ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1747

อู๋เป่ย: "ทิ้งแผ่นดินคุนหลุนงั้นเหรอ?"

เทพเจ้าแห่งหิมะพยักหน้า: "ผู้แข็งแกร่งเหล่านี้ที่เคยประสบกับภัยพิบัติ เพราะงั้นพวกเขาจึงมีประสบการณ์และกลยุทธ์ในการจัดการกับมันแล้ว ตราบใดที่พวกเขามีความคิดที่จะฆ่ากลุ่มสิ่งมีชีวิต ภัยคุกคามจากภัยพิบัติที่มีต่อพวกเขาสามารถลดลงจนอยู่ในระดับต่ำสุดได้ สิ่งมีชีวิตบนแผ่นดินคุนหลุน ส่วนใหญ่จะถูกกำจัด ไม่เพียงแต่ในแผ่นดินคุนหลุนเท่านั้น แต่คนในมากกว่า 90% ของพื้นที่ทั้งหมดจะถูกฆ่าหรือถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ"

อู๋เป่ยตกอยู่ในความเงียบ ในที่สุดเขาก็ค้นพบข้อสงสัยบางอย่างที่เขามี

เทพเจ้าแห่งหิมะ: "ซวนเป่ย เราต้องเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ"

อู๋เป่ย: "ชิงเสวี่ย ท่านมีอะไรจะเสนอแนะไหม?"

เทพเจ้าแห่งหิมะ: "อะไรที่เอาไปได้ก็เอาไปแล้วไปจากที่นี่ซะ"

อู๋เป่ย: "แต่ถ้าฉันไม่สนใจ คนจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนเหล่านี้จะเหลือแต่กระดูก ฉันเป็นนักบุญ มันเป็นความรับผิดชอบของฉันที่จะต้องปกป้องพวกเขา!"

เทพเจ้าแห่งหิมะถอนหายใจเบา ๆ : "ฉันเข้าใจ แต่เมื่อภัยพิบัติมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ต่อให้แข็งแกร่งเหมือนคนพวกนั้น มากสุดก็ทำได้ไหลไปตามน้ำ คุณจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้"

อู๋เป่ยมีสีหน้าจริงจังพลางพูดว่า: "ฉันไม่สนว่าฉันจะเปลี่ยนมันได้มากเท่าไหร่ ยังไงฉันก็จะไป"

เทพเจ้าแห่งหิมะถอนหายใจเบา ๆ : "เอาล่ะ ในเมื่อคุณเลือกว่าจะทำ ฉันก็จะสนับสนุนคุณเต็มที่ ตอนนี้คุณต้องทำเรื่องบางเรื่องก่อน"

อู๋เป่ย: "อะไรนะ?"

เทพเจ้าแห่งหิมะ: "พัฒนาพลังยุทธ์ หากมีพลังมากพอแล้ว คุณก็จะสามารถต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงในอนาคตได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณต้องบรรลุไปสู่ขั้นโชคชะตา มีข่าวลือว่ามีเพียงผู้บำเพ็ญเพียรในระดับโชคชะตาเท่านั้นที่มีความสามารถมากพอที่จะสู้กับภัยพิบัติได้!”

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ผมอยู่ในขั้นตอนสุดท้ายของการทะลวงขั้นยึดครองสวรรค์ หลังจากที่บรรลุแล้วก็จะสามารถทะลวงขั้นโชคชะตาได้"

ขั้นของอาณาจักรเซียน หลังจากยึดครองสวรรค์แล้วก็ยังมีขั้นโชคชะตา ตั้งแต่โบราณก็มีน้อยคนนักที่จะไปถึงระดับนั้น หรือบางทีอาจจะไม่เคยมีใครถึงระดับนั้นเลย

เทพเจ้าแห่งหิมะ: "ฉันคิดว่าภัยพิบัติครั้งนี้เป็นโอกาสสำหรับคุณ ฉันเชื่อมาตลอดว่าการถึงขั้นยึดครองสวรรค์นั้นนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพราะถึงยังไงการต่อต้านวิถีแห่งสวรรค์นั้นคือการที่แข็งแกร่งกว่าวิถีแห่งสวรรค์ ต่อให้เป็นต้าเต้าจุน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำได้นี่นา?”

หัวใจของอู๋เป่ยเต้นรัว: "โอ้ คุณหมายความว่าหากมีการจัดระเบียบวิถีแห่งสวรรค์ใหม่ ฉันจะสามารถใช้ประโยชน์จากมันเพื่อยึดโต้วเทียนได้?"

