ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1743

ในขณะนี้ เขามีความสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร อายุดูเหมือนสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีเท่านั้น ดูยังเป็นวัยรุ่นอยู่ เมื่อไม่มีทางเลือก เพื่อที่จะหลอกลวงสวรรค์ เขาสามารถทำได้เพียงเท่านี้ เพราะมีเพียงรูปลักษณ์นี้และสถานะนี้สามารถหลอกลวงสวรรค์ได้สำเร็จ

“หาวิธี ต้องติดต่อจูอวี่เหยียนและตู้อวี้เจียว”

ตอนนี้ร่างกายอู๋เป่ยอ่อนแอมากและความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขาถูกซ่อนไว้ สภาพของเขาก็ไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไป ที่แย่กว่านั้นคือในตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะฝึกฝนได้ เพราะไม่ว่าเขาจะฝึกฝนอะไรก็ตาม สวรรค์จะสังเกตเห็น แล้วเขาจะต้องถูกกำจัดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เนื่องจากเขาไม่สามารถฝึกฝนหรือใช้วิธีการใดๆได้ อู๋เป่ยทำได้เพียงต้องหาทางไปยังเมืองจักรพรรดิหยกเท่านั้น เขามาถึงหัวมุมถนนของเมือง พอดีกับมีรถม้าคันหนึ่งผ่านไป รถม้าคันนี้งดงามมาก แถมยังมีม้าสี่ตัวลากจูง เจ้าของรถม้าจะต้องรวยหรือเป็นคนที่สูงศักดิ์พอสมควร

หลังจากดูทิศทางของรถม้าที่กำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองจักรพรรดิหยกแล้ว เขาก็พยายามหยุดรถม้าทันที คนขับม้าตกใจ รีบรัดบังเหียนให้แน่น ม้าตกใจร้องพร้อมยกกีบหน้าขึ้น

คนขับรถม้าหน้าซีดและพูดอย่างรวดเร็ว: “คุณหนู ขอประทานอภัย ด้านหน้ามคนขวางถนน”

หลังจากพูดจบ เขาก็ตะโกนใส่อู๋เป่ย: “เจ้ากำลังทำอะไร? รนหาที่ตายหรือไง?”

อู๋เป่ยยิ้ม: “พี่ชาย ขอติดรถม้าไปด้วยได้ไหม? พอดีว่าข้าต้องไปเมืองจักพรรดิหยก”

คนขับรถม้าพูดด้วยความโกรธ: “ไม่มีรถม้าให้แกหรอก ออกไป!”

วิธีการขวางรถม้าของ อู๋เป่ยทำให้คนขับรถม้าโกรธมาก และเขาก็ปฏิเสธคำขอทันที

ทันใดนั้นม่านรถก็เปิดออก มีเด็กหญิงราวอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีเหลือบมองอู๋เป่ย อู๋เป่ยที่เปลี่ยนภาพลักษณ์แล้ว ตอนนี้เขาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลา เมื่อหญิงสาวเห็นเขา หัวใจของเธอก็เต้นแรงก่อนพูดว่า “คนขับ ให้เขาขึ้นมาเถอะ”

อู๋เป่ยดีใจมาก และเขาก็ยกมือคำนับให้หญิงสาว: “ขอบคุณนะท่านหญิง” หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ปีนขึ้นไปบนรถม้า

ภายในรถม้ามีขนาดกว้างขวาง มีโต๊ะอยู่ข้างใน สามารถนั่งพิงผนังทั้งสี่ด้านได้ เด็กผู้หญิงนั่งอยู่ตรงข้ามม่านประตู และข้างๆ เธอเป็นสาวใช้ที่อายุน้อยกว่าเธอสองปี

“ท่านหญิง รบกวนด้วย” อู๋เป่ยกล่าวอีกครั้ง จากนั้นจึงนั่งบนที่นั่งทางด้านซ้ายของอีกฝ่าย

หญิงสาวแอบมองอู๋เป่ย ยิ่งเธอมองเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งดูหล่อเหลามากขึ้นเท่านั้น เธอถามว่า “ท่านมาจากไหน?”

อู๋เป่ย: “ข้ามาจากชนบท ต้องการไปที่เมืองจักรพรรดิหยกเพื่อตามหาพี่สาว”

เด็กหญิง: “พี่สาวของเจ้า อยู่ที่เมืองจักรพรรดิหยกหรือ? นางไปทำอะไร?”

อู๋เป่ย: “พี่สาวของข้าเก่งกาจมาก เธอเป็นศิษย์ของสำนักจักรพรรดิหยก”

หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: “เจ้าคุยโวหรือเปล่า? พี่สาวของเจ้าเป็นศิษย์ของสำนักจักรพรรดิหยก? แล้วทำไมเจ้าถึงยังสวมเสื้อผ้าราวกับผ้าขี้ริ้วอยู่อีก?”

อู๋เป่ยเปลี่ยนร่างเป็นร่างนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกสวรรค์ไล่ตาม และเสื้อผ้าของเขาจึงเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชาวบ้านธรรมดาๆ

เขากระแอมก่อนพูดว่า “ท่านหญิง เจ้าไม่สามารถตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกได้ ถ้าเจ้าตัดสินคนจากเสื้อผ้า ย่อมมากคนได้เพียงผิวเผิน”

หญิงสาวโค้งริมฝีปากของเธอ: “ถ้าข้ามีพี่สาวที่เป็นศิษย์ของสำนักจักรพรรดิหยก คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะนั่งรถม้า”

ความหมายก็คือเมื่ออกไปไหนมาไหน อู๋เป่ยต้องนั่งรถม้าของคนอื่น ทำให้เขาดูไม่ใช่คนรวยได้เลย ในฐานะศิษย์ของสำนักจักรพรรดิหยก ไม่อาจบอกว่าต้องรวยแค่ไหน แต่ต้องสามารถซื้อรถม้าได้อย่างแน่นอน

อู๋เป่ยถอนหายใจ: “น่าขายหน้า จริงๆ แล้วข้าไม่เคยแต่งตัวแบบนี้มาก่อน เสื้อผ้าและเงินถูกปล้นระหว่างทาง เสื้อผ้านี้ก็ได้มาจากคนอื่นที่ช่วยเหลือไว้”

หญิงสาวเชื่อในทันที เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจอู๋เป่ยและถามว่า “คุณชาย อาสามของข้า กำลังทำการค้าการขายอยู่ที่เมืองจักรพรรดิหยก ข้าจะไปที่นั่น เจ้าไปกับข้าก็ย่อมได้”

อู๋เป่ย: “ขอบคุณมาก ท่านหญิง”

หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ : “เจ้าดูดีมาก แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่ได้ฝึกฝน ในใต้หล้าของเรา หากไม่มีการฝึกฝน ก็แทบจะทำอะไรไม่ได้”

อู๋เป่ยคิดกับตัวเองว่าเกี่ยวอะไรกับนาง ที่เขาจะมีการฝึกฝนหรือไม่มี เขายิ้มแล้วพูดว่า “ท่านหญิงมีนามว่าอย่างไร?”

หญิงสาว: “ข้าชื่อชิงซวง”

อู๋เป่ย: “คุณหนูชิงซวง เจ้าถือเป็นสาวงามที่สุดที่ข้าเคยเห็นมา” ทันทีที่เขาเอ่ย ก็ราวกับกระแทกเข้าใบหน้าเธอเต็มๆ

ใบหน้าที่สวยงามของชิงซวงเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย: “เจ้าคนโกหก”