ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1774

นักพรตเซียนตะคอก: "คุณควรปล่อยพวกเราไปดีกว่านะ สำนักซวนเจินไม่ใช่สิ่งที่ประเทศเล็ก ๆ อย่างคุณจะทำให้ขุ่นเคืองได้!"

อู๋เป่ยเตะแขนของเขาออกแล้วกล่าวว่า "ฉันถามคุณว่าทำไมคุณถึงโจมตีเทียนหวู่กั๋ว"

นักพรตเซียนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและกล่าวว่า: "คุณยึดครองถ้ำปีศาจได้แล้ว และผู้เฒ่าออกคำสั่งให้เรานำถ้ำปีศาจกลับคืนมา"

อู๋เป่ย: "คุณจะเอาถ้ำปีศาจไปทำอะไร แล้วคุณจะจัดการยังไงกับสัตว์ปีศาจในถ้ำปีศาจ!"

นักพรตเซียนกล่าวว่า: "สำนักมีวิธีการลับในการฝึกฝนสัตว์ปีศาจ ถ้ำปีศาจนี้เป็นทรัพยากรอันไม่สิ้นสุดสำหรับพวกเรา!"

อู๋เป่ยจ้องมองเขา: "ที่ถ้ำปีศาจถูกเปิดก่อนหน้านี้ สำนักซวนเจินของคุณเป็นคนทำหรือเปล่า?"

นักพรตเซียนกล่าวว่า “ฉันไม่รู้”

อู๋เป่ยวิเคราะห์ หากเป็นเรื่องจริงที่สำนักซวนเจินจงใจเปิดถ้ำปีศาจ มันจะเป็นปัญหาร้ายแรงสำหรับเทียนหวู่กั๋ว

เขาปล่อยคนอื่น ๆ ไปอย่างต่อเนื่อง เมื่อถึงตาคนตรงหน้า เขาใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งทุบเขาจนสลบ จากนั้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนร่างเป็นรูปลักษณ์ของคนนั้น และไล่ตามคนอื่น ๆ ไป .

เขาตามทันคนที่จมูกช้ำและหน้าบวม เขามองมาแล้วกล่าวว่า "พี่ลู่ พี่คิดว่าทำไมเขาถึงปล่อยพวกเรามางั้นหรือ?"

อู๋เป่ย: "อาจเป็นเพราะว่ากลัวการแก้แค้นจากสำนักซวนเจินของเรา"

ศิษย์น้องคนนั้นกล่าวว่า: "เมื่อกี้มันทำให้ฉันกลัวจริง ๆ ถ้าเขาฆ่าพวกเราจริง ๆ ไม่ว่าอาจารย์จะล้างแค้นให้พวกเราไหม พวกเราก็จะตายกันอยู่ดี"

อู๋เป่ย: "กลับไปรักษาตัวก่อนเถอะ"

ศิษย์น้องถอนหายใจ: "ฉันสงสัยว่าผู้อาวุโสหยางจะลงโทษพวกเราหรือเปล่า เพราะยังทำภารกิจที่เขาให้ไม่สำเร็จเลย"

อู๋เป่ย: "งั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว คู่ต่อสู้แข็งแกร่งมากจนไม่สามารถเอาชนะเขาได้"

กลุ่มคนค่อย ๆ รวมตัวกัน และบางคนก็เหาะไปยังเทือกเขาโดยแบกคนที่หมดสติไว้บนหลัง หลังจากเหาะไปได้สักพัก ก็ตกลงไปที่ลานในหุบเขา

ทุกคนกำลังรออยู่ที่ลานบ้าน ในเวลานี้ ศิษย์หญิงคนหนึ่งจ้องมองพวกเขาอย่างเฉยเมยและถามว่า: "อาการบาดเจ็บเช่นนี้ ดูเหมือนว่าภารกิจจะล้มเหลวใช่ไหม?"

ทุกคนก้มศีรษะอย่างสงบเงียบ ศิษย์หญิงกล่าวว่า “ผู้อาวุโสจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้ เตรียมพร้อมที่จะถูกลงโทษเอาไว้เลย”

ทุกคนถอนหายใจ บางคนบ่น บางคนเศร้า และบางคนก็เงียบไป

หลังจากผ่านไปเจ็ดหรือแปดนาที นักพรตเซียนวัยกลางคนก็เดินเข้าไปในลาน เขาหยิ่งทนงมาก และตามมาด้วยผู้ติดตามเจ็ดหรือแปดคน บ้างถือดาบ บ้างถือเปียโน บ้างถือพัด ฯลฯ

เขาเหลือบมองอู๋เป่ยและคนอื่น ๆ แล้วถามว่า “ล้มเหลวงั้นเหรอ?”

ศิษย์คนหนึ่งกล่าวว่า "ผู้อาวุโสหยาง พวกเรากำลังจะเอาชนะกองทัพชายแดน แต่จู่ ๆ ก็มีปรมาจารย์ปรากฏตัวขึ้น และมีลมกระโชกแรงพัดพาพวกเราออกไป เมื่อเราตื่น เราก็ถูกมัดเอาไว้แล้วครับ"

ผู้อาวุโสหยางหัวเราะเยาะ: "ลมกระโชกแรงพัดพวกเจ้า? เจ้าเป็นแค่กระดาษแผ่นหนึ่งรึไง? อีกอย่าง ตั้งแต่ที่จับพวกเจ้าไป ทำไมถึงได้ปล่อยมาล่ะ? บอกข้ามาสิ พวกเจ้าเปิดเผยความลับของสำนักเราให้เขาฟังไปแล้วใช่หรือไม่?"

ทุกคนปฏิเสธ และอู๋เป่ยกล่าวว่า: "ผู้อาวุโสหยาง ผมคิดว่าคนที่ลงมืออาจเป็นคนสำคัญในประเทศเทียนหวู่ครับ"

ผู้เฒ่าหยางเมินเฉยต่อเขาและกล่าวว่า: "ถ้าพวกเจ้ายังทำภารกิจไม่เสร็จ ทั้งหมดไปที่วิหารลงทัณฑ์ รับแส้เซียนคนละร้อยที"

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าพวกเขากำลังจะถูกเฆี่ยนร้อยที สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และบางคนก็หมดสติไปด้วยความตกใจ อู๋เป่ยรู้ดีว่าแส้เซียนอาจไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนได้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่กลัวขนาดนี้