เทพเจ้าแห่งหิมะส่ายหัว: "ฉันเคยเห็นวิธีที่คล้าย ๆ กันในหนังสือโบราณ ทุกครั้งที่มีภัยพิบัติครั้งใหญ่ ก็จะมีคนแข็งแกร่งขึ้นมากลุ่มนึง ฉันสงสัยว่าพวกเขาใช้โอกาสนี้ในการทะลวงขั้นยึดครองสวรรค์"

อู๋เป่ย: “ที่ท่านพูดมาก็มีเหตุผล เมื่อวิถีแห่งสวรรค์ถูกจัดขึ้นใหม่ วิถีแห่งสวรรค์ก็จะมีสิ่งที่ขาดหายและมีข้อบกพร่อง ถึงตอนนั้นฉันก็จะคว้าข้อบกพร่องพวกนั้นให้ได้ และยึดโต้วเทียนในขณะเดียวกัน!"

เทพเจ้าแห่งหิมะ: "อืม ในวิกฤติก็ยังมีโอกาสอยู่ แต่ว่าภัยพิบัติก็ยังเป็นสถานที่ที่น่ากลัวอยู่ดี วิธีแห่งสวรรค์ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ มันอาจจะส่งผลกับจิตใจของคน จากคน ที่เดิมที่สวามิภักดิ์กับคุณก็อาจจะกลายเป็นคนที่หักหลังคุณ อีกอย่างพลังของพวกเราทุกคนก็จะได้รับผลกระทบครั้งใหญ่ เรื่องพวกนี้ต้องนำมาพิจารณาพิจารณาให้ดี”

อู๋เป่ย: "ไม่เป็นไร เจออะไรก็ให้เผชิญกับมัน ชิงเสวี่ย ฉันจะสอนคัมภีร์เทพเซียนให้ท่านเดี๋ยวนี้แหละ!"

หลังจากที่เทพเจ้าแห่งหิมะเก็บตัวฝึกอู๋เป่ยก็เรียก หงส์เพลิงน้อย หลี่หยวนเซียง ฉยงฉี จักรพรรดิกิเลน จูหลงและมังกรเหลืองน้อยมา

เสี่ยวหวงหลงรับประทานยาเลือดบริสุทธิ์ทันที ตัวของเขาการเปลี่ยนแปลงอีกสองครั้ง ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาถึงระดับต้าเต้าจวิน อีกทั้งยังพัฒนาอย่างรวดเร็วอีกด้วย

ความแข็งแกร่งของฉยงฉีและจูหลงพัฒนาขึ้นเร็วที่สุด เพราะพวกเขาผูกพันกับอู๋เป่ยและเป็นสัตว์ผู้พิทักษ์ของเขา ยิ่งอู๋เป่ยแข็งแกร่งเท่าไร พวกเขาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

ความรับผิดชอบหลักของสัตว์ร้ายทั้งสี่นี้คือการปกป้องคนในครอบครัวของอู๋เป่ยดังนั้นอู๋เป่ยจึงพัฒนาพวกมันอย่างไม่สนใจต้นทุนที่เขาจะต้องเสียไป

หงส์เพลิงน้อยและหลี่หยวนเซียงแข็งแกร่งมากแล้ว แม้ว่าอู๋เป่ยจะไม่อยู่ พวกเขายังสามารถปกป้องจักรวรรดิเทียนหวู่ได้

“คุณพ่อ ทำไมพ่อถึงเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?” หงส์เพลิงน้อยถามด้วยรอยยิ้ม

อู๋เป่ย: "ตอนนี้พ่อกำลังเจอกับปัญหา ไม่สามารถให้คนอื่นเห็นใบหน้าที่แท้จริงของพ่อได้ เห็นเพลิงน้อยพ่อจะแต่งตั้งให้ลูกเป็น ‘องค์หญิงหงส์เพลิงน้อย’ หากฮอเฮาเกิดอะไรขึ้น ลูกก็จะสามารถออกโรงช่วยได้ทันที "

หงส์เพลิงน้อย: “คุณพ่อไม่ต้องห่วง ลูกพร้อมที่จะทำตามที่พ่อบอก"

“สี๋เป่า” อู๋เป่ยพูดกับหลี่หยวนเซียงอีกครั้ง “ จากนี้ไปนายจะเป็นราชา ถ้าหากที่วังมีปัญหาอะไร นายก็จะสามารถเรียกทหารออกไปช่วยได้ตลอดเวลา ถ้าหากมีคนก่อกบฏ ก็ใจอ่อนจัดการฆ่ามันทันที!”

หลี่หยวนเซียง: "พ่อ ใครที่กล้ามารังแกพวกเรา ผมจะฆ่ามัน!"

อู๋เป่ยพอใจมาก: "ตอนนี้ลูก ๆ โตกันแล้ว น้องชายและน้องสาวต่างก็ต้องการให้พวกลูกดูแล ต่อจากนี้จะทำเป็นเล่นไม่ได้ ต้องตั้งใจฝึกให้ดี"