ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1784

เขาลอยตัวขึ้นไปในอากาศ ไม่นานนักก็ได้พบเข้ากับหนึ่งในหอคอยเก็บยา จึงยื่นมือขนาดใหญ่กดลงไปด้านล่าง รอยฝ่ามือปรากฏบนยอดหอคอย เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว หอคอยทั้งหลังพังทลายลง บรรดากลุ่มผู้บำเพ็ญรีบหนีกรูออกมาด้านนอก และต่างมองขึ้นไปในอากาศด้วยความตกตะลึง

“ใครกล้าทำร้ายร้านยาว่านกู่ตานของข้า?” เสียงตะโกนด้วยความโกรธดังขึ้น และผู้บำเพ็ญตนท่านหนึ่งก็ได้ก้าวเดินกลางอากาศมาจากที่ไกล ๆ แค่เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอู๋เป่ย

ผู้บำเพ็ญท่านนี้สวมเสื้อคลุมสีม่วง ผมขาว ใบหน้ายังหนุ่มแน่น จ้องมองไปที่อู๋เป่ยอย่างเย็นชา “เจ้าหนู ใครให้ความกล้ากับเจ้า?”

อู๋เป่ยจึงตอบไปว่า “พวกเจ้าทำลายประตูร้านยาของข้า ข้าก็จะทำลายหอคอยของพวกเจ้าให้ราบ!”

“รนหาที่ตายนักนะ!” ผู้บำเพ็ญยกนิ้วชี้ข้างขวาออกมา ชี้ไปที่หว่างคิ้วของอู๋เป่ย แล้วสายฟ้าพุ่งตรงเข้าใส่ ซึ่งเป็นวิชาสายฟ้าประเภทหนึ่ง

ยังไงก็ตาม สายฟ้าที่เพิ่งจะเข้าใกล้อู๋เป่ยก็หายวับไปทันที อู๋เป่ยยิ้มเยาะ ดีดนิ้ว ก็มีเสียงสายฟ้าดังก้องกลางอากาศ เหลยเตี้ยนสีม่วงสายหนึ่งพุ่งเข้าตีผู้บำเพ็ญในเสื้อคลุมสีม่วง

ร่างกายของเขาสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด กรีดร้องอย่างทุกข์ทรมาน และร่วงลงมาจากกลางอากาศ ทันทีที่ผู้คนรอบข้างเข้ามาตรวจสอบ ก็พบว่าแท่นบูชาจิตวิญญาณของเขาถูกเหลยเตี้ยนทำลาย และพลังยุทธ์ทั้งหมดสูญสลายเรียบร้อยแล้ว!

“อะไรนะ! แค่กระบวนท่าเดียวก็ทำลายผู้บำเพ็ญระดับสูงได้ เจ้าคนนี้มันเป็นใครกันแน่?” ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง มองไปที่อู๋เป่ยด้วยความหวาดกลัว

อู๋เป่ยไม่สนใจ เดินไปยังหอคอยเก็บยาหลังที่สอง และใช้หมัด ๆ เดียวทำลายหอคอยนั้นอย่างราบคาบ เช่นนั้น เขาได้ทำลายร้านยาว่านกู่ตานทั้งหมดให้กลายเป็นซากปรักหักพังในเวลาอันสั้น!

เมื่อทำลายร้านยาว่านกู่ตานจนราบ อู๋เป่ยก็กลับไปปรุงยาตามเดิม เนื่องจากยาที่สั่งทำวันนี้ เขาต้องปรุงให้เสร็จ

การที่ร้านยาว่านกู่ตานถูกทำลายล้างทำให้เมืองจื่อซิงสั่นสะเทือน ทุกคนรู้ว่าเมืองจื่อซิงจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน สำนักหลิงซีตานคงจะไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่ ไม่นานนักคนของพวกเขาคงจะมาถึง

ซึ่งมันก็เป็นจริงตามที่คาด อู๋เป่ยยังไม่ทันปรุงยาเสร็จ ก็ปรากฏร่างหนึ่งพุ่งมาจากท้องฟ้าตรงมายังร้านของเขา พร้อมถ้วยทองคำใบใหญ่ที่ท่าทางเหมือนหมายจะครอบเขาและร้านของเขาไว้ทั้งหมด

เขายิ้มเยาะไปที หมัดทำลายล้างที่อัดแน่นไปด้วยพลังมหาศาลต่อยถ้วยทองคำแตกเป็นเสี่ยง เสียงระเบิดดังกึกก้อง ผู้บำเพ็ญระดับสูงรอบข้างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น “เป็นไปไม่ได้! ถ้วยห้าภพเป็นอาวุธเวทมนตร์ที่เต้าจวินปรุงขึ้น ทำไมถึงถูกทำลายได้ในหมัดเดียวกัน?”

อีกคนหนึ่งกล่าวว่า “พลังของเขาแข็งแกร่งเกินไป พวกเราต้องรีบถอย!”

แต่ก็สายไปแล้ว อู๋เป่ยปรากฏตัวขึ้นข้างตัวเขาและกระชากผมของเขาไว้ด้วยมือเดียวทันที พลังที่มหาศาลทำให้เขาหายใจไม่ออกร้องขอชีวิต “เจ้าโปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

อู๋เป่ยถาม “เจ้าเป็นคนของสำนักหลิงซีตานใช่ไหม?”

ชายคนนั้นรีบตอบไปในทันที “ใช่ ใช่ ข้าเป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งของสำนักหลิงซีตาน”

อู๋เป่ย “สำนักหลิงซีตานของพวกเจ้าช่างหยิ่งยโสนัก กล้าทำลายประตูร้านของข้า บอกมา พวกเจ้าจะชดใช้ยังไง?”

ชายคนนั้นอึ้งไปครู่หนึ่ง “ชดใช้ประตู?”

อู๋เป่ย “ถูกต้อง ประตูนั้นเป็นสมบัติที่สืบทอดกันมาถึง 36 รุ่น ข้าผูกพันกับมันมาก ถ้าพวกเจ้าไม่ชดใช้ ข้าจะบุกไปยังสำนักหลิงซีตานและทำลายให้มันราบ!”

ชายคนนั้นเหงื่อไหลเต็มหน้า รีบตอบว่า “เราจะชดใช้แน่นอน!”

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกไปว่า “งั้นชดใช้มาเป็นเงินพันล้านเต้า”

กลุ่มคนเหล่านั้นต่างเบิกตาโต ประตูบานหนึ่งต้องใช้เงินถึงพันล้านเต้า? นี่เป็นการกรรโชกแล้ว!

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ “อะไร ไม่อยากชดใช้งั้นหรือ?”

เมื่อรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าของเขา ทุกคนก็รีบพยักหน้า “ชดใช้ เราจะชดใช้ให้พันล้านเต้า ไม่ขาดแม้แต่นิดเดียว!”

อู๋เป่ย “ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าไม่ได้พกเงินมามากขนาดนั้น งั้นไปกันเถอะ ข้าจะไปดูสำนักหลิงซีตานกับพวกเจ้า”

กลุ่มคนนั้นต่างรู้สึกกลัวจนใจเต้นแรง พวกเขารู้สึกว่าพลังของอู๋เป่ยอาจจะเป็นถึงระดับสูงสุดของเต๋าจวิ้น ซึ่งแม้แต่สำนักหลิงซีตานก็ไม่กล้าแหย่

เมื่ออู๋เป่ยต้องการจะไป พวกเขาก็ไม่กล้าขัดขวาง จึงพาไปยังสำนักหลิงซีตาน ระหว่างที่บินไปเพียงครู่หนึ่ง อู๋เป่ยก็เห็นอาคารขนาดใหญ่เรียงรายกันมากมาย และมีทุ่งยาขนาดกว้าง ที่แม้อยู่ในอากาศเขาก็ได้กลิ่นหอมของยาลอยมา