คำพูดเพียงหนึ่งคำของเขานั้นเต็มไปด้วยพลังควบคุมที่น่าหวาดกลัว

หวงจี้เหย้าอ้าปากสารภาพออกมาว่า “ใช่ ลูกชายของฉันกลายเป็นทูตสวรรค์ไปแล้ว ตระกูลหวงของฉันเข้าไปพึ่งพิงเผ่าเทพ ไม่อย่างนั้นฉันจะกล้าทำตัวอวดดีและไร้มารยาทกับองค์ราชินีขนาดนี้ได้ยังไง”

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น เสนาบดีทุกคนตกตะลึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ หวงจี้เหย้าถึงพูดความจริงทั้งหมดออกมา เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า? หรือว่าเขาเตรียมพร้อมที่จะหักความสัมพันธ์ไว้แล้ว?

แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็พบว่า ตอนนี้ใบหน้าของหวงจี้เหย้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทำไมเขาต้องกลัว?

ถังจื่อยี่รู้ว่านี่จะต้องเป็นฝีมือของอู๋เป่ย เธอพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “หวงจี้เหย้า นายหันไปพึ่งพาเผ่าเทพ หักหลังประเทศจักรวรรดิ ตามกฎแห่งสวรรค์และโลกแห่งการต่อสู้ นายจะต้องถูกประหารชีวิต ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลหวงของนายจะต้องถูกไต่สวน พาหวงจี้เหย้าเข้าไปในเรือนจำสวรรค์ ไต่สวนทุกอย่างออกมาจากปากเขา และต้องสืบหาข้อมูลของเสนาบดีเผ่าเทพที่เขาหันไปพึ่งพามาให้ได้!”

“ครับ!”

องครักษ์รีบนำตัวของหวงจี้เหย้าออกไปทันที เสนาบดีคนอื่นต่างมองหน้ากัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าหวงจี้เหย้าจะถูกคนอื่นควบคุมอยู่?

อู๋เป่ยถามออกมาด้วยเสียงสูง “หากมีเรื่องจะรายงานให้นำสาน์สออกมา หากไม่มีก็เลิกการประชุม”

ตอนนั้นหัวใจของเหล่าเสนาบดีเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง ไม่มีใครนำสาน์สออกไปเสนอ อู๋เป่ยจึงประกาศเลิกการประชุมราชสำนักเช้า