ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1744

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นและมองดูเขาด้วยสายตาที่แสดงความประหลาดใจ เขาอยู่ในโลกนี้มาครึ่งเดือนแล้ว มีอู๋เป่ยเป็นคนเดียวที่แสดงความเมตตาต่อเขา

อู๋เป่ยยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม: “มาเถอะ เถ้าแก่ นี่คือเพื่อนของข้าเอง อย่าไล่เขาเลย”

เมื่อเจ้าของร้านเห็นแขกชั้นบนพูด เขาจึงไม่พูดอะไร จึงยอมให้ชายหนุ่มขึ้นไปชั้นบน

ชิงซวงกำลังรับประทานอาหาร เธอจ้องมองอู๋เป่ยด้วยสีหน้าแปลก ๆ แล้วถามว่า “เจ้าจะชวนใครก็ได้มากินอาหารที่ข้าซื้อได้ยังไง?”

อู๋เป่ย: “ใครบอกว่าให้กินของเจ้า? เปิดโต๊ะอื่นให้เขาต่างหาก”

ในห้องส่วนตัวมีโต๊ะอยู่สองโต๊ะ และเขานั่งที่โต๊ะอีกตัว หลังจากที่ชายหนุ่มเดินเข้ามา เขาก็ยกมือคำนับไปที่อู๋เป่ยเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะพี่ชาย”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “ไม่ต้องเกรงใจ การเดินทางไม่มีใครไม่ลำบาก นั่งลงเถิด”

เขาโบกมือให้พนักงานในร้านและสั่งอาหารหนึ่งจาน

ชิงซวงถาม: “คุณชายอู๋ ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่มีเงินหรอกหรือ? เมื่อคิดเงินมาทีหลัง ข้าจะไม่ยอมจ่ายให้เจ้าเด็ดขาด”

อู๋เป่ยที่มีประสบการณ์มามาก ดังนั้นเขาจึงพกของมีค่าติดตัวไปด้วยเสมอ เขาถอดจี้หยกออกแล้วพูดว่า “จี้หยกชิ้นนี้มีราคามาก แค่อาหารมื้อเดียวยังไงก็จ่ายได้”

ชายหนุ่มเห็นว่า อู๋เป่ยนำจี้หยกของเขาเพื่อจ่ายค่าอาหารเลี้ยงเขา เขาจึงรีบพูดว่า: “พี่ชาย มีดสั้นในมือของข้าก็สามารถใช้เป็นเงินได้ ให้ข้าจัดการเองเถอะ”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง มีดของเจ้ามีต้นกำเนิดที่ไม่ธรรมดา มันน่าเสียดายที่ต้องขายมันไป”

ชายหนุ่มประหลาดใจ: “พี่ชาย ท่านรู้ได้อย่างไรว่ามีดของข้าไม่ธรรมดา?”

อู๋เป่ย: “ไม่เพียงแต่มีดเท่านั้น เจ้ายังมีความพิเศษอีกด้วย เจ้ามีนามว่าอย่างไร?”

ชายหนุ่มกล่าวว่า: “ข้าชื่อจางซิงเย่”

อู๋เป่ย: “จางซิงเย่ เจ้ารู้ไหมว่าข้ารู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นเจ้าในตอนแรก?”

จางซิงเย่ถามอย่างสงสัย: “ท่านรู้สึกอย่างไร?”

อู๋เป่ย: “เมื่อมองแวบแรก ข้าคิดว่าเจ้าเป็นพี่น้องที่หายไปของข้า เจ้าสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก!”

จางซิงเย่ตกตะลึง: “พี่น้อง ท่านหายไปหรือ?”

อู๋เป่ย: “นี่เป็นเพียงการเปรียบเทียบ ที่ดูเหมือนมิตรเก่า แต่ช่างเถอะ ข้าชื่ออู๋เป่ย”

จางซิงเย่: “พี่อู๋ ตั้งแต่มาโลกนี้ท่านเป็นคนแรกที่ปฏิบัติต่อข้าอย่างดี”

อู๋เป่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ในฐานะผู้ฝึกฝน เจ้ากำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก”

จางซิงเย่ถอนหายใจเบา ๆ : “เมื่อข้ามายังโลกนี้ ในตอนแรกพวกเขาสุภาพดีอยู่ แต่แล้วเมื่อพวกเขารู้ว่าข้าไม่สามารถฝึกฝนได้ พวกเขาจึงไม่อยากคุยกับข้า ต่อมาก็พยายามไล่ข้าออกจากอาณาเขตของพวกเขา”

อู๋เป่ย: “แปลกที่ว่าเจ้าไม่สามารถฝึกฝนได้”

จางซิงเย่ยิ้มอย่างขมขื่น: “ก็คิดว่ามันแปลกเช่นกัน เพราะในโลกของข้า อาจารย์ของข้าบอกว่าคุณสมบัติของข้ายอดเยี่ยมที่สุดในโลก”

อู๋เป่ย: “ดูเหมือนว่าเจ้ากับข้าจะมาจากที่แตกต่างกัน ข้าเองก็มีคุณสมบัติที่ดีมากที่สุดในโลกของข้า”

จางซิงเย่มองเขา: “พี่อู๋ก็เป็นเช่นเดียวกับข้า ไม่สามารถฝึกฝนได้อย่างนั้นหรือ?”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ : “ใช่ อย่างน้อยในช่วงนี้ ข้าคงฝึกซ้อมไม่ได้”