ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1775

เขาเดินตามโซ่และลงไปในหลุมนับหมื่นเมตรก่อนที่จะเข้าสู่ชั้นหมอกสีเทาที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความโกลาหล หากนักพรตธรรมดา ๆ มาที่นี่ ปราณของเขาก็จะวุ่นวายไปทันที และการบำเพ็ญที่ผ่านมาก็จะสูญสิ้นไปโดยสิ้นเชิง แต่อู๋เป่ยได้ขัดเกลาพลังแห่งความโกลาหลแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกอะไรเลย

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ก็ผ่านหมอกสีเทาและเข้าสู่ชั้นหมอกสีม่วงดำ หมอกสีม่วงดำนี้เต็มไปด้วยพลังแห่งเทียนเต้าจริง ๆ และพลังแห่งเทียนเต้านี้ก็ขังเขาไว้ทันที ไม่เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะเริ่มการโจมตี เขาได้ใช้วิถีโต้วเทียนแล้ว และพลังแห่งเทียนเต้าก็สูญเสียเป้าหมายไปในทันที

ในที่สุด เขาก็เข้าสู่หมอกสีน้ำเงินทองจาง ๆ และยิ่งลงลึกไปอีก หมอกทองสีน้ำเงินก็หนาขึ้นเท่านั้น มีพลังลึกลับก่อตัวเป็นแนวกั้นในหมอกนี้ ค่ายกลนี้แปลกมาก สิ่งมีชีวิตภายนอกเข้าได้ แต่ สิ่งมีชีวิตภายในออกมาไม่ได้

ทันทีที่เขาเข้าไป อู๋เป่ยรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเขาอาจจะติดอยู่ที่นี่

เขาไม่ตื่นตระหนก เขาลืมตาเพื่อสังเกตสภาพแวดล้อมของเขา และในไม่ช้าก็เห็นว่าโซ่ทั้งสิบแปดเชื่อมโยงกัน มียักษ์ตัวหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น มีความสูงไม่ต่ำกว่าสามพันเมตร โซ่มีตะขอที่ปลายซึ่งเจาะเข้าไปในไหล่ แขนขา คอ เบ้าตา เพื่อล็อคเขาไว้อย่างแน่นหนา

เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของยักษ์ ร่างของอู๋เป่ยก็แปลงร่างเป็นความสูงมากกว่าสามพันเมตร ยืนตรงข้ามและมองดูเขา

ยักษ์ที่เดิมทีหลับตาอยู่ ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเป็นสีทอง และปากของเขาก็ถูกปิด เขาจึงพูดไม่ได้

อู๋เป่ยยื่นมือออกไปตัดด้ายออก “เจ้าเป็นใคร?”

“ฉันผ่านมา เห็นคุณถูกขังอยู่ที่นี่ ก็เลยแวะเข้ามาดู” เขามองดูยักษ์และตระหนักว่าเขาไม่ใช่แค่มนุษย์ เขามีกลิ่นอายเฉพาะตัวในตัวอยู่

ยักษ์: "เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ หมายความว่าเจ้าแข็งแกร่งมาก สามารถช่วยข้าออกไปจากที่นี่ได้สิ"

อู๋เป่ย: "ถ้าอย่างนั้นเรามาดูกันหน่อย คุณเป็นใคร ฉันได้ยินคนข้างนอกพูดว่าคุณเป็นเซียนชั่วร้าย?"

ยักษ์หัวเราะเยาะ: "เซียนชั่วร้าย? เพียงเพราะว่าข้าดีกว่าพวกเขา พวกเขาจึงบอกว่าฉันเป็นเซียนชั่วร้าย ฉันไม่อยากจะอธิบายอะไร"

อู๋เป่ย: "จะให้เรียกว่าอะไร?"

ยักษ์: "ข้าชื่อว่าเจิ้นเหลย มีโอกาสได้รับเมล็ดพันธุ์เซียนและเมล็ดพันธุ์พุทธ ดังนั้นข้าจึงรวมการฝึกทั้งสองเข้าด้วยกันจนกลายเป็นทั้งเซียนและพระพุทธเจ้า"

อู๋เป่ย: “มันเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งพุทธศาสนาหรือเปล่า? พุทธศาสนาในโลกทุกวันนี้เกี่ยวข้องกับคุณหรือเปล่า?”

เจิ้นเหลย: "ข้าเป็นผู้สร้างพุทธศาสนาในโลกนี้"

อู๋เป่ยประหลาดใจ: “ท่านคือพระพุทธเจ้างั้นหรือ?”

เจิ้นเหลย: "พระพุทธเจ้าเป็นเพียงอีกร่างหนึ่งของข้าเท่านั้น ตอนนี้ข้าเป็นเพียงเซียน"

อู๋เป่ย: “ถ้าอย่างงั้น ตอนนี้พระพุทธเจ้าไม่เกี่ยวอะไรกับท่านแล้ว”

เจิ้นเหลย: "ในตอนนั้น ข้าฆ่าตัวตนในชาตินี้ไปแล้ว ความสำเร็จของเขายังสูงกว่าของข้าอย่างคาดไม่ถึง"

อู๋เป่ย: "ทำไมคุณไม่ขอให้เขาช่วยเหลือคุณล่ะ?"

เจิ้นเหลย: "เขามาไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเราจะต้องกลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง"

อู๋เป่ยมองดูเขา: "ตอนนี้คุณคงพัฒนาเป็นเซียนแล้วใช่ไหม?"

เจิ้นเหลย: "ถูกต้อง ตอนนี้ข้าอยู่ในเผ่าเซียนที่พัฒนาและแข็งแกร่งขึ้นแล้ว"

“คุณแข็งแกร่งมาก ใครที่สามารถต่อกรกับคุณได้งั้นหรือ?”

เจิ้นเหลย: "ชายผู้แข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้ ความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งมาก จนข้าไม่สามารถต่อสู้กับเขาได้"

อู๋เป่ยเริ่มสนใจ: "ใคร?"

เจิ้นเหลย: "ข้าไม่รู้ ข้าไม่เห็นหน้าเขาชัด ๆ ด้วยซ้ำตอนที่เขาลงมือ"

อู๋เป่ยประหลาดใจและพึมพำ: "เป็นคนที่อยู่เหนือเต้าจวินหรือเปล่า?"

เจิ้นเหลย: "เจ้าช่วยข้าออกไปจากที่นี่ได้ไหม?"

อู๋เป่ยส่ายหัว: "ฉันไม่สามารถช่วยคุณตอนนี้ได้ โซ่ทั้งสิบแปดที่ปราบปรามคุณมีขอบเขตที่ทรงพลังมาก"