ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1787

หลิวจือโหมวกล่าว "หม้อหยก นั่นคือสมบัติที่เต้าจวินทิ้งไว้"

“ยาอายุวัฒนะเหล่านี้มีประโยชน์ ใช้เปลืองไม่ได้”

หลิวจือโหมวกล่าว "ข้าจะไปเอาหม้อหยกให้"

อู๋เป่ยโบกมือ "ไม่ต้องรีบ ข้าจะทดสอบก่อนแล้วจะให้เจ้าใช้"

“ขอรับ” หลิวจี้โหมวพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาเดินเข้าไปในตำหนักใหญ่ และหลิวจือโหมวก็พูดขึ้นว่า "ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ ท่านจะทำการทดสอบสำนักแปรธาตุหกดาวหรือไม่"

อู๋เป่ยคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ทดสอบราชานักปรุงยาแปดดาวก่อน"

ดวงตาของหลิวจือโหมวสว่างขึ้น "ได้ขอรับ ! "

ถัดจากนั้น คู่มือยาก็ปรากฏขึ้น โดยมียาแปดชนิดอยู่บนนั้น ซึ่งแต่ละชนิดนั้นยากมากที่จะปรุงแต่ง และยิ่งถอยกลับก็ยิ่งยากขึ้น

หลิวจือโหมวกล่าว "ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ ตราบใดที่ท่านสามารถปรับแต่งยาอายุวัฒนะทั้งห้านี้ได้ ท่านก็สามารถกลายเป็นราชานักปรุงยาแปดดาวได้"

อู๋เป่ยกล่าว "เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย"

หลิวจือโหมวกล่าว "เชิญขอรับ !"

หลิวจือโหมวเดินเข้าไปในประตูข้าง ๆ และนำวัสดุยาที่จำเป็นในการสกัดยาอายุวัฒนะชนิดแรกออกมาแล้วมอบให้อู๋เป่ย ในเวลาเดียวกัน อู๋เป่ยยังสามารถเลือกเตาปรุงยาจากสิบเตาในที่นี้ได้

ในไม่ช้า การสกัดยาอายุวัฒนะก็เริ่มต้นขึ้น ยาอายุวัฒนะชนิดแรกนั้นไม่ใช่เรื่องยาก หลังจากเปิดเตาหลอมแล้ว มันก็กลายเป็นยาอายุวัฒนะในตำนาน !

หลิวจือโหมวรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เขากล่าวขึ้น "ยาอายุวัฒนะในตำนาน ! ข้าไม่เคยได้ยินใครกลั่นกรองยาอายุวัฒนะนี้มานานแล้ว ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่น่าทึ่งจริง ๆ ! "

อู๋เป่ยปรุงยาในหม้อที่สอง หากปรุงยาในหมอที่สองไม่สำเร็จ เขาจะไม่มีคุณสมบัติที่จะปรุงยาหม้อที่สองได้

เตาหลอมที่สองยังคงเป็นยาอายุวัฒนะในตำนาน โจวซวนกู่ ประหลาดใจและอิจฉา เขาจึงตัดสินใจจะดึงอู๋เป่ยเข้าสำนักหลิงซีตาน !

อู๋เป่ยใช้เวลาหนึ่งวันในการปรับแต่งยาอายุวัฒนะทั้งแปดประเภทให้สำเร็จ โดยสี่ประเภทถึงระดับตำนานและสี่ประเภทถึงระดับจักรพรรดิ

หลังจากสกัดยาอายุวัฒนะแล้วหลิวจือโหมวก็ยิ้มและกล่าวว่า "ราชานักปรุงยาหลี่ ท่านมีคุณสมบัติตรงตามข้อกำหนดของราชานักปรุงยาระดับหนึ่ง แล้ว ซึ่งเป็นระดับสูงสุดในบรรดาราชานักปรุงยา ! "

อู๋เป่ยถามขึ้น "โดยทั่วไปแล้วปรมาจารย์ปรุงยาพิเศษเหล่านั้น มักจะใช้ชื่อหรือตำแหน่งอะไรบ้าง"

“พวกเขาล้วนแตกต่างกัน” โจวซวงกู่กล่าว “บางคนใช้นามสกุล บางคนใช้ชื่อ บางคนใช้ชื่อสำนัก และบางคนใช้ชื่อของคนในตระกูล”

อู๋เป่ยพยักหน้า "ข้าจะรักษาปรมาจารย์ปรุงยาหลิวก่อน"

หลิวจือโหมวกล่าว "ขอบคุณปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ บ้านของข้าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ข้าอยากจะเชิญปรมาจารย์ปรุงยาหลี่มาที่บ้านของข้า ! "

อู๋เป่ยกล่าวอำลาโจวซวนกู่ และตรงไปที่บ้านของหลิวจือโหมว บ้านของหลิวจือโหมวตั้งอยู่ในเมืองขนาดกลางในภาคกลางที่เรียกว่าเมืองฟ่าน

หลิวจือโหมวเป็นปรมาจารย์นักเล่นแร่แปรธาตุห้าดาวในตอนนั้น แม้ว่าระดับเขาจะลดลงแล้ว แต่ตระกูลของเขายังคงมีรากฐานที่แข็งแกร่ง พวกเขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่โตและประกอบไปด้วยบ่าวไพร่จำนวนมาก

เมื่อเขามาถึงห้องนั่งเล่นและนั่งลง หลิวจือโหมวก็พูดขึ้น "บ้านข้าเรียบง่าย ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่อย่าถือสาหาความเลย"

อู๋เป่ยกล่าว "ตอนนั้นเจ้าเป็นปรมาจารย์ปรุงยาห้าดาว ใครจะกล้าว่าเจ้าได้"

หลิวจือโหมวถอนหายใจเบา ๆ "ตั้งแต่ข้าได้รับบาดเจ็บ ข้าเกือบจะกลายเป็นคนพิการแล้ว ภรรยาของข้าก็ทิ้งข้าไปและลูกของข้าก็เปลี่ยนนามสกุลและจำพ่อของเขาว่าเป็นคนแปลกหน้า"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว "ใครคือภรรยาเก่าของปรมาจารย์ปรุงยาหลิว"

หลิวจือโหมวกล่าว "ลูกสาวของเจ้าแห่งเมืองฟ่าน ตอนที่ข้ายังเป็นปรมาจารย์ปรุงยาห้าดาว พวกเขาเคารพข้า แต่เมื่อข้าไม่ได้เป็นปรมาจารย์ปรุงยาห้าดาวแล้วนั้น พวกเขาก็ทิ้งขว้างข้าเหมือนรองเท้าที่ชำรุด ! "

อู๋เป่ยรู้สึกได้ว่าหลิวจือโหมว รู้สึกเสียใจ เขายิ้มและพูดว่า "นั่นคือเรื่องในอดีต ในไม่ช้าท่านจะสามารถฟื้นสถานะของท่านในฐานะปรมาจารย์ปรุงยาห้าดาวได้ และมันจะดีกว่าเมื่อก่อนมาก"

หลิวจือโหมวยืนขึ้นและโค้งคำนับอู๋เป่ย "ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ ขอบคุณมาก ! ข้าจะจำบุญคุณครั้งนี้ไปจนวันตาย ! "