ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1789

อู๋เป่ยและคนอื่น ๆ กำลังหารือถึงวิธีการเปิดธุรกิจและกลยุทธ์ทางธุรกิจ แต่แล้วจู่ ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็รีบเข้ามา และชายอ้วนหน้าดำก็ถามขึ้นอย่างเย็นชา "พวกเจ้าเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในร้านของข้า"

อู๋เป่ยใจสั่น เขาถามขึ้นว่า "เจ้าหมายถึง นี่คือร้านของเจ้าหรือ"

ชายอ้วนหน้าดำหัวเราะเยาะ "พูดอะไรไม่เข้าท่า แน่นอนมันเป็นของข้า นี่คือโฉนดบ้าน ! " ขณะที่เขาพูดเขาก็หยิบกระดาษทองคำแผ่นหนึ่งออกมา

อู๋เป่ยสแกนดูและพบว่าเป็นโฉนดบ้านจริง ๆ เขารู้ทันทีว่าเขาโดนหลอกแล้ว !

จือโหย่วก็เข้าใจในทันที เขาพูดขึ้น "คุณชาย ข้าเกรงว่าพวกเราจะถูกหลอกซะแล้ว ! "

อู๋เป่ยยิ้ม "ฮึฮึ" แล้วก็พูดขึ้นว่า "ก่อนหน้านี้ ข้าเซ็นสัญญากับอีกฝ่ายแล้วเขาก็มีโฉนดบ้านเช่นกัน ทีนี้เจ้าก็ก็มีโฉนดบ้านด้วย สรุปใครเป็นเจ้าของบ้านกันแน่ เพวกเจ้าร่วมมือกันหลอกข้าหรือ”

หลิวจือโหมวล่าว "ข้าได้ยินมาว่ามีคนในเมืองหลวงจักรพรรดิใช้วิธีนี้เพื่อหลอกลวงผู้อื่น คนก่อนหน้านี้จะต้องเป็นพวกเดียวกับเขาแน่นอน มีตราประทับเฉพาะในโฉนดทรัพย์สินในเมืองหลวงจักรพรรดิ ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะปลอมแปลง”

ชายอ้วนหน้าเข้มทำหน้าเข้มขึ้น “ข้าเป็นคนโกหกงั้นหรือ มีหลักฐานไหม ออกไปจากร้านข้าเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นข้าจะแจ้งตำรวจ ถ้าตำรวจมา เจ้าก็จะต้องเข้าคุกกันหมด ! "

อู๋เป่ยหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" "ข้าไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ในเมืองจักรพรรดิ น่าสนใจเสียจริง ! "

ชายอ้วนหน้าดำจับท้องของเขาแล้วเยาะเย้ย "หยุดพูดไร้สาระ ไสหัวไปซะ ! "

"คุกเข่าลง ! "

อู๋เป่ยออกคำสั่ง และชายอ้วนที่มีหน้าดำก็คุกเข่าลง 'พลั่ก' ผู้ติดตามของเขาก็คุกเข่าลงทีละคน ทุกคนตะลึง

อู๋เป่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คนที่ฉ้อโกงค่าเช่าของข้าก่อนหน้านี้ร่วมมือกับเจ้าหรือ"

ชายร่างอ้วนพยักหน้า "ใช่ เราพวกเดียวกัน"

อู๋เป่ยถามขึ้น "มีกี่ร้านที่เป็นชื่อของเจ้า"

ชายอ้วนหน้าเข้มตอบอย่างเชื่อฟัง "หกห้อง"

อู๋เป่ยถามอีกครั้ง "ทั้งหมแขวนอยู่กลางอากาศหรือเปล่า"

“ใช่ขอรับ” ชายอ้วนหน้าดำตอบ

อู๋เป่ยกล่าว "เจ้าขายทั้งหกร้านให้ได้ข้าในราคารวมเจ็ดพันห้าร้อยล้าน ข้าจ่ายเงินจำนวนนี้ให้เจ้าแล้ว"

ชายอ้วนควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ เขาจึงยอมส่งมอบโฉนดบ้านให้อู๋เป่ยอย่างเชื่อฟัง เพื่อทำข้อตกลงและขายร้านทั้งหกให้กับเขา

หลังจากลงนามแล้ว อู๋เป่ยก็พยักหน้าและพูดว่า "พวกเจ้าไปหาสถานที่ที่ไม่มีคน แล้วจัดการตัวเองซะ ! "

คนกลุ่มนี้ดูผวา พวกเขาอยากจะพูดแต่ก็ทำไม่ได้ พวกเขายืนขึ้นทีละคน จากนั้นหันหลังกลับและเดินออกไป พวกเขามาถึงริมทะเลสาบป่าและจบชีวิตตามลำดับ ก่อนตายพวกเขาขัดขืนอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายได้อย่างสมบูรณ์ ราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นมาควบคุมพวกเขาอยู่

หลิวจือโหมวกล่าว "มีคนที่มีอำนาจอยู่เบื้องหลังคนกลุ่มนี้ ข้าเกรงว่าเรื่องนี้จะยังไม่จบ"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ยังไม่จบก็ยิ่งดี ยิ่งมีคนออกมาเกี่ยวมากเท่าไร เราก็จะมีร้านรเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น หากกล้ามารังแกข้า ฮ่า ๆ ข้าจะทำให้พวกมันเสียใจ ! "

เถาหรูเสวี่ยกล่าว "เมืองหลวงจักรพรรดินี้คล้ายกับเมืองหลวงด้านล่าง ผู้มีอำนาจรังแกผู้ไม่มีอำนาจ"

“มันก็เหมือนกันทั่วโลก” อู๋เป่ยพูด “หรูเสวี่ย ไปดูอีกห้าร้านกันดีกว่า”

จากนั้นเขาก็พาเต๋าหรูเสวี่ยไปร้านที่สองของชายอ้วนหน้าดำ ร้านที่สองใหญ่นั้นกว่าและมีคนเช่าไปแล้ว พวกเขากำลังทำธุรกิจด้านวัตถุดิบยา

เมื่อเห็นอู๋เป่ยและเถาหรูเสวี่ยมา พนักงานก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น "ท่านทั้งสองต้องการซื้อวัตถุดิบยาอะไร